Wacław Aleksandrowicz

Wacław Aleksandrowicz

Wacław

kapitan
Data i miejsce urodzenia	21 stycznia 1884 Warszawa
Data i miejsce śmierci	19 maja 1926 Czeresa pow. Miory
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa Bitwa pod Kostiuchnówką wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Wacław Aleksandrowicz (ur. 21 stycznia 1884 w Warszawie, zm. 19 maja 1926) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Życiorys

Urodził się 21 stycznia 1884 w rodzinie Ludwika, przedsiębiorcy i Eleonory^[1]. Był młodszym bratem Konstantego ps. „Kostek” (1882–1918), oficera I Brygady Legionów Polskich^[1]. Po ukończeniu gimnazjum w Mariampolu, złożył tamże egzamin dojrzałości w 1904, rozpoczął studia na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tam wstąpił do Związku Walki Czynnej, potem do Związku Strzeleckiego w Krakowie. Tamże ukończył kurs oficerski Związku Strzeleckiego.

W czasie mobilizacji Związku w dowodził III plutonem 9 kompanii (należącej do V baonu). Brał udział w wyprawie kieleckiej w sierpniu 1914. W ramach pierwszych nominacji oficerskich 9 października 1914 został mianowany przez Józefa Piłsudskiego podporucznikiem piechoty. Uczestniczył z drobnymi przerwami na leczenie w całym szlaku bojowym I Brygady, aż do kryzysu przysięgowego w 1917. W kwietniu 1915 został przeniesiony na dowódcę 4 kompanii VI baonu. Podczas walk nad Styrem został ranny na początku listopada pod Wielką Miedżwią. Po 6 tygodniowym pobycie w szpitalach powrócił do oddziału. W czasie walk pod Kościuchniówką ponownie ranny w lipcu 1916 do końca października 1916 przebywał w szpitalu w Krakowie. 2 lipca 1915 został mianowany chorążym, a 1 kwietnia 1916 awansowany na podporucznika^[2]. W następstwie kryzysu przysięgowego został internowany w Beniaminowie.

Ze względu na stan zdrowia 1 lutego 1918 został zwolniony z internowania. Po przybyciu do Krakowa wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, gdzie został przydzielony do oddziału lotnego i brał udział w rozbrajaniu Austriaków.

W wolnej Polsce mianowany porucznikiem piechoty (1 listopada 1918), przydzielony został do 5 pułku piechoty Legionów, z którym uczestniczył w walkach z Ukraińcami w okolicach Lwowa. W styczniu 1919 przeniesiony do 6 pułku piechoty Legionów dowodził kompanią. Podczas działań wojennych pułku na froncie litewsko-białoruskim został ranny 9 lipca. Po prawie 2 miesiącach leczenia powrócił do pułku, aby objąć dowództwo kompanii najpierw 2, a potem 5. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził 8 kompanią, a od 10 września został oddany do dyspozycji dowództwa 2 Armii.

Po zakończeniu działań wojennych ponownie znalazł się w 6 pułku. W Wojsku Polskim zweryfikowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W związku z pogarszającym się stanem zdrowia przeniesiony 25 października 1921 do rezerwy.

W 1923 został powołany do służby w Straży Granicznej, ale po niespełna pół roku został zdemobilizowany. W kwietniu 1925 rozpoczął ponownie służbę jako oficer rezerwy w 45 pułku piechoty. Ukończył kurs doszkalający i objął dowództwo 6 kompanii. Wkrótce 31 marca 1926 ponownie przeszedł w stan spoczynku.

Zginął tragicznie 19 maja 1926 w wyniku wypadku z bronią^[1]. Pochowany na cmentarzu w Miorach^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 22 grudnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[3]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[1] (po raz pierwszy i drugi „za udział w b. Legionach Polskich”^[4])

Przypisy

Bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Marek Piotrowicz: Pierwsze nominacje oficerskie w 1 Pułku Piechoty Legionów podczas postoju oddziałów Komendanta Piłsudskiego w Jakubowicach - 9.X.1914 r.. [dostęp 2008-07-26]. (pol.). Oleandry nr 14, Kielce, grudzień 2004.
• Wacław Lipiński, Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905-1918, Volumen, Warszawa 1990, ISBN 83-85218-00-9.
• Andrzej Czesław Żak: Rokitna 1915. Warszawa: Bellona, 1994. ISBN 83-11-08294-4.(przedruk z 1935 roku).
• Tadeusz Kasprzycki Kartki z dziennika oficera I Brygady Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, Warszawa 1934.