Walenty Hartwig
 | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| prof. dr. hab nauk medycznych | |
| Alma Mater | Uniwersytet Warszawski |
| Doktorat | 1938 – medycyna |
| Habilitacja | 1950 – medycyna |
| Profesura | 1954 |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. | 1971–1980 |
| Dyrektor | |
| Uczelnia | Instytutu Doskonalenia i Specjalizacji Kadr Lekarskich |
| Okres spraw. | 1954–1958 |
| Poprzednik | |
| Następca | Stefan Łukasik |
| Odznaczenia | |
 | |
Walenty Hartwig (ur. 7 października 1910 w Moskwie, zm. 1 października 1991 w Warszawie) – polski lekarz internista i endokrynolog, nauczyciel akademicki, profesor nauk medycznych, współtwórca systemu kształcenia podyplomowego lekarzy w Polsce.
Życiorys
W 1934 uzyskał dyplom lekarza na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego[1]. Odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Sanitarnych, a praktykę w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Od 1936 pracował w II Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego u profesora Witolda Orłowskiego w Szpitalu Dzieciątka Jezus[2]. Stopień doktora medycyny uzyskał w 1938 w Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie pracy pt. Alergometria w gruźlicy dorosłych[3].
We wrześniu 1939 był ordynatorem Szpitala Wojennego Nr 202 w Lublinie i Łucku. W okresie okupacji niemieckiej ponownie pracował w II Klinice Chorób Wewnętrznych. Uczestniczył w tajnym nauczaniu, a także udzielał pomocy lekarskiej harcerzom warszawskich Grup Szturmowych Szarych Szeregów, w tym m.in. rannemu w Akcji pod Arsenałem Maciejowi Aleksemu Dawidowskiemu oraz odbitemu w tej akcji z rąk Gestapo Janowi Bytnarowi[4][5]. W czasie powstania warszawskiego został ewakuowany do obozu przejściowego w Pruszkowie[5]. Następnie kierował szpitalem etapowym w Milanówku–Grudowie[2][3].
Po wojnie w 1945 wrócił do pracy w II Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego[2]. Pracował w Okręgowej Izbie Lekarskiej w Warszawie[4]. Stopień docenta uzyskał w 1950, na podstawie pracy pt. Zachowanie się diastazy w stanach zdrowia i choroby[3], a w 1954 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego[1][3].
Organizator i w latach 1954–1958 dyrektor Instytutu Doskonalenia i Specjalizacji Kadr Lekarskich w Warszawie[6], który w 1971 został przekształcony w Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego. Jednocześnie kierował Kliniką Chorób Wewnętrznych tej instytucji[2], następnie od 1971 do emerytury w 1980, pełnił funkcję kierownika Kliniki Endokrynologii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego[6].
Członek wielu towarzystw naukowych. W latach 1978–1982 przewodniczący Komisji Endokrynologicznej Wydziału VI Polskiej Akademii Nauk[2].
Autor lub współautor ponad 142 prac naukowych[3]. Jego zainteresowania naukowe koncentrowały się wokół patologii kory nadnerczy i tarczycy[6]. Współautor i redaktor dwutomowego podręcznika pt Endokrynologia kliniczna[2] oraz książki pt Wykłady kliniczne z zakresu patofizjologii i terapii[6]. Promotor ponad 10 prac doktorskich.
W 1952 otrzymał odznakę „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”, a w 1954 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za zasługi w pracy naukowej i dydaktycznej w dziedzinie medycyny[7].
Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 194-5-15)[8].
Rodzina
Był synem fotografa Ludwika Hartwiga[9] i Marii z Birjukowów, bratem fotografika Edwarda Hartwiga (1909–2003) i poetki Julii Hartwig (1921-2017)[6].
Przypisy
- ↑ a b Prof. zw. dr hab. Walenty Hartwig, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2016-02-19].
- ↑ a b c d e f Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 243, ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ a b c d e Witold Rudowski, Osiągnięcia naukowe prof. dr med. Walentego Hartwiga, „Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej Tom 47”, 1971, s. 575-578.
- ↑ a b Stefan Zgliczyński, Wspomnienie o Profesorze Walentym Hartwigu, „Postępy Nauk Medycznych”, marzec 2008.
- ↑ a b Muzeum Powstania Warszawskiego, Walenty Hartwig, „Powstańcze Biogramy” [dostęp 2016-02-19].
- ↑ a b c d e Wielka Encyklopedia PWN, Tom 11, Warszawa 2002, s. 159, ISBN 83-01-13735-5.
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 103, poz. 1311.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: WALENTY HARTWIG, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-11-02].
- ↑ Ludwik Hartwig (1883–1975), „leksykon.teatrnn.pl” [dostęp 2017-07-21] (pol.).
Linki zewnętrzne
- Prof. zw. dr hab. Walenty Hartwig, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2016-02-19].
Media użyte na tej stronie
Walenty Hartwig - polski lekarz internista i endokrynolog, nauczyciel akademicki, profesor nauk medycznych
Autor: Krzem Anonim, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Walentego Hartwiga na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 194, rząd 5, grób 15)