Walki o Kępę Radwankowską
| ||||
| ||||
| Czas | 22–26 sierpnia 1944 | |||
| Miejsce | Kępa Radwankowska k. Góry Kalwarii | |||
| Terytorium | Polska | |||
| Przyczyna | potrzeba opanowania przyczółków na Wiśle | |||
| Wynik | uchwycenie przyczółku | |||
| Strony konfliktu | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Dowódcy | ||||
| ||||
| Straty | ||||
| ||||
Walki o Kępę Radwankowską – walki żołnierzy 2 pułku piechoty 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki stoczone w dniach 22–26 sierpnia 1944 roku o uchwycenie przyczółków na Wiśle w rejonie Góry Kalwarii.
Na przełomie lipca i sierpnia 1944 roku środkowa Wisła została sforsowana przez wojska sowieckie, które opanowały przyczółki pod Warką, Kazimierzem Dolnym i Sandomierzem. 1 Armia Wojska Polskiego, po nieudanych próbach sforsowania Wisły na kierunku Dęblin– Puławy, 9 sierpnia przegrupowała się w rejon przyczółka warecko-magnuszewskiego. Tutaj poszczególne pułki próbowały uchwycić przyczółki do natarcia.
W dniach 22–26 sierpnia 2 pułk piechoty z 1 Dywizji Piechoty stoczył walki o przyczółek pod Kępą Radwankowską z oddziałami niemieckiej 9 Armii. 22 sierpnia 7 kompania 3/2 pp uchwyciła bezimienną wyspę na Wiśle, położoną na wysokości Kępy Radwankowskiej. W następnych dniach wyspę atakowały niemieckie bataliony szturmowe, wsparte ogniem artylerii i moździerzy. Kompania odpierała ataki. W nocy 25/26 sierpnia na wyspę przeprawiła się reszta sił 3 batalionu. 26 sierpnia 3 batalion wsparty ogniem artylerii, podjął natarcie i prowadził dalej zacięte walki odpierając Niemców. Mimo znacznych strat, batalion utrzymał wyspę. Zginął dowódca batalionu mjr Jan Rembeza i trzech dowódców kompanii. Wyspa, na której toczyła się walka, została później nazwana jego imieniem.
W nocy na 1 września 3 batalion opuścił wyspę, zluzowany przez oddziały sowieckiej 17 Dywizji Kawalerii Gwardii.
W walkach zginęło ponad 180 żołnierzy polskich. W 1969 roku odsłonięto pomnik poległych żołnierzy 2 pp.
Walki o Kępę Radwankowską zostały upamiętnione na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie, napisem na jednej z tablic w okresie po II wojnie światowej: "Kępa Radwankowska 22–26 VIII 1944".
Bibliografia
- Mała Encyklopedia Wojskowa t. 1 wyd. MON Warszawa 1967
- Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975, s. 216.
Media użyte na tej stronie
.svg)
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
.svg)
this is the flag of the Soviet Union in 1936. It was later replaced by File:Flag of the Soviet Union (1955-1980).svg.
.svg){kind=link}