Wasilij Gurko

Wasilij Gurko

Василий Иосифович Гурко

generał kawalerii
Data i miejsce urodzenia	20 maja 1864 Carskie Sioło
Data i miejsce śmierci	11 lutego 1937 Rzym
Przebieg służby
Lata służby	1885–1917
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego
Jednostki	Lejb-Gwardyjski Grodzieński Pułk Huzarów, 1 Syberyjski Korpus Armijny, Samodzielna Ussuryjska Konna Brygada, Zabajkalska brygada kozacka, 4 Dywizja Kawalerii, 1 Dywizja Kawalerii, 6 Korpus Armijny, 5 Armia, Front zachodni
Główne wojny i bitwy	II wojna burska, wojna rosyjsko-japońska, I wojna światowa
Późniejsza praca	działacz emigracyjny, publicysta
Odznaczenia

Wasilij Iosifowicz Romejko-Gurko (ur. 8 maja^?/ 20 maja 1864 w Carskim Siole, zm. 11 listopada 1937 w Rzymie) – rosyjski wojskowy, generał kawalerii 1916, syn generała feldmarszałka I. W. Romejki-Gurki.

Życiorys

Ukończył gimnazjum klasyczne i Korpus Paziów. Oficer od 1885. Następnie ukończył Nikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w 1892. Służył w sztabach Turkiestańskiego, Wileńskiego i Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W czasie wojny angielsko-burskiej 1899-1902 agent przy armii Burów. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905. W 1906 przewodniczący Wojskowej Komisji Sprawozdawczej wojny rosyjsko-japońskiej. W 1911 dowódca 1 Dywizji Kawalerii.

Od listopada 1914 dowódca 6 Korpusu Armijnego, następnie dowodził 5 Armią, później (od sierpnia 1916) Armią Specjalną. Od października 1916 pełniący obowiązki szefa sztabu Naczelnego Dowódcy. Z inicjatywy gen. Gurki pułki cztero-batalionowe były przeformowane w trzy-batalionowe. Po rewolucji lutowej 1917 dowódca Frontu Zachodniego zmienił gen. Ewerta. 23 maja za krytykę Rządu Tymczasowego i monarchii zdymisjonowany i wyznaczony na dowódcę dywizji, pozostawał w dyspozycji Naczelnego Dowódcy. Mieszkał w Petersburgu W lipcu 1917 aresztowany i osadzony w Twierdzy Pietropawłowskiej za prowadzenie korespondencji z Mikołajem II. Wkrótce zwolniony i w sierpniu 1917 wysłany poza granice Rosji. Osiadł we Włoszech. 14 października 1917 zwolniony ze służby. Na emigracji przewodniczący Rosyjskiego Związku Inwalidów. W 1919 odmówił dowodzenia siłami białych na północy i północnym zachodzie Rosji. Autor: "Rosja 1914 - 1918".

Bibliografia

• Bolszaja Sowietskaja Encykłopedia t. 7, Moskwa 1972.

Linki zewnętrzne

• [1] (ros.)
• [2] (ros.)