Wacław Szurig

Wacław Szurig
Data urodzenia

12 sierpnia 1896

Data śmierci

23 czerwca 1992

Zawód, zajęcie

ekonomista

Grób Wacława Szuringa na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie

Wacław Szurig (ur. 12 sierpnia 1896, zm. 23 czerwca 1992) – polski ekonomista, działacz społeczny; naczelny redaktor „Polski Gospodarczej”; współtwórca Centralnego Urzędu Planowania.

Życiorys

Wacław Szurig studiował w Wyższej Szkole Handlowej w latach 1915–1918. Później był założycielem i pierwszym, wieloletnim (do 1922 roku[1]) prezesem Stowarzyszenia Absolwentów tej uczelni[2]. W latach szkolnych i studiów należał do Organizacji Młodzieży Narodowej, w 1918 roku przewodniczył jej Komisji Organizacyjnej[3]. Już w 1918 roku był członkiem Komitetu Centralnego „Zet”-u[4], a w czerwcu 1919 roku został wybrany do jego Centralizacji[5]. W 1918 roku powołał Legię Akademicką, której przewodniczył[6]. W lipcu 1920 roku wchodził, z ramienia OMN, w skład prezydium Ligi Akademickiej Obrony Państwa[7]. W 1921 roku był redaktorem czasopisma „Samopomoc Akademicka”, organu warszawskiej Centrali Akademickich Bratnich Pomocy[8]. Był członkiem Związku Patriotycznego. W 1926 roku został członkiem Związku Naprawy Rzeczypospolitej.

W latach 30. był redaktorem (wraz z m.in. Czesławem Peche) tygodnika „Polska Gospodarcza”, wydawanego przy poparciu Ministerstwa Przemysłu i Handlu. Pisywał do „Przełomu”, był członkiem Koła Gospodarczego, członkiem Związku Naprawy Rzeczypospolitej[9].

Po II wojnie światowej był bliskim współpracownikiem prof. Czesława Bobrowskiego, prezesa Centralnego Urzêdu Planowania i autora „planu trzyletniego” (z którym współpracował już w latach 30.). Będąc dyrektorem gabinetu prezesa CUP, sam był również współtwórcą Urzędu[10].

Niektóre prace

  • Rzeczpospolita Akademicka: rocznik poświęcony szkolnictwu wyższemu i życiu młodzieży akademickiej (Warszawa, Komitet Wydawniczy Ogólnopolskiego Związku Bratnich Pomocy Młodzieży Akademickiej, listopad 1923)
  • Na drodze do potęgi gospodarczej państwa („Przełom” 1927, nr 36, s. 2–5)
  • Zagadnienia budżetowe, „Gospodarka Narodowa” 1931, nr 1, s. 10–12)
  • O nowym modelu gospodarczym (Kultura i Społeczeństwo, 1/2 (1957) s. 201–210)
  • Dożynki (Kultura i Społeczeństwo, 1 /4 (1957) s. 183–192)
  • „Cała władza w ręce rad” – rady narodowe samorządem terenowym (Kultura i Społeczeństwo, 2/1 (1958) s. 253–262)
  • Perspektywiczny plan rozwoju (Kultura i Społeczeństwo, 2/4 (1958) s. 210–215)
  • Inwestycje: zasady i tryb przygotowania i realizacji inwestycji (Warszawa, Polskie Towarzystwo Ekonomiczne, 1969)
  • Podstawowe wiadomości z zakresu inwestycji: zasady i tryb przygotowania i realizacji (Warszawa, Polskie Towarzystwo Ekonomiczne, 1971)
  • Społeczno-ekonomiczne uwarunkowania międzynarodowej zdolności konkurencyjnej gospodarki Japonii (Warszawa, SGPiS, 1984, współautor)
  • O reformę gospodarczą, o nowy model studiów ekonomicznych: materiały z VII Jubileuszowego Zjazdu Absolwentów Szkoły Głównej Planowania i Statystyki, październik 1981 (Warszawa, SGPiS, 1986, współautor)

Życie prywatne

Wacław Szurig był synem Bolesława Schuriga i Joanny Stefanii z domu Kadecz[11]. Urodził się w rodzinie wyznania augburskiego. Był młodszym bratem Jerzego. Dwukrotnie żonaty. Pierwszą jego żoną była Maria Sadkowska (1902–1994), z którą wziął ślub w kościele wizytek w Warszawie 23 czerwca 1923 roku[12]. Ich córką była Barbara, późniejsza Szurig-Werner[13] (1924–2022), żołnierz batalionu „Zośka”, kardiochirurg. Po rozwodzie (przed 1933 rokiem[14]) ożenił się w 1934 roku z Janiną Sadkowską, siostrą Marii[15].

Przez pewien czas w okresie międzywojennym Wacław Szurig mieszkał w kamienicy przy alei 3 Maja 2 w Warszawie, później (w 1936 roku) przy ul. Hożej 32[14][16].

Po śmierci został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (sektor A11, rząd 1, grób 34)[17].

Przypisy

  1. ↑ Nowacki 1996 ↓, s. 353.
  2. ↑ Słynni pracownicy, absolwenci i studenci, Strona SGH [dostęp 2016-12-04] [zarchiwizowane z adresu 2017-05-21].
  3. ↑ Nowacki 1996 ↓, s. 185.
  4. ↑ Nowacki 1996 ↓, s. 96.
  5. ↑ Nowacki 1996 ↓, s. 179.
  6. ↑ Nowacki 1996 ↓, s. 182.
  7. ↑ Krzysztof Adam Tyszka, Związki młodzieży narodowej. Rys historyczny procesu powstawania Młodzieży Wszechpolskiej w Warszawie 1915–1922, „Glaukopis”, 4, Stowarzyszenie na Rzecz Swobód Obywatelskich, 2006, s. 8–43, ISSN 1730-3419 [dostęp 2016-12-04] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-25].
  8. ↑ Piotr Hübner, Ofiary, składki i podatki, „Forum Akademickie”, 10, 2015 [dostęp 2016-12-04].
  9. ↑ Maria Wierzbicka, Problematyka „Przełomu” w latach 1926–1935, „Rocznik Historii Czasopiśmiennictwa Polskiego”, 3 (1), 1963, s. 251–284.
  10. ↑ Wacław Sadkowski, Antenat żywy nie tylko w pamięci, „Notatki Płockie, kwartalnik Towarzystwa Naukowego Płockiego”, 4(229), Płock 2011, s. 49–50, ISSN 0029-389X [dostęp 2016-12-04].
  11. ↑ Profil Wacława Szuriga na stronie Wielkiej genealogii [[Marek Minakowski|Marka Minakowskiego]] [dostęp 2016-12-04].
  12. ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (zeszyt 153, 1923), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
  13. ↑ Powstańczy biogram Barbary Szurig [dostęp 2016-12-04].
  14. ↑ a b Tomasz Piskorski, Pamiętniki (zeszyt 333, 1933), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
  15. ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (zeszyt 342, 1934), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
  16. ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (zeszyt 363, 1936), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
  17. ↑ Grób Wacława Szuriga, GroboNet [dostęp 2016-12-04].

Bibliografia

  • Tadeusz Wacław Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa – szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 83-01-12142-4.

Media użyte na tej stronie

Wacław Szuring - grób.jpg
Autor: Krzem Anonim, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Wacława Szuringa na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 11, grób 34)