Wacław Hulewicz (1891–1985)

Wacław Hulewicz

kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	15 września 1891 Kościanki
Data i miejsce śmierci	13 stycznia 1985 Szczecin
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Jednostki	55 Poznański Pułk Piechoty 63 Toruński Pułk Piechoty 67 Pułk Piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Wacław Andrzej Nikodem Hulewicz herbu Nowina (ur. 15 września 1891 w Kościankach, zm. 13 stycznia 1985 w Szczecinie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, inżynier rolnictwa.

Życiorys

Urodził się 15 września 1891 w majątku Kościanki, w rodzinie Leona i Heleny z Kaczkowskich^[1]. Był bratem: Stanisławy Ilińskiej (1885–1976), Antoniny (1890–1978), zamężnej z Mściwojem Semerau-Siemianowskim, Katarzyny (1901–1907), Jerzego (1886–1941), Bohdana (1888–1968) i Witolda (1895–1941)^[2].

Uczęszczał do gimnazjum w Trzemesznie i średniej szkoły rolniczej w Brzegu^[2]. Ukończył studia rolnicze we Wrocławiu i odbył jednoroczną obowiązkową służbę wojskową w tamtejszym pułku piechoty^[2]. W czasie I wojny światowej, w stopniu porucznika, walczył w szeregach Armii Cesarstwa Niemieckiego na froncie wschodnim, później austriackim, a od sierpnia 1918 zachodnim^[3]. Pod koniec wojny przebywał w szpitalu wojskowym w Toruniu, gdzie leczył się po samookaleczeniu, a następnie symulował chorobę^[3].

Pod koniec stycznia 1919 został wcielony do 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich, awansowany na kapitana i wyznaczony na stanowisko dowódcy kompanii^[3]. W marcu tego roku wziął udział w odsieczy Lwowa. Został ranny^[3]. Na początku września 1919 został dowódcą Batalionu Zapasowego Toruńskiego Pułku Strzelców (późniejszego 63 Toruńskiego Pułku Piechoty) w Inowrocławiu, a później w Toruniu^[4]. W grudniu 1920 został zdemobilizowany^[2]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 517. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[5]. W 1922 posiadał przydział w rezerwie do 55 Pułku Piechoty w Lesznie^[6], w 1923 do 67 Pułku Piechoty w Brodnicy^[7], a od 1924 do 63 Pułku Piechoty w Toruniu^[8]. W 1934 jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń. W dalszym ciągu posiadał przydział w rezerwie do 63 pp^[9].

Po przeniesieniu do rezerwy gospodarował dzierżawionym majątkiem Papowo Toruńskie^[10].

Zmarł 13 stycznia 1985 w Szczecinie^[11]. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie^[11].

Wacław Hulewicz był żonaty z Julią Piwnicką, z którą miał czworo dzieci:

• Macieja ur. 1 kwietnia 1920, podchorążego rezerwy artylerii, członka ZWZ, zmarłego 19 grudnia 1940 w KL Auschwitz,
• Benedykta ps. „Ben” ur. 16 czerwca 1926, kaprala podchorążego Batalionu Golski, poległego 26 sierpnia 1944 w Warszawie,
• Teresę Marię ps. „Bożena” ur. 25 września 1921, peżetkę, poległą 5 września 1944 w Warszawie,
• Urszulę ur. 22 października 1922, zamężną z Zygmuntem Górskim^[11], członkinię ZWZ, zmarłą 2 marca 1988.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[12]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski po raz pierwszy^[13]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski po raz drugi – 1971^[13]
• Krzyż Walecznych^[1]

Przypisy

Bibliografia

• Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Kazimierz Przybyszewski. Inż. Wacław Andrzej Nikodem Hulewicz (1891–1985) włościanin, działacz niepodległościowy i społeczny. „Toruński Informator Kulturalny”. 12 (104), grudzień 1989. Toruń. 
• Aleksander Tomaszewski: Zarys historji wojennej 63-go toruńskiego pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.