Warstwy zakopiańskie

Warstwy zakopiańskie – to seria skał osadowych, okruchowych morskiego pochodzenia, głównie piaskowców, mułowców i iłowców (łupków).

Warstwy zakopiańskie występują w południowej części synklinorium podhalańskiego, w Kotlinie Zakopiańskiej i ogólniej w Rowie Podtatrzańskim[1][2]. Zalegają na eoceńskich wapieniach numulitowych, z którymi łączy je stopniowe przejście[3][1].

Ich wiek oceniany jest na dolny oligocen[1].

Warstwy zakopiańskie reprezentują flisz łupkowy i piaskowcowo-łupkowy. Przeważają w nich łupki ilaste, często laminowane. W dolnej części spotyka się nieliczne warstwy zlepieńców i piaskowców z redeponowanymi dużymi otwornicami wieku eoceńskiego. W górnej części rośnie zawartość piaskowców, notowano też pojedyncze warstewki tufitowe[1].

Miąższość warstw zakopiańskich jest szacowana na ok. 1000 m[1].

Występujące w północnej części synklinorium podhalańskiego warstwy szaflarsko-maruszyńskie są prawdopodobnie nieco starsze od warstw zakopiańskich, które mogą odpowiadać ich górnej części[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f ZJerzy Lefeld (red.): Przewodnik LI Zjazdu Polskiego Towarzystwa Geologicznego Zakopane 13-15 września 1979. Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1979.
  2. ↑ praca zbiorowa: Mapa geologiczna Tatr polskich. Skala 1:30 000. Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1979.
  3. ↑ Edward Passendorfer: Jak powstały Tatry. Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1971.

Zobacz też