Warszawa Szczęśliwice (stacja postojowa)
nr rej. A-758 | |
Instalacja nieopodal wjazdu na teren stacji | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Lokalizacja | |
Zarządca | m.st. Warszawa (właściciel) |
Data otwarcia | II p. lat 30. XX w. |
Rodzaj | |
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de | |
52°12′50,85″N 20°55′50,89″E/52,214125 20,930803 | |
Portal Transport szynowy |
Warszawa Szczęśliwice – stacja postojowa użytkowana przez SKM Warszawa, a do stycznia 2014 również przez PKP Intercity. Obiekt położony jest w warszawskiej dzielnicy Wola i mieści się na ul. Potrzebnej 54. Nieruchomość zlokalizowana jest na terenach kolejowych pomiędzy przystankami kolejowymi Warszawa Włochy i Warszawa Reduta Ordona, a w jej bezpośrednim sąsiedztwie znajdują się również tereny przemysłowe i zabudowa usługowa, w tym centra handlowe[1].
Historia
15 grudnia 1936 uruchomiono odcinek Pruszków – Otwock, co zapoczątkowało elektryfikację warszawskiego węzła kolejowego. Lokomotywownia Szczęśliwice została uruchomiona w II połowie lat 30. XX w.[2]
4 września 1939 podczas zmasowanego bombardowania Warszawy szczęśliwicka wagonownia uległa zniszczeniu[3].
W nocy z 7 na 8 października 1942 patrole saperskie Armii Krajowej w ramach akcji dywersyjnej „Wieniec” wysadziły w powietrze tory kolejowe dookoła Warszawy wykolejając kilka pociągów i paraliżując niemieckie transporty wojskowe[4][5]. W odwecie hitlerowcy zamordowali 89 więźniów Pawiaka. Pięćdziesięciu z nich zostało straconych przez powieszenie w dniu 16 października, przy czym dziesięć ofiar powieszono na terenie stacji[6].
Wygląd
Układ torowy
Stacja posiada połączenie ze stacją Warszawa Zachodnia[1].
Grupę torów przyjazdowych stanowią tory o numerach 3, 5, 7, 9, 11, 13 i 15. Wszystkie tory z wyjątkiem torów numer 13 i 15 są zelektryfikowane. Grupa torów postojowych składa się z 30 torów, wśród których są częściowo niezelektryfikowane tory odjazdowe. Sieć trakcyjna zasilana jest z Podstacji Trakcyjnej Warszawa Zachodnia[1].
Tor numer 155 był wyposażony w myjnię, która nie posiadała własnej oczyszczalni ścieków, w związku z czym nie spełniania norm ochrony środowiska i została zdemontowana[1].
Hala całopociągowa
Hala jest konstrukcji stalowej na podbudowie ściany betonowej. Ma długość 392,3 m, szerokość 18 m i kubaturę 63 834 m³. Konstrukcję hali stanowią żelbetonowe stopy i ławy oraz stalowe słupy, wiązary dachowe i płatwie. Ściany wykonano z blachy trapezowej stalowej ocynkowanej. Na całej długości budynku w ścianach znajdują się okna w stalowych ramach. Dach pokryty jest blachą trapezową. Obiekt jest wyposażony w instalację elektryczną, wodociągową i częściowo ogrzewanie tymczasowe[1].
Hala jest przelotowa, posiada możliwość wjazdu i wyjazdu taboru od strony zachodniej i wschodniej. Przez halę poprowadzono tory o numerach 17 i 19. Wyposażone są one w trakcję elektryczną oraz kanały naprawcze znajdujące się w betonowej posadzce[1].
W sąsiedztwie hali znajduje się zaplecze złożone z 13 kontenerów[1].
Hala przeglądowa
Hala jest konstrukcji stalowej na podbudowie ściany betonowej. Ma długość 85 m, szerokość 17,5 m i kubaturę 10 126 m³. Konstrukcję hali stanowią stalowe słupy, krokwie i płatwie. Ściany wykonano z blachy trapezowej. Na całej długości budynku w górnej części ścian znajdują się świetliki. Dach pokryty jest blachą trapezową, a posadzkę wykonano z betonu. Obiekt jest wyposażony w instalację elektryczną, nie jest ogrzewany[1].
Hala posiada wjazd tylko od strony zachodniej. W budynku poprowadzono tory o numerach 37 i 39, które wewnątrz hali kończą się kozłami oporowymi[1].
Budynki zabytkowe i miejsca pamięci
Na terenie wagonowni Szczęśliwice znajduje się zespół przedwojennych budynków[7] pochodzących z lat 1922–1933. W jego skład wchodzi m.in. budynek administracyjny i akumulatornia z 1926, kompresornia, warsztaty i dom zawiadowcy z 1929 oraz spawalnia z 1933[8]. Kompleks ten prezentuje rozpowszechnioną w budownictwie kolejowym architekturę z elementami neorenesansu i neobaroku[7]. 29 stycznia 2007 wymienione budynki zostały wpisane do rejestru zabytków pod numerem A-758[8]. W 2014 pojawił się pomysł, by do zabytkowej zabudowy na terenie stacji przenieść Muzeum Kolejnictwa[4].
Na terenie obiektu znajduje się krzyż i tablica upamiętniająca egzekucję z 16 października 1942[4].
Eksploatacja
PKP Intercity
Obiekt pierwotnie przeznaczony był do obsługi składów pociągów dalekobieżnych, stąd jego układ torowy jest rozbudowany. Na stacji odbywał się wzmożony ruch w wyniku obsługi pociągów kończących bieg z kierunku wschodniego i północno-wschodniego na stacji Warszawa Zachodnia. W związku z przeniesieniem części prac serwisowych do stacji Warszawa Grochów przewoźnik wykonywał znacznie mniej zadań. Operator użytkował tory o numerach 2, 3, 4, 5, 6, 8, 66, 68, 70 i 78 oraz rozjazdy o numerach 1, 2, 3, 4, 5, 8, 9, 10, 800, 802, 111, 112, 130, 40, 41, 42 i 43[1].
W 2008 PKP Intercity pierwszy raz poinformowały, że planują opuścić teren obiektu[4]. Uznano, że do obsługi taboru wystarczająca będzie stacja Grochów. W 2011 dzierżawą terenu zainteresowała się SKM Warszawa. PKP IC oddając teren chciały również przekazać opiekę nad zabytkowymi budynkami znajdującymi się na stacji, na co nie zgadzała się SKM[7]. Ostatecznie 1 czerwca 2012[9] przewoźnik przekazał większość terenu stacji SKM[10], a 1 stycznia 2014 całkowicie zakończył eksploatację obiektu[11].
SKM Warszawa
Szybka Kolej Miejska w Warszawie powstała w 2005. Od początku działalności nie miała własnego zaplecza[12] i jako kolej aglomeracyjna poszukiwała bazy w centrum miasta[4]. W 2011 rozpoczęła rozmowy z PKP Intercity w sprawie przejęcia części stacji Szczęśliwice[7].
1 czerwca 2012[9] SKM Warszawa rozpoczęła 20-letnią dzierżawę ponad 20 ha terenu, co stanowiło większość obszaru stacji[10], natomiast 25 czerwca nastąpiło protokolarne przejęcie przez przedsiębiorstwo tego terenu wraz z infrastrukturą[13]. Mimo to już we wrześniu 2011 na terenie obiektu stacjonowały składy 27WE Elf należące do przewoźnika[14]. W połowie lipca 2012, po aktach wandalizmu na taborze, SKM postanowiła zatrudnić całodobową ochronę użytkowanego terenu stacji[15]. Od 1 listopada, po przeprowadzeniu prac adaptacyjnych, przewoźnik rozpoczął obsługę zespołów 14WE, które dotychczas utrzymywały Koleje Mazowieckie. W połowie listopada na stacji nocowało 25 z 31 zespołów wówczas posiadanych przez spółkę[12]. W hali całopociągowej przeprowadzane były prace w ramach obsługi technicznej poziomów P1 i P2 w systemie całodobowym taboru SKM Warszawa oraz sporadycznie wykonywane były tu również prace obsługowe składów pociągowych PKP Intercity. Hala przeglądowa natomiast była wykorzystywana jako zaplecze magazynowe[1]. W tym samym roku przedsiębiorstwo podjęło decyzję o gruntownej modernizacji obiektu oraz uzyskało na nią zgodę od właściciela stacji, którym jest m.st. Warszawa[4].
Wiedząc, że z końcem 2013 PKP Intercity opuszczą teren stacji, w czerwcu 2013 przedsiębiorstwo rozpoczęło przygotowania do obsługi całej stacji będącej zapleczem i bocznicą kolejową przewoźnika. Wtedy również ruszyły przygotowania do kompleksowej modernizacji obiektu, która miała kosztować ponad 33 mln zł i zakończyć się w 2016[11]. We wrześniu 2013 podpisano umowę z przedsiębiorstwem WS Atkins Polska pełniącym funkcję inwestora zastępczego, którego zadaniem było przygotowanie przetargu i wybór wykonawcy modernizacji w formule „projektuj i buduj”[11].
