Wacław Budrewicz

Wacław Tadeusz Budrewicz
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

11 listopada 1895
Brytawka

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

do 1940

Siły zbrojne

Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

34 Pułk Piechoty

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal Waleczności (Królestwa Serbii)

Wacław Tadeusz Budrewicz[1] (ur. 11 listopada 1895 w Brytawce, w pow. olhopolskim, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w ówczesnej guberni podolskiej, w rodzinie Stefana i Józefy z Jasieńskich[2]. Ukończył gimnazjum w Humaniu, studiował prawo na Uniwersytecie Kijowskim.

Powołany w 1916 r. do armii rosyjskiej. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych w Odessie wysłany na front. Po rewolucji wstąpił do 4 Dywizji Strzelców Polskich.

Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej w szeregach 31 pułku Strzelców Kaniowskich. 18 sierpnia 1920 na czele I batalionu wziął udział w zdobyciu Wyszkowa, w którym znajdowało się dowództwo bolszewickiej 3 Armii[3].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1930. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 31 pułk Strzelców Kaniowskich[4]. W 1923 pełnił obowiązki dowódcy I batalionu[5]. W sierpniu następnego roku został przydzielony do Oddziału Wyszkolenia Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisko referenta, pozostając oficerem nadetatowym 31 pułku Strzelców Kaniowskich[6][7]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 241. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. Z dniem 2 stycznia 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu 3 Brygady Ochrony Pogranicza w Wilejce. Następnie służył jako dowódca 22 baonu granicznego w Trokach. 10 września 1927 został przeniesiony z KOP do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Ministerstwa Skarbu[9][10]. 5 listopada 1928 został przeniesiony służbowo do batalionu podchorążych rezerwy piechoty nr 9 w Berezie Kartuskiej na stanowisko dowódcy[11]. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[12] został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko szefa Wydziału Ogólnego.

W listopadzie 1933 został przeniesiony do 72 pułku piechoty w Radomiu na stanowisko dowódcy batalionu[13]. 24 stycznia 1934 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W kwietniu 1934 roku został przeniesiony do 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[15]. 18 kwietnia 1935 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisko szefa sztabu[16]. 10 czerwca 1938 roku objął dowództwo 34 pp i na jego czele walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Ranny w bitwie w Borach Tucholskich został przetransportowany do szpitala w Brześciu, gdzie dostał się do niewoli sowieckiej. Osadzony w Starobielsku, zamordowany w Charkowie.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ W 1935 dokonano zmiany imienia z Wacław na Wacław Tadeusz. Stwierdzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 8, s. 56, 1 czerwca 1935. 
  2. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 49.
  3. ↑ Libert 1928 ↓, s. 31.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 55.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 215, 413.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 80 z 20 sierpnia 1924 roku, s. 456.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 49, 200, 352.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 735.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 10 września 1927 roku, s. 276.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 123, 177.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 354.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 28, 799.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 8.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 24 stycznia 1934 roku, s. 1.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 154.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935 roku, s. 40.
  17. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  18. ↑ Libert 1928 ↓, s. 40.
  19. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 632 „za zasługi, położone około zabezpieczenia granic”.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 28.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 200.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet pplk.svg
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Bravery Medal Milos Obilic, 1913 rib.png
Autor: Kobra011, Licencja: CC BY-SA 3.0
Bravery Medal "Milos Obilic", 1913 ribbon