Waldemar Durda

Waldemar Durda (ur. 3 września 1959 w Durdach, zm. 14 czerwca 2007 w Nowym Sączu) – polski duchowny rzymskokatolicki z tytułem doktora, proboszcz i kustosz bazyliki kolegiackiej św. Małgorzaty w Nowym Sączu, dziekan nowosądecki, działacz społeczny.

Życiorys

W 1978 zdał egzamin dojrzałości w II Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Kopernika w Mielcu^[1]. Od tego roku uczęszczał do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, a w 1984 otrzymał sakrament święceń kapłańskich (na krótko przed prymicją w wypadku drogowym zginął jego ojciec). Pracę duszpasterską jako wikary wykonywał kolejno w Wierzchosławicach i tarnowskiej parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa, w tym okresie biorąc udział w utworzeniu Tarnowskiej Fundacji Ludziom Szczególnej Troski, oraz jako diecezjalny duszpasterz osób niepełnosprawnych, zainicjował powstanie Domu Dziennego i Okresowego Pobytu dla Niepełnosprawnych. Był dyrektorem budowy Klasztoru Sióstr Karmelitanek Bosych w Tarnowie^[2].

Ks. Durda kontynuował naukę w ramach studiów zaocznych w Salezjańskim Instytucie Nauk Wychowania Chrześcijańskiego w Warszawie, a następnie Instytucie Teologii Duchowości Katolickiej KUL, gdzie 21 kwietnia 1997 obronił pracę doktorską pod tytułem Chrześcijańska postawa wobec cierpienia. Studium na podstawie pism ks. Michała Rękasa i publikacji miesięcznika „Apostolstwo Chorych” w latach 1930–1995 (promotorem pracy był ks. prof. dr hab. Walerian Słomka). Przez dziewięć miesięcy przebywał w Rzymie w ramach stypendium naukowego. Był autorem hasła pt. Apostolstwo chorych opublikowanego w Leksykonie duchowości katolickiej z 2002^[3].

Po powrocie do ojczyzny utworzył Katolicki Ośrodek Studiów Społecznych w Lipnicy Murowanej. W 1998 podjął pracę w Kurii Tarnowskiej, a 12 listopada 2000 został proboszczem parafia św. Małgorzaty w Nowym Sączu przy tamtejszej bazylice kolegiackiej św. Małgorzaty, drugiej co do wielkości pod względem wiernych w diecezji tarnowskiej, zaś włodarzenie parafią objął 25 listopada 2000^[4]. Był kanonikiem gremialnym, prepozytem Kapituły Kolegiackiej, kustoszem sanktuarium Przemienienia Pańskiego oraz dziekanem dekanatu Nowy Sącz-Centrum. Jako rządca parafii farnej był zgodnie z tradycją uważany za pierwszą osobę nowosądeckiego kościoła^[5]. Był określany jako proboszcz cierpiących^[6]. Według badaczy historii diecezji tarnowskiej był rozważany jako kandydat do sakry biskupiej^[7].

Był działaczem na rzecz budowy pomnika papieża Jana Pawła II na rynku przed ratuszem w Nowym Sączu^[8]. Aktywnie uczestniczył w budowie kaplicy dla wspólnoty z Bairo Novo (Nowego Osiedla), misji w Ourolania w Brazylii, którą poświęcił jako delegat Biskupa Tarnowskiego, przekazując również w darze kopię obrazu Chrystusa Przemienionego. Udzielał się w życiu kulturalnym i społecznym w Nowym Sączu, działalności charytatywnej. Zasiadł w Radzie Programowo-Naukowej Sądeckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku^[9]. Był także organizatorem tygodniowego odpustu ku czci Przemienienia Pańskiego, gromadzącego corocznie tysiące pielgrzymów^[10].

Otrzymał Honorową Ciupagę Katolickiej Szkoły Podstawowej w Nowym Sączu^[11]. W 2007 został odznaczony Medalem PTTK^[12].

Zmarł 14 czerwca 2007 na plebanii w Nowym Sączu, popełniając samobójstwo (działanie osób trzecich wstępnie wykluczyła prokuratura). W ostatnich tygodniach przed śmiercią, duchowny leczył się na depresję^[13]. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Nowym Sączu 22 czerwca 2007.

W pierwszą rocznicę śmierci ks. Durdy, 13 czerwca 2008 w nowosądeckiej bazylice kolegiackiej św. Małgorzaty została odsłonięta tablica pamiątkowa honorująca jego osobę^[14][15].

Przypisy

Bibliografia

• Jerzy Leśniak. Ks. prałat dr Waldemar Durda (1959–2007). „Rocznik Sądecki”. 36, s. 441-449, 2008.