Walenty Żebrowski

Walenty Żebrowski
Miejsce urodzenia

Lubawa

Data i miejsce śmierci

15 maja 1765
Kalisz

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

bernardyni

Śluby zakonne

Walenty Żebrowski OFM, właśc. Antoni Żebrowski (ur. w Lubawie, zm. 15 maja 1765 w Kaliszu) – polski bernardyn, brat laik, malarz i polichromista[1].

Walenty Żebrowski w 1738 w Poznaniu kończył nowicjat.

W 1733 i 1749 był notowany w poznańskim konwencie jako twórca niezachowanych obrazów ołtarzowych dla kościoła Bernardynów w Poznaniu[2]. Był twórcą powstałych w połowie XVIII w. monumentalnych, rozbudowanych w programie treściowym malowideł ściennych w kościołach klasztornych bernardynów we Wschowie (1745), w Warcie (1748–1750), w kościele św. Anny w Warszawie (1750–1753), w Skępem (1753–1755 ?), w kościele Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Kaliszu (1760–1762) i w Ostrołęce (1762–1765)[2].

Artysta realizował bogaty i zawiły program ikonograficzny, który przygotowywali fundatorzy i duchowieństwo klasztorne i dlatego obok wątków religijnych natury ogólnej pojawiało się szereg scen z życia świętych franciszkanów. Trzykrotnie[3] w grupę malowanych franciszkanów wkomponował postać zakonnika siedzącego przy sztalugach z paletą w ręku[4][2].

Przypisy

  1. ↑ Żebrowski Waleny - hasło z encyklopedii Internetowa encyklopedia PWN
  2. ↑ a b c Gąsiorowski i Topolski 1981 ↓, s. 844.
  3. ↑ We Wschowie, Warcie i Warszawie
  4. ↑ Są to prawdopodobnie autoportrety Żebrowskiego

Bibliografia

  • Żebrowski Walenty, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2006-08-08].
  • Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski: Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 844. ISBN 83-01-02722-3.