Waldemar Pawlak

Waldemar Pawlak

(c) Komitet Wyborczy Waldemara Pawlaka, CC BY-SA 3.0 Waldemar Pawlak (2010)
Data i miejsce urodzenia	5 września 1959 Model
Prezes Rady Ministrów
Okres	od 5 czerwca 1992 do 10 lipca 1992
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Jan Olszewski
Następca	Hanna Suchocka
Prezes Rady Ministrów
Okres	od 26 października 1993 do 6 marca 1995
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Hanna Suchocka
Następca	Józef Oleksy
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 16 listopada 2007 do 27 listopada 2012
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Ludowe
Minister gospodarki
Okres	od 16 listopada 2007 do 27 listopada 2012
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Piotr Woźniak
Następca	Janusz Piechociński
Prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego
Okres	od 29 czerwca 1991 do 11 października 1997
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Roman Bartoszcze
Następca	Jarosław Kalinowski
Prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego
Okres	od 29 stycznia 2005 do 17 listopada 2012
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Janusz Wojciechowski
Następca	Janusz Piechociński
Prezes Zarządu Głównego ZOSP RP
Okres	od 5 kwietnia 1992
Poprzednik	Anatol Adamski
Odznaczenia

Waldemar Pawlak, prezes Zarządu Głównego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP, podczas ogólnopolskich obchodów Dnia Strażaka w Olsztynie, 16 maja 2015

Wicepremier Waldemar Pawlak z premierem Donaldem Tuskiem i prezydentem Lechem Kaczyńskim, Warszawa, 16 listopada 2007

Waldemar Pawlak (ur. 5 września 1959 w Modelu) – polski polityk, prezes Rady Ministrów (1992, 1993–1995).

Działacz Polskiego Stronnictwa Ludowego, prezes tej partii w latach 1991–1997 i 2005–2012. Poseł na Sejm nieprzerwanie w latach 1989–2015 (X, I, II, III, IV, V, VI i VII kadencji), od 1992 prezes Zarządu Głównego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych, w latach 2007–2012 wicepremier i minister gospodarki w rządach Donalda Tuska. Kandydat na urząd prezydenta RP w 1995 i w 2010.

Życiorys

Wykształcenie i praca zawodowa

Laureat V Olimpiady Wiedzy Technicznej z 1978. Absolwent Wydziału Samochodów i Maszyn Roboczych Politechniki Warszawskiej z 1984. W grudniu 1981 uczestniczył w strajkach na tej uczelni. Od 1984 prowadzi kilkunastohektarowe gospodarstwo rolne we wsi Kamionka^[1]. Na Akademii Ekonomicznej w Poznaniu pisał rozprawę doktorską pt. Wykorzystanie sieci neuronowych i algorytmów genetycznych do prognozowania trendów gospodarczych, której jednak nie ukończył.

W latach 2001–2005 był prezesem zarządu Warszawskiej Giełdy Towarowej^[2]. Jest jednym z założycieli Fundacji Rozwoju Samorządowych Funduszy Pożyczkowych^[3]. Był także pierwszym prezesem zarządu Krajowego Samorządowego Funduszu Pożyczkowego Karbona – Polska Grupa Spółdzielni Pożyczkowych – Spółdzielnia Osób Prawnych. Od 2016 do 2018 był członkiem rady nadzorczej Portu Lotniczego Lublin^[4][5]. W styczniu 2018 został prezesem zarządu spółki akcyjnej Polskie Młyny^[6][7].

Działalność polityczna i społeczna

Karierę polityczną rozpoczął, wstępując w 1985 do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego^[8]. Z ramienia tej partii został wybrany na posła w wyborach parlamentarnych w 1989. Po rozwiązaniu ZSL został członkiem PSL „Odrodzenie”. W każdych kolejnych wyborach do Sejmu (1991, 1993, 1997, 2001, 2005, 2007 i 2011) skutecznie ubiegał się o reelekcję.

Od 1990 należy do połączonego Polskiego Stronnictwa Ludowego (od 29 czerwca 1991 do 11 października 1997 był prezesem Naczelnego Komitetu Wykonawczego partii). Podczas IX Zjazdu Krajowego, który odbywał się w dniach 4–5 kwietnia 1992, został wybrany prezesem Zarządu Głównego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP^[9].

5 czerwca 1992 został desygnowany przez prezydenta Lecha Wałęsę i Sejm na stanowisko prezesa Rady Ministrów^[10]. 10 lipca 1992 misja stworzenia koalicji chrześcijańsko-ludowo-liberalnej zakończyła się niepowodzeniem^[11].

Ponownie został premierem po wyborach parlamentarnych w 1993 i stworzeniu rządu koalicyjnego SLD-PSL. 1 marca 1995 jego rząd został odwołany na skutek konstruktywnego wotum nieufności, w którym koalicja SLD i PSL wskazała jako kandydata premiera Józefa Oleksego^[12]. Z okresem jego rządów wiązała się sprawa tzw. trójkąta Buchacza^[13].

