Wade Boggs
Wade Boggs jako zawodnik Boston Red Sox | |||||||||
trzeciobazowy | |||||||||
Pełne imię i nazwisko | Wade Anthony Boggs | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Pseudonim | Chicken Man | ||||||||
Data i miejsce urodzenia | 15 czerwca 1958 | ||||||||
Odbijał | lewą | ||||||||
Rzucał | prawą | ||||||||
Debiut | 10 kwietnia 1982 | ||||||||
Ostatni występ | 27 sierpnia 1999 | ||||||||
Statystyki | |||||||||
Średnia uderzeń | 0,328 | ||||||||
Home runy | 118 | ||||||||
Uderzenia | 3010 | ||||||||
RBI | 1014 | ||||||||
Kariera klubowa | |||||||||
| |||||||||
Baseball Hall of Fame | |||||||||
Rok wprowadzenia | 2005 | ||||||||
Głosów | 91,9 % | ||||||||
Metoda elekcji | BBWAA |
Wade Anthony Boggs (ur. 15 czerwca 1958) – amerykański baseballista, który występował na pozycji trzeciobazowego.
Kariera zawodnicza
W czerwcu 1976 został wybrany w siódmej rundzie draftu przez Boston Red Sox i początkowo grał w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Pawtucket Red Sox, reprezentującym poziom Triple-A[1][2]. W Major League Baseball zadebiutował 10 kwietnia 1982 w meczu przeciwko Baltimore Orioles[1]. W głosowaniu na najlepszego debiutanta zajął 3. miejsce za Calem Ripkenem z Baltimore Orioles i Kentem Hrbkiem z Minnesota Twins[3].
W sezonie 1983 i w latach 1985–1988 uzyskiwał najlepszą średnią uderzeń w American League[1]. Ponadto jako zawodnik Red Sox osiem razy był wybierany do Meczu Gwiazd, sześciokrotnie otrzymywał nagrodę Silver Slugger Award i pobił rekord klubowy należący do Teda Williamsa, osiągając średnią 0,369 na stadionie Fenway Park[1][4].
W grudniu 1992 jako wolny agent przeszedł do New York Yankees[1]. W 1996 zagrał w czterech meczach World Series, w których Yankees pokonali Atlanta Braves 4–2[5].
W grudniu 1997 podpisał kontrakt z nowo powstałym klubem Tampa Bay Devil Rays[1]. 31 marca 1998 w meczu z Detroit Tigers rozegranym na Tropicana Field, zdobył pierwszego w historii klubu home runa[6]. 7 sierpnia 1999 w spotkaniu z Cleveland Indians zdobył dwupunktowego home runa, będącego jednocześnie jego 3000. uderzeniem w MLB[7]. Po raz ostatni zagrał 27 sierpnia 1999[1].
Hall of Fame
W 2004 został wybrany do Boston Red Sox Hall of Fame[8], zaś w 2005 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame po pierwszym głosowaniu[9].
Nagrody i wyróżnienia
Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
12× All-Star | 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1995, 1999 | [1] |
2× Gold Glove Award | 1994, 1995 | [1] |
8× Silver Slugger Award | 1983, 1986–1989, 1991, 1993, 1994 | [1] |
Zwycięzca w World Series | 1996 | [5] |
3000 hit club | [7] | |
Baseball Hall of Fame | od 2005 | [9] |
# 12 zastrzeżony przez Rays | 2000 | [10] |
# 26 zastrzeżony przez Red Sox | 2016 | [11] |
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j Wade Boggs Statistics and History (ang.). baseball-reference.com. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Wade Boggs Minor League Statistics & History (ang.). baseball-reference.com. [dostęp 2012-10-28].
- ↑ 1982 AL Rookie of the Year Voting (ang.). baseball-reference.com. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Banners of Glory, Long May They Wave (ang.). fenwaypark100.org. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ a b 1996 World Series (ang.). baseball-reference.com. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Franchise First Home Runs (ang.). baseball-almanac.com. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ a b Boggs' 3,000th Hit (ang.). mlb.com. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Red Sox Hall of Fame (ang.). redsox.mlb.com. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ a b Boggs, Wade (ang.). baseballhall.org. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Rays Retired Numbers (ang.). rays.mlb.com. [dostęp 2014-12-25].
- ↑ Boggs emotional as No. 26 retired at Fenway (ang.). redsox.mlb.com. [dostęp 2016-10-08].
Media użyte na tej stronie
A single empty (white) star on a transparent background, for use with star ratings
Pictograms of Olympic sports - Baseball. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Autor: Ted Straub, Licencja: CC BY-SA 2.0
Wade Boggs in pre game warmups at Baltimore's Memorial stadium in 1988.