Walenty Hartwig

Walenty Hartwig
Ilustracja
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

7 października 1910
Moskwa

Data i miejsce śmierci

1 października 1991
Warszawa

prof. dr. hab nauk medycznych
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1938 – medycyna
Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego (dziś Warszawski Uniwersytet Medyczny)

Habilitacja

1950 – medycyna
Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego

Profesura

1954

Uczelnia

Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego

Okres zatrudn.

1971–1980

Dyrektor
Uczelnia

Instytutu Doskonalenia i Specjalizacji Kadr Lekarskich

Okres spraw.

1954–1958

Poprzednik

Marcin Kacprzak

Następca

Stefan Łukasik

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Grób Walentego Hartwiga na cmentarzu Powązkowskim

Walenty Hartwig (ur. 7 października 1910 w Moskwie, zm. 1 października 1991 w Warszawie) – polski lekarz internista i endokrynolog, nauczyciel akademicki, profesor nauk medycznych, współtwórca systemu kształcenia podyplomowego lekarzy w Polsce.

Życiorys

W 1934 uzyskał dyplom lekarza na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego[1]. Odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Sanitarnych, a praktykę w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Od 1936 pracował w II Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego u profesora Witolda Orłowskiego w Szpitalu Dzieciątka Jezus[2]. Stopień doktora medycyny uzyskał w 1938 w Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie pracy pt. Alergometria w gruźlicy dorosłych[3].

We wrześniu 1939 był ordynatorem Szpitala Wojennego Nr 202 w Lublinie i Łucku. W okresie okupacji niemieckiej ponownie pracował w II Klinice Chorób Wewnętrznych. Uczestniczył w tajnym nauczaniu, a także udzielał pomocy lekarskiej harcerzom warszawskich Grup Szturmowych Szarych Szeregów, w tym m.in. rannemu w Akcji pod Arsenałem Maciejowi Aleksemu Dawidowskiemu oraz odbitemu w tej akcji z rąk Gestapo Janowi Bytnarowi[4][5]. W czasie powstania warszawskiego został ewakuowany do obozu przejściowego w Pruszkowie[5]. Następnie kierował szpitalem etapowym w Milanówku–Grudowie[2][3].

Po wojnie w 1945 wrócił do pracy w II Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego[2]. Pracował w Okręgowej Izbie Lekarskiej w Warszawie[4]. Stopień docenta uzyskał w 1950, na podstawie pracy pt. Zachowanie się diastazy w stanach zdrowia i choroby[3], a w 1954 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego[1][3].

Organizator i w latach 1954–1958 dyrektor Instytutu Doskonalenia i Specjalizacji Kadr Lekarskich w Warszawie[6], który w 1971 został przekształcony w Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego. Jednocześnie kierował Kliniką Chorób Wewnętrznych tej instytucji[2], następnie od 1971 do emerytury w 1980, pełnił funkcję kierownika Kliniki Endokrynologii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego[6].

Członek wielu towarzystw naukowych. W latach 1978–1982 przewodniczący Komisji Endokrynologicznej Wydziału VI Polskiej Akademii Nauk[2].

Autor lub współautor ponad 142 prac naukowych[3]. Jego zainteresowania naukowe koncentrowały się wokół patologii kory nadnerczy i tarczycy[6]. Współautor i redaktor dwutomowego podręcznika pt Endokrynologia kliniczna[2] oraz książki pt Wykłady kliniczne z zakresu patofizjologii i terapii[6]. Promotor ponad 10 prac doktorskich.

W 1952 otrzymał odznakę „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”, a w 1954 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za zasługi w pracy naukowej i dydaktycznej w dziedzinie medycyny[7].

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 194-5-15)[8].

Rodzina

Był synem fotografa Ludwika Hartwiga[9] i Marii z Birjukowów, bratem fotografika Edwarda Hartwiga (1909–2003) i poetki Julii Hartwig (1921-2017)[6].

Przypisy

  1. a b Prof. zw. dr hab. Walenty Hartwig, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2016-02-19].
  2. a b c d e f Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 243, ISBN 83-01-08836-2.
  3. a b c d e Witold Rudowski, Osiągnięcia naukowe prof. dr med. Walentego Hartwiga, „Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej Tom 47”, 1971, s. 575-578.
  4. a b Stefan Zgliczyński, Wspomnienie o Profesorze Walentym Hartwigu, „Postępy Nauk Medycznych”, marzec 2008.
  5. a b Muzeum Powstania Warszawskiego, Walenty Hartwig, „Powstańcze Biogramy” [dostęp 2016-02-19].
  6. a b c d e Wielka Encyklopedia PWN, Tom 11, Warszawa 2002, s. 159, ISBN 83-01-13735-5.
  7. M.P. z 1954 r. nr 103, poz. 1311.
  8. Cmentarz Stare Powązki: WALENTY HARTWIG, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-11-02].
  9. Ludwik Hartwig (1883–1975), „leksykon.teatrnn.pl” [dostęp 2017-07-21] (pol.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Walenty Hartwig.jpg
Walenty Hartwig - polski lekarz internista i endokrynolog, nauczyciel akademicki, profesor nauk medycznych
Walenty Hartwig - grób.jpg
Autor: Krzem Anonim, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Walentego Hartwiga na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 194, rząd 5, grób 15)