Walka klasyków z romantykami

Ten artykuł od 2022-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Walka klasyków z romantykami – literackie zjawisko francuskie odnoszące się do bitwy artystycznej z roku 1830 jaka towarzyszyła końcowi jednej epoki w historii sztuki we Francji i narodzinom nowej: klasycyzm i ideały oświeceniowe odchodziły w cień, na plan pierwszy wysuwał się romantyzm.

Bezpośrednim powodem do wybuchu, jakby się dziś powiedziało – medialnej – bitwy, była prapremiera dramatu Victora Hugo pod tytułem „Hernani”, ponieważ najwyraźniej eksponowała nowe podejście do pisarstwa.

Już wcześniej Francja, a z nią właściwie cała Europa poznała inne, wcześniejsze dzieła romantyzmu, gdyż aż do końca XIX wieku wykształceni ludzie posługiwali się językiem francuskim, a więc twórczość francuska emanowała na cały obszar kultury europejskiej i amerykańskiej. Inne dzieła nie były jednak tak rewolucyjne w formie, skupiały się bardziej na ekspresji emocji. Dopiero „Hernani” wywołał burzę:

Hernani

„Hernani”, sztuka Victora Hugo napisana w roku 1829, stał się pretekstem do gwałtownej polemiki między zwolennikami oświecenia (klasycyzmu) a romantykami. Głównym powodem „walki o Hernaniego” były nowatorskie i niekonformistyczne zmiany języka sztuki dramatycznej, jakie Hugo zastosował z całą świadomością, że wywoła burzę. Hugo dokonał zamachu na zasady dotychczasowej estetyki: zniósł sztywne reguły wersyfikacji, wprowadził zwykły język mówiony, dotąd zakazany w „prawdziwej sztuce”, zastosował zwroty popularne, wręcz pospolite, oraz wyzywające metafory. Sztuka opowiada historię rewolty przeciw królowi z punktu widzenia pewnego Hiszpańskiego arystokraty. Premiera sztuki wywołała głośny skandal, jednak ideały romantyzmu były już na tyle zakorzenione w umysłach, że został on uznany we Francji za prawdziwy styl, po czym stał się stylem oficjalnym.