Walenty Kamocki

Grób Walentego Kamockiego na cmentarzu Powązkowskim

Walenty Hieronim Julian Kamocki herbu Jelita (ur. 30 września 1858 w Suchym Kierzu, zm. 20 czerwca 1923 w Warszawie) – polski lekarz, okulista.

Życiorys

Urodził się w osadzie leśnej Suchy Kierz w gminie Lubochnia k. Rawy Mazowieckiej. Był najstarszym synem Felika Mariana Kamockiego urzędnika Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu i Marianny Agnieszki z Łapińskich h. Lubicz.

Studia medyczne odbył w CesarskimUniwersytecie Warszawskim (1876-1881), studia uzupełniające w uniwersytecie w Wiedniu. Po studiach odbył praktykę okulistyczną w prywatnych poliklinikach oftalmologicznych w Berlinie, Paryżu i Heidelbergu.

W 1882 został zatrudniony na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim jako asystent w Katedrze Fizjologii, gdzie pracował do 1886. W latach 1881-1923 pracował w Instytucie Oftalmicznym w Warszawie - początkowo jako asystent, później jako ordynator Oddziału Męskiego (1884-1921), ordynator Oddziału Kobiecego (1921-1923), a w latach 1913-1923 jako lekarz naczelny.

Był pionierem badań nad zmianami cukrzycowymi w tęczówce, zajmował się także leczeniem chorób jagodówki, spojówki oraz leczeniem jaskry. W 1886 przeprowadził pierwsze w Polsce badania nad zwyrodnieniem szklistym w spojówkach. Do okulistyki polskiej wprowadził operację przetokową twardówki według Elliota (1907) i metodę domięśniowego podawania preparatu mlekowego Vistostanu w ciężkich zapaleniach tęczówki.

Dwukrotnie bezskutecznie kandydował na stanowisko kierownika Katedry i Kliniki Okulistyki; w 1895 w Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1897 w Uniwersytecie Lwowskim.

Od 1908 członek rzeczywisty Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Aktywny działacz instytucji opieki nad ociemniałymi "Latarnia".

W odpowiedzi na deklarację wodza naczelnego wojsk rosyjskich wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza Romanowa z 14 sierpnia 1914 roku, podpisał telegram dziękczynny, głoszący m.in., że krew synów Polski, przelana łącznie z krwią synów Rosyi w walce ze wspólnym wrogiem, stanie się największą rękojmią nowego życia w pokoju i przyjaźni dwóch narodów słowiańskich[1].

Był członkiem Komitetu Narodowego Polskiego (1914-1917)[2].

Ożenił się z Seweryną Józefą Marią z Wołowskich i miał trzy córki. Pochowany został w Warszawie na Powązkach w grobie rodzinnym Kamockich (kwatera 181-3-19/20)[3].

Wybrane publikacje naukowe

  • O powstaniu tzw. gruczołów Bermanna (1884)
  • Przypadek rozlanej gruźlicy naczyniówki (1884)
  • Szkliste zwyrodnienie łącznicy (1886)
  • Badania anatomo-patologiczne nad oczami chorych na cukrzycę (1887)
  • Badania anatomo-patologiczne nad szklistym zwyrodnieniem łącznicy (1892)
  • Przypadek stłuszczenia rogówki z peryodycznie powracającymi objawami podrażnienia (1893)
  • O mączkowatem zwyrodnieniu łącznicy (1895)

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Kazimierz Władysław Kumaniecki, Zbiór najważniejszych dokumentów do powstania państwa polskiego, Warszawa, Kraków 1920, s. 30.
  2. ↑ Roman Dmowski, Polityka polska i odbudowanie państwa. Przedmową do obecnego wydania i komentarzem opatrzył Tomasz Wituch, t. II, Warszawa 1988, s. 202.
  3. ↑ Cmentarz Stare Powązki: KAMOCCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-11-07].
  4. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 25.

Bibliografia

  • Biogramy uczonych polskich, Część VI: Nauki medyczne zeszyt 1: A-Ł (pod redakcją Andrzeja Śródki), Ossolineum, Wrocław 1990

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Walenty Kamocki grób.jpg
Autor: Lukasz2, Licencja: CC0
Grób Walentego Kamockiego na cmentarzu powązkowskim