Wataha

Stado wilków atakujące bizona

Wataha – grupa wilków lub dzików działająca razem, w szerszym znaczeniu termin odnoszony również do stada psów, likaonów lub jenotów^[1]. Ma określoną hierarchię wewnętrzną. Jest to zwykle grupa rodzinna składająca się z pary rodzicielskiej i młodych z jednego lub kilku miotów.

Hierarchia watahy

Wataha składa się z osobników przewