Wasilij Żyrow

Wasilij Żyrow

Pseudonim	Tygrys
Data i miejsce urodzenia	4 kwietnia 1974 Bałchasz, ZSRR
Obywatelstwo	Kazachstan
Wzrost	188 cm
Styl walki	leworęczny
Kategoria wagowa	juniorciężka
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk	42
Zwycięstwa	38
Przez nokauty	32
Porażki	3
Remisy	1
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Kazachstan Igrzyska olimpijskie złoto Atlanta 1996 boks (waga półciężka) Mistrzostwa świata brąz Tampere 1993 waga średnia brąz Berlin 1995 waga półciężka Igrzyska azjatyckie brąz Hiroszima 1994 waga półciężka
↑ Bilans walk aktualny na 17 października 2009.

Wasilij Walerjewicz Żyrow (ros. Василий Валерьевич Жиров; ur. 4 kwietnia 1974) – kazachski bokser, mistrz olimpijski (1996) w wadze półciężkiej (81 kg). Po przejściu na zawodowstwo, w latach 1999-2003 był mistrzem świata IBF w wadze juniorciężkiej (200 lb), pokonał 6 zawodników o tytuł mistrza świata^[1].

Sportowa kariera

Boks amatorski

Żyrow na kazachskim znaczku pocztowym (z lewej u dołu)

Boks zaczął trenować w wieku 11 lat pod okiem Aleksandra Apaczinskiego, późniejszego głównego trenera reprezentacji Kazachstanu. W wieku 16 lat został mistrzem ZSRR juniorów, a dwa lata później w Edynburgu juniorskim mistrzem Europy w wadze średniej^[2].

Już jako senior, w 1993 roku, reprezentując niepodległy Kazachstan, zdobył brązowy medal mistrzostw świata w Finlandii. W 1994 roku przeszedł do wagi półciężkiej i zajął 3. miejsce na igrzyskach azjatyckich w Japonii. Na tej samej pozycji uplasował się rok później, podczas kolejnych mistrzostw świata w Berlinie. Przegrał wtedy w półfinale na punkty z Antonio Tarverem. Była to ostatnia porażka Kazacha aż do 2003 roku^[2].

W sierpniu 1996 roku Żyrow osiągnął największy sukces w swej amatorskiej karierze, tryumfując w turnieju olimpijskim wagi półciężkiej w Atlancie. Ponadto otrzymał Puchar Vala Barkera − nagrodę dla najbardziej wyróżniającego się pięściarza igrzysk^[2][3]. W drodze do mistrzostwa pokonał kolejno^[4]:

• Julio Césara Gonzáleza (Meksyk) – RSC 2,
• Pietro Aurino (Włochy) – 15:3,
• Troya Amos-Rossa (Kanada) – 14:8,
• Antonio Tarvera (USA) – 15:9
• Lee Sung-bae (Korea Płd.) − 17:4

Po igrzyskach olimpijskich podpisał zawodowy kontrakt i wyjechał do USA. Bilans walk amatorskich: 207 zwycięstw i 10 porażek^[5].

Boks zawodowy

Profesjonalny debiut zanotował w styczniu 1997 roku w Las Vegas w wadze juniorciężkiej. W ciągu zaledwie 15 miesięcy stoczył 14 pojedynków, wszystkie wygrywając przed czasem, najpóźniej w 4. rundzie. Pierwszym bokserem, który zdołał wytrwać przeciwko niemu do ostatniego gongu był Rich LaMontagne (ówczesny bilans 19-1-1), którego Żyrow pokonał w maju 1998 roku przez jednogłośną decyzję w walce o interkontynentalne mistrzostwo WBC.

Wygrawszy wszystkie 20 swoich walk, w 1999 roku Kazach otrzymał szansę walki o mistrzostwo świata IBF. Zmierzył się o nie 5 czerwca w Biloxi z Arthurem Williamsem (30-4-1). Żyrow zdobył pas, pokonując Amerykanina przez TKO w 7. rundzie. Tytuł dzierżył przez cztery lata, obroniwszy go 6-krotnie (wszystkich pretendentów nokautował).

Po raz 7. bronić mistrzostwa miał przeciwko Jamesowi Toneyowi (65-4-2), byłemu mistrzowi świata IBF w wadze średniej i superśredniej. Podpisanie umowy na walkę poprzedziły długotrwałe negocjacje i spory na tle finansowym, co spowodowało, że przez prawie 15 miesięcy Żyrow pozostawał bezczynny, a IBF zagroziła mu odebraniem tytułu. Ostatecznie do pojedynku doszło 26 kwietnia 2003 roku w Foxwoods Casino. Od samego początku był on zacięty i toczony w szybkim tempie. Żyrow był bokserem bardziej agresywnym (zadał w sumie ponad 1000 ciosów), natomiast Toney skupiał się na defensywie, ale też często kontrował. Losy walki zostały rozstrzygnięte w ostatniej, 12. rundzie. Kazach, przegrywający na punkty, zdecydowanie wtedy zaatakował i osaczył przy linach rywala, wyprowadzając liczne ciosy. Nie był go jednak w stanie znokautować, sam natomiast coraz bardziej opadał z sił. Gdy pozostało około 60 sekund do zakończenia walki, Amerykanin przeszedł do kontrataku i kombinacją ciosów sierpowych powalił słabnącego mistrza na deski. Choć Żyrow − dla którego był to pierwszy nokdaun w karierze − szybko się podniósł, akcja ta przypieczętowała zwycięstwo Toneya przez jednogłośną decyzję sędziów^[3][6]. Walka została wyróżniona przez Boxing Writers Association of America tytułem walki 2003 roku i jest uznawana za jeden z najlepszych pojedynków w historii wagi juniorciężkiej^[7].

Po porażce z Toneyem Żyrow odniósł dwie wygrane przed czasem, po czym postanowił przejść do wagi ciężkiej. Pierwszą walkę w tej kategorii stoczył 13 marca 2004 roku z niepokonanym Joem Mesim (28-0-0). Mesi kontrolował pojedynek od samego początku, wygrywając osiem pierwszych rund. W 9. rundzie Kazach doprowadził jednak do nokdaunu Amerykanina, aby w ostatniej, 10. całkowicie go zdominować. Mesi otrzymał wiele silnych, niezablokowanych uderzeń w głowę, dwukrotnie upadł na deski i przed ciężkim nokautem uchronił go jedynie koniec walki. Wszyscy trzej sędziowie przyznali Mesiemu minimalne zwycięstwo na punkty 94:93. Amerykanin doznał jednak poważnych obrażeń mózgu, w wyniku których musiał na ponad dwa lata przerwać karierę^[8][9].

9 miesięcy później Żyrow doznał drugiej z rzędu porażki. Choć wygrywał zdecydowanie na punkty, został znokautowany w 9. rundzie przez byłego mistrza świata w wadze ciężkiej, Michaela Moorera (46-4-1). W 2006 roku powrócił do wagi juniorciężkiej. Ostatnią walkę stoczył w 2009 roku.

Życie prywatne

Urodził się w Bałchaszu, w ówczesnej Kazachskiej SRR, jako jedno z sześciu dzieci rodziny kazachskich Rosjan. Był wychowywany samotnie przez matkę, którą opuścił jego ojciec−alkoholik. Od 1996 roku Żyrow żyje na stałe w USA (jest tam znany jako Vassiliy Jirov). Zamieszkał w Arizonie, gdzie poślubił Amerykankę Rebeccę Rawn^[2][3].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Statystyki i lista walk zawodowych na BoxRec.com
• Rezultaty olimpijskie (sports-reference.com). sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-02)].