Od 1 stycznia 2014 przewoźnik jest jedynym użytkownikiem obiektu[11]. Pod koniec czerwca 2014 zakończono pierwszy etap konkursu na modernizację, do którego przystąpiło pięć przedsiębiorstw. Przebudowa obejmująca naprawę układu torowego i hali przeznaczonej na magazyn, modernizację sieci trakcyjnej i hali pociągowej oraz budowę myjni całorocznej, budynku biurowego, dróg, chodników i parkingów miała kosztować około 40 mln zł brutto i zostać wykonana w ciągu 5 lat od podpisania umowy z wykonawcą[10].
31 grudnia 2014 SKM Warszawa podpisała z Trakcją PRKiI umowę na wykonanie dokumentacji projektowej i robót budowlano-montażowych na terenie zaplecza techniczno-postojowego Warszawa Szczęśliwice. Czas wykonania modernizacji to 24 miesiące, a jej koszt to 45 mln zł netto[16] (56,5 mln zł brutto)[17]. Na początku maja 2015 przewoźnik planował zaciągnąć kredyt na realizację zadania w wysokości 40 mln zł. Pozostałe 16,5 mln zł miałoby pochodzić ze środków własnych[17].
W połowie grudnia 2016 inwestycja dobiegała końca. Wśród wykonanych prac znajdowała się m.in. modernizacja większości hali całopociągowej, do której dobudowano myjnię, a także elektryfikacja wszystkich torów na terenie stacji. Planowano wówczas, że wszystkie prace zostaną ukończone do końca roku, zaś w I kwartale następnego, po odbiorach technicznych i otrzymaniu pozwoleń, obiekt będzie całkowicie dostępny[18]. Ostatecznie do końca 2016 wykonano wszystkie prace budowlano-montażowe oraz miały miejsce odbiory częściowe według branż. Cały projekt miał jednak wówczas trzymiesięczne opóźnienie nie z winy wykonawcy przebudowy, dlatego termin ukończenia inwestycji zmieniono na 31 marca 2017. Na początku roku rozpoczęto naprawianie usterek oraz procedurę uzyskania pozwolenia na użytkowanie. W połowie stycznia szacowano, że zostanie ono wydane do końca lutego[19]. Ostatecznie modernizacja obiektu została zakończona 27 marca 2017[20].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k Załącznik nr 1 do SIWZ GOZ-351-4/13, [w:] BIP [online], Warszawa: Szybka Kolej Miejska, 22 kwietnia 2014 [dostęp 2015-08-20] (pol.).
- ↑ Elektryfikacja Warszawskiego Węzła Kolejowego. W: Stanisław Plewako: Elektryfikacja PKP na przełomie wieków XX i XXI: w siedemdziesiątą rocznicę elektryfikacji PKP. Warszawa: Z. P. Poligrafia, 2006, s. 76–79. ISBN 978-83-922944-6-7. (pol.).
- ↑ II wojna światowa. W: Stanisław Plewako: Elektryfikacja PKP na przełomie wieków XX i XXI: w siedemdziesiątą rocznicę elektryfikacji PKP. Warszawa: Z. P. Poligrafia, 2006, s. 85–86. ISBN 978-83-922944-6-7. (pol.).
- ↑ a b c d e f Zaczyna się inwestycja na Szczęśliwicach. „Rynek Kolejowy”. 4/2014. Warszawa: TOR Wydawnictwo. ISSN 1644-1958. (pol.).
- ↑ Władysław Bartoszewski: Warszawski pierścień śmierci 1939–1944. Warszawa: Interpress, 1970, s. 201–202.
- ↑ Władysław Bartoszewski: op.cit. s. 203–211.
- ↑ a b c d Konrad Majszyk, Natalia Bet: Zajezdnia SKM obok wagonowni. zw.com.pl, 2011-03-03. [dostęp 2015-08-20]. (pol.).
- ↑ a b Rejestr zabytków nieruchomych – Warszawa, Narodowy Instytut Dziedzictwa, 24 listopada 2022, s. 61 [dostęp 2015-08-20] .
- ↑ a b Dominik Pietraszek: SKM przejmuje zajezdnię. wiadomosci.wpr24.pl, 2012-06-01. [dostęp 2015-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-20)]. (pol.).