W 1995 kandydował na urząd prezydenta RP (gdy z kandydowania zrezygnował marszałek Sejmu Józef Zych). W pierwszej turze wyborów uzyskał 4,31% poparcia (5. miejsce, 770 417 głosów)^[14].

15 czerwca 2004 objął stanowisko przewodniczącego klubu parlamentarnego PSL^[15], a 29 stycznia 2005 został ponownie wybrany na prezesa partii. 16 listopada 2007, po przedterminowych wyborach parlamentarnych i zawiązaniu przez PSL koalicji PO-PSL, objął urzędy ministra gospodarki i wiceprezesa Rady Ministrów w pierwszym rządzie Donalda Tuska. 11 kwietnia 2010 został wiceprzewodniczącym Międzyresortowego Zespołu do spraw koordynacji działań podejmowanych w związku z tragicznym wypadkiem lotniczym pod Smoleńskiem, powołanego przez premiera Donalda Tuska po katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku.

21 kwietnia 2010 zadeklarował start w przedterminowych wyborach prezydenckich z ramienia PSL. 6 maja 2010 został zarejestrowany jako kandydat przez Państwową Komisję Wyborczą. W pierwszej turze uzyskał 294 273 głosy (1,75%), zajmując 5. miejsce spośród 10 kandydatów^[16]. 20 maja 2010 został powołany przez tymczasowo wykonującego obowiązki prezydenta Bronisława Komorowskiego w skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego^[17], z której został odwołany 11 grudnia 2012. W 2011 został przewodniczącym honorowego komitetu ds. obchodów jubileuszu 80 lat „Zielonego Sztandaru”.

Po wyborach parlamentarnych w 2011, w których uzyskał w okręgu płockim 24 491 głosów^[18], zachował stanowiska wicepremiera i ministra gospodarki w drugim rządzie Donalda Tuska. 17 listopada 2012 podczas XI kongresu PSL w Pruszkowie bez powodzenia ubiegał się o ponowny wybór na prezesa PSL. W głosowaniu otrzymał 530 głosów, przegrywając z Januszem Piechocińskim, na którego zagłosowało 547 delegatów^[19]. Dwa dni później ogłosił podanie się do dymisji (przyjętej następnie przez premiera Donalda Tuska) z funkcji wicepremiera i ministra gospodarki. Odwołany został 27 listopada^[20].

W wyborach w 2015 i 2019 kandydował z ramienia PSL (z poparciem m.in. PO) do Senatu, przegrywając w głosowaniu z Markiem Martynowskim z PiS w okręgu płockim^[21][22]. 4 grudnia 2021 na kongresie PSL został wybrany na przewodniczącego Rady Naczelnej tej partii^[23].

Życie prywatne

Syn Józefa i Marianny Pawlaków. Był żonaty z Elżbietą^[24], ma troje dzieci.

Interesuje się nowymi technologiami, w tym wolnym oprogramowaniem^[25]. Brał udział w uruchomieniu systemu transakcyjnego Warszawskiej Giełdy Towarowej na bazie otwartego oprogramowania^[26].

Stał się bohaterem piosenki zespołu Kult pt. „Panie Waldku, Pan się nie boi czyli lewy czerwcowy”^[27].

Wyniki wyborcze

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1989		Zjednoczone Stronnictwo Ludowe	Sejm X kadencji	nr 76	13 767 (16,49%)[28]
					20 208 (56,01%)[29]
1991		Polskie Stronnictwo Ludowe Sojusz Programowy	Sejm I kadencji	nr 3	31 324 (14,03%)[30]
1993		Polskie Stronnictwo Ludowe	Sejm II kadencji	nr 34	77 811 (40,60%)[31]
1995		Ogólnopolski KW Waldemara Pawlaka	Prezydent RP	–	770 419 (4,31%)[32]
1997		Polskie Stronnictwo Ludowe	Sejm III kadencji	nr 34	24 702 (16,23%)[33]
2001			Sejm IV kadencji	nr 16	17 279 (6,65%)[34]
2005			Sejm V kadencji		13 202 (5,74%)[35]
2007			Sejm VI kadencji		24 638 (8,03%)[36]
2010		KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Waldemara Pawlaka	Prezydent RP	–	294 273 (1,75%)[16]
2011		Polskie Stronnictwo Ludowe	Sejm VII kadencji	nr 16	24 491 (8,86%)[18]
2015			Senat IX kadencji	nr 38	63 301 (34,19%)[21]
2019			Senat X kadencji		105 141 (47,59%)[22]

Odznaczenia i wyróżnienia

• Wielki Krzyż Komandorski Orderu „Za Zasługi dla Litwy” – Litwa, 2009^[37]
• Komandor Orderu Świętego Karola – Monako, 2012^[38]
• Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi – Norwegia, 2012^[39]
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi – Portugalia, 2008^[40][41]
• Złota Honorowa Odznaka Krajowej Izby Gospodarczej – 2009^[42]

Zobacz też

• Lista posłów wielu kadencji (III RP)

Przypisy

Bibliografia

• Strona sejmowa posła VII kadencji. [dostęp 2012-11-17].