Wacław Husarski

Grób Wacława Husarskiego na warszawskich Powązkach

Wacław Husarski (ur. 20 listopada 1883 w Warszawie, zm. 27 stycznia 1951 w Sokołowsku) — polski krytyk artystyczny, historyk sztuki, malarz.

Życiorys

Uczył się w szkole realnej Wojciecha Górskiego w Warszawie oraz w szkole realnej w Łowiczu. Studia odbywał z przerwami w Paryżu w Académie Julian, Akademii Colarossiego, w Instytucie Nauk Politycznych oraz na paryskiej Sorbonie^[1] w latach 1902–1906. Po powrocie do kraju rozpoczął działalność jako malarz i w latach 1908–1910 odbył podróże do Włoch oraz Francji. Od 1912 należał do Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości w wydziale Konserwatorskim. W następnym roku debiutował w miesięczniku „Sztuka” jako krytyk artystyczny.

W czasie I wojny światowej był wykładowcą historii sztuki na Uniwersytecie Ludowym w Warszawie i równocześnie prowadził dział krytyki literackiej w dzienniku „Głos Stolicy” oraz w miesięczniku „Sfinks”. W latach 1919–1921 pracował w Siedlcach jako państwowy konserwator zabytków. Należał do Stowarzyszenia Artystów „Rytm” od 1924 wystawiając oprócz obrazów projekty ceramiki oraz haftu.

W połowie lat 20. XX w. zaprzestał twórczości artystycznej i poświęcił się krytyce literackiej oraz historii sztuki. W latach 1924–1935 był redaktorem artystycznym oraz autorem artykułów w „Tygodniku Ilustrowanym”. Publikował swoje artykuły i recenzje w czasopismach: „Wiadomości Literackie”^[1], „Czas”, „Wiek XX”, „Południe”, „Sztuki Piękne”, „Przegląd Współczesny”, „Świat Książki”, „Pologne Littéraire”.

W 1932 uzyskał habilitację na Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie w zakresie historii sztuki^[1] i od 1935 wykładał historię sztuki w Państwowym Instytucie Nauczycielskim. W latach 1945–1949 był profesorem historii sztuki na Uniwersytecie Łódzkim^[1]. Od 1935 był członkiem PEN Clubu^[2]. W latach 1945-1946 był wojewódzkim konserwatorem zabytków w Łodzi^[3].

Ostatnie lata życia spędził w sanatorium w Sokołowsku pod Wałbrzychem, lecząc ciężką chorobę płuc. Zmarł 27 stycznia 1951 w Sokołowsku.

Twórczość

Zajmował się problematyką stylu w XIX w. (Le style romantique, Paryż 1931) oraz sztuki polskiej, głównie nowożytnej i nowoczesnej, ukazujac jej wkład w sztukę europejską. Publikował prace popularnonaukowe z zakresu sztuki^[1].

Tworzył również ekslibrisy w technice akwaforty, rysunku i cynkotypii kreskowej^[4].

Przetłumaczył powieść pedagogiczną J. J. Rousseau „Emil, czyli o wychowaniu”^[5].

Publikacje

• Malarstwo nowoczesne, 1924
• Kościół farny w Kazimierzu Dolnym, 1924
• Velazquez-Ribera-Murillo, 1925
• Francisco Goya y Lucientes, 1925
• Portreciści angielscy, 1927
• Attyka polska i jej wpływy na kraje sąsiednie, 1936
• Style romantique, 1937
• Kazimierz Dolny, 1953 – wydane pośmiertnie, opracowanie życiowego dorobku.

Przypisy

Bibliografia

• BarbaraB. Miodońska BarbaraB., Wacław Teofil Husarski, www.ipsb.nina.gov.pl [dostęp 2021-02-28]  (pol.).
• S.H. Ś. p. Wacław Husarski (20 XI 1883 – 27 I 1951). „Ochrona Zabytków”. 4/3-4 (14-15), s. 225, 1951 (pol.). [dostęp 2021-03-10].