Wacław Piekarski

Wacław Piekarski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	5 czerwca 1893 Pilica
Data i miejsce śmierci	14 lutego 1979 Créteil
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Polska we Francji Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych 54 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych Brygada KOP „Podole” 11 Karpacka Dywizja Piechoty 29 Dywizja Piechoty Departament Piechoty 41 Dywizja Piechoty
Stanowiska	I oficer sztabu dowódca pułku piechoty dowódca brygady piechoty dowódca piechoty dywizyjnej dowódca dywizji piechoty szef departamentu dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Wacław Piekarski (ur. 5 czerwca 1893 w Pilicy, zm. 14 lutego 1979 w Créteil) – generał brygady Wojska Polskiego.

Oficerowie 54 pp przed bramą Zamku w Tarnopolu; dowódca pułku płk Wacław Piekarski 5 z prawej

Kurs rzemieślniczy w 54 pp w Tarnopolu; pośrodku siedzi płk Wacław Piekarski

Życiorys

Wacław Piekarski urodził się 5 czerwca 1893 w Pilicy, w rodzinie Franciszka i Józefy z Ślimaków^[1]. Ukończył szkołę handlową w Będzinie (1911), wydział nauk społecznych uniwersytetu w Genewie (1914). W latach 1909–1911 był członkiem „Zarzewia”, w latach 1912–1913 Związku Strzeleckiego, w latach 1913–1914 Drużyn Strzeleckich. Od 1914 służył w wojsku rosyjskim, od stycznia 1916 na froncie salonickim. Od 1 sierpnia 1917 w Armii Polskiej we Francji, z którą powrócił do kraju^[2]. W 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W latach 1919–1921 dowódca 43 pułku piechoty^[3]. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera^[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 231. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 43 pułk piechoty^[5]. W latach 1922–1924 był „odkomenderowany” na studia w Wyższej Szkole Wojennej (franc. École Supérieure de Guerre) w Paryżu, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 36 pułk piechoty Legii Akademickiej w Warszawie^[6][7].

W styczniu 1925 roku, po ukończeniu studiów i powrocie do kraju, przydzielony został do Oddziału II Sztabu Generalnego na stanowisko szefa Wydziału II z równoczesnym przyznaniem tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego^[8]. Z dniem 1 września 1926 został przydzielony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu Inspektora Armii, generała dywizji Jana Romera^[9]. W kwietniu 1927 roku objął dowództwo 54 pułku piechoty w Tarnopolu^[10]. Na tym stanowisku 1 stycznia 1928 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[11]. Od 1930 do 1937 był prezesem klubu piłki nożnej Kresy Tarnopol. W czerwcu 1931 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i mianowany dowódcą 4 Brygady Ochrony Pogranicza w Czortkowie, która później została przemianowana na Brygadę KOP „Podole”^[12][13]. W październiku 1935 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 11 Karpackiej Dywizji Piechoty w Stanisławowie. W sierpniu 1936 roku został dowódcą 29 Dywizji Piechoty w Grodnie. Od października 1938 roku był szefem Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Awansowany na generała brygady ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 8. lokatą w korpusie generałów.

W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził rezerwową 41 Dywizją Piechoty, po czym improwizowaną grupą bojową złożoną z 33 Dywizji Piechoty i 41 Dywizji Piechoty. Po klęsce w niewoli niemieckiej (Oflag VII A Murnau^[14]), po wojnie na emigracji we Francji. Był Dyrektorem Domu Spokojnej Starości Polskiego Funduszu Humanitarnego w Lailly-en-Val. Zmarł 14 lutego 1979 roku w Créteil^[15][16][17].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (13 kwietnia 1921)^[18]
• Krzyż Niepodległości (25 lipca 1933)^[19]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1935)^[20]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921^[21])
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[22]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[2]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[2]
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
• Krzyż Oficerski Orderu Białego Orła (Serbia)
• Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)^[2]
• Krzyż Wojenny (Francja)^[2]
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja, 1921^[23])
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”) (1921)^[23]

Zobacz też

• Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej
• Polscy absolwenci francuskich wyższych szkół wojskowych

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Encyklopedia II wojny światowej, MON.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.