- ↑ a b c Jakub Madrjas: Pięć firm bije się o przygotowanie bazy Szczęśliwice dla SKM. rynek-kolejowy.pl, 2014-06-27. [dostęp 2015-08-20]. (pol.).
- ↑ a b c d SKM Warszawa: 33 miliony na modernizację bazy Szczęśliwice dla SKM Warszawa. rynek-kolejowy.pl, 2014-02-04. [dostęp 2015-08-20]. (pol.).
- ↑ a b AB: SKM obsługuje 14WE we własnym zakresie. kurier-kolejowy.pl, 2012-06-25. [dostęp 2015-08-21]. (pol.).
- ↑ RW: SKM wydzierżawiła teren na Szczęśliwcach. kurier-kolejowy.pl, 2012-06-25. [dostęp 2015-08-21]. (pol.).
- ↑ jm: SKM na Szczęśliwicach: Wniosek do MI w najbliższych dniach. rynek-kolejowy.pl, 2011-09-30. [dostęp 2015-08-21]. (pol.).
- ↑ RW: SKM zatrudni ochronę na Szczęśliwicach. kurier-kolejowy.pl, 2012-07-18. [dostęp 2015-08-21]. (pol.).
- ↑ Trakcja PRKiI zmodernizuje zaplecze pociągów SKM, [w:] Aktualności [online], Warszawa: Szybka Kolej Miejska, 7 stycznia 2015 [dostęp 2015-08-20] [zarchiwizowane z adresu 2015-08-20] (pol.).
- ↑ a b SKM pożyczy 40 mln zł na budowę zaplecza. kurier-kolejowy.pl, 2015-05-04. [dostęp 2015-08-20]. (pol.).
- ↑ Witold Urbanowicz: Warszawa: Nowe zaplecze SKM na ukończeniu. Pomieści ok. 50 pojazdów. transport-publiczny.pl, 2016-12-15. [dostęp 2016-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-19)]. (pol.).
- ↑ Jakub Madrjas: Do końca lutego pozwolenie na użytkowanie zaplecza SKM. rynek-kolejowy.pl, 2017-01-17. [dostęp 2017-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)]. (pol.).
- ↑ SKM Warszawa: Unowocześniona baza Szybkiej Kolei Miejskiej. skm.warszawa.pl, 2017-03-27. [dostęp 2017-03-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-27)]. (pol.).
Media użyte na tej stronie
(c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de
Location map of Poland
Autor: SANtosito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Location map of Masovian Voivodeship. Geographic limits of the map:
- N: 53.55N
- S: 50.95 N
- W: 19.15 E
- E: 23.25 E
Blue Shield - the Distinctive emblem for the Protection of Cultural Property. The distinctive emblem is a protective symbol used during armed conflicts. Its use is restricted under international law.
Autor: Malarz pl, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Schemat warszawskiego węzła kolejowego
Autor: Muri, Licencja: CC BY-SA 4.0
To zdjęcie zostało wykonane podczas polskiej Wikiekspedycji kolejowej 2014 zorganizowanej przez
Stowarzyszenie Wikimedia Polska we współpracy z Fundacją Grupy PKP.
Wszystkie zdjęcia z wyprawy możesz zobaczyć w kategorii Wikiekspedycja kolejowa 2014.
Autor: Muri, Licencja: CC BY-SA 4.0
To zdjęcie zostało wykonane podczas polskiej Wikiekspedycji kolejowej 2014 zorganizowanej przez
Stowarzyszenie Wikimedia Polska we współpracy z Fundacją Grupy PKP.
Wszystkie zdjęcia z wyprawy możesz zobaczyć w kategorii Wikiekspedycja kolejowa 2014.
Autor: Mikiapole3, Licencja: CC BY-SA 3.0
Instalacja przy wjeździe na teren stacji postojowej Warszawa Szczęśliwice.
Autor: Mikiapole3, Licencja: CC BY-SA 3.0
Zabytkowe budynki na terenie stacji postojowej Warszawa Szczęśliwice.
Autor: Mikiapole3, Licencja: CC BY-SA 3.0
Tory odstawcze PKP Intercity na terenie stacji postojowej Warszawa Szczęśliwice.
Polscy zakładnicy powieszeni przez niemieckich okupantów w Warszawie podczas publicznej egzekucji w Warszawie w dniu 16 października 1942. Okolice wagonowni na Szczęśliwcach.