Waldemar III (książę Szlezwika)
Waldemar III (ur. prawdopodobnie w 1238 – zm. 1257) – książę Szlezwiku od 1253/4 roku, następca tronu duńskiego od 1250 do 1252 roku.
Był najstarszym synem Abla, króla duńskiego od 1250 roku, i Matyldy holsztyńskiej, córki Adolfa IV Holsztyńskiego. Miał braci Abla i Eryka, kolejnego księcia Szlezwika, oraz siostrę Zofię, żonę Bernarda I von Anhalt. W momencie śmierci ojca w 1252 roku przebywał na studiach w Paryżu, a w drodze powrotnej został porwany przez biskupa Kolonii. W tej sytuacji młodszy brat Abla, Krzysztof I, oskarżył zmarłego władcę o zabicie poprzedniego króla, ich wspólnego brata, Eryka IV Denar od pługa (co było prawdopodobne, gdyż byli oni wrogami, a Eryk zginął podczas uczty u brata). Krzysztof ogłosił się królem, wobec czego zaprotestowali kuzyni jego matki, książęta holsztyńscy Gerard I i Jan I, i wsparli zbrojnie pretensje Waldemara do tronu. Krzysztof został zmuszony do wydzielenia bratankowi dzielnicy ze Szlezwiku, co wpłynęło na przebieg południowej granicy Danii poprzez kolejne stulecia. Kolejne lata spędzał na walkach ze stryjem. W 1257 roku uczestniczył w spotkaniu króla duńskiego z władcą Norwegii Haakonem IV Starym. Zmarł bardzo młodo w wieku 18-19, jednak nic nie wskazuje na to, by śmierć nastąpiła z innych niż naturalne przyczyn.