Wacław Fara

Wacław Fara

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	11 sierpnia 1874 Hřensko
Data i miejsce śmierci	2 marca1954 Kraków
Przebieg służby
Lata służby	1893–1927
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Komenda Miasta Lwów 14 Pułk Piechoty 2 Dywizja Piechoty Górskiej Okręg Korpusu Nr X Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych
Stanowiska	komendant miasta dowódca pułku piechoty dowódca dywizji piechoty dowódca okręgu wojskowego inspektor armii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Dowódca D. O. K. X. gen. dyw. Wacław Fara oraz wizytator Kuratorium O. S. L. Edward Horwath podczas otwarcia obozów letnich w Skolem (1925)

Wacław Fara (ur. 11 sierpnia 1874 w Hřensku, zm. 2 marca 1954 w Krakowie) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Naukę rozpoczął w Budziejowicach. W 1893 roku ukończył w Pradze Szkołę Kadetów, a w 1900 roku – Oficerską Szkołę Piechoty. Przeszedł kolejne szczeble dowódcze w piechocie cesarskiej i królewskiej armii. W 1908 roku w stopniu kapitana był dowódcą kompanii w Brzeżanach. Następnie, do 1913 roku, wykładał taktykę w Szkole Kadetów we Lwowie. W 1914 roku ukończył kurs oficerów sztabowych w Wiedniu i do 1916 roku dowodził batalionem pospolitego ruszenia (Kaiserlich Königliche Landwehr) na froncie włoskim. Następnie pełnił funkcję komendanta Oficerskiej Szkoły Rezerwy. W 1917 roku dowodził pułkiem piechoty w Wadowicach, a w 1918 roku objął stanowisko komendanta Szkoły Kadetów we Lwowie.

Od 24 listopada 1918 roku był komendantem placu i miasta Lwów. 28 lutego 1919 roku został przydzielony do grupy pułkownika Serdy^[1]. Wziął udział w wojnie z Ukraińcami. Walczył między innymi pod Gródkiem Jagiellońskim. 7 maja 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1916 roku^[2]. Od 8 lipca 1919 roku do 1 kwietnia 1920 roku dowodził 14 pułkiem piechoty, a następnie II Brygadą Górską (XLII Brygada Piechoty), która wchodziła w skład Dywizji Górskiej (21 Dywizji Piechoty)^[3]. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony w stopniu pułkownika piechoty z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej^[4].

Od 26 września 1921 roku do 9 listopada 1924 roku dowodził 2 Dywizją Górską w Przemyślu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 25. lokatą w korpusie generałów^[5]. Na stanowisku dowódcy dywizji 31 marca 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego, awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 7. lokatą w korpusie generałów^[6]. W międzyczasie (od 15 listopada 1923 roku do 15 sierpnia 1924 roku) był słuchaczem I Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie.

9 listopada 1924 roku Prezydent RP mianował go dowódcą Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu^[7][8]. Jego oficerem ordynansowym był w 1924 por. Włodzimierz Łączyński^[9]. W latach 1926–1927 był inspektorem armii w Wilnie. Z dniem 31 maja 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[10].

Na emeryturze osiadł w Krakowie na ul. Warszawskiej^[11][12]. Został osadnikiem wojskowym w kolonii Janina, gmina Skobełka, powiat horochowski^[13].

Zmarł 2 marca 1954 roku w Krakowie. Pochowany Cmentarzu Rakowickim^[14] (kwatera IIa-płd-wsch-narożnik)^[15].

Grób gen. Wacława Fary na Cmentarzu Rakowickim

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (17 maja 1921)^[16]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1938)^[17]
• Krzyż Walecznych
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)

Awanse

• porucznik (niem. Leutnant) – 1898
• starszy porucznik (niem. Oberleutnant) – 1900
• kapitan I klasy (niem. hauptmann 2. Klasse) – 1903
• kapitan II klasy (niem. Hauptmann 2. Klasse) – 1908
• major (niem. major) – 1914
• podpułkownik (niem. Oberstleutnant) – ze starszeństwem z 1 lutego 1916 roku
• pułkownik
• generał brygady – zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• generał dywizji – 31 marca 1924 ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 7. lokatą w korpusie generałów

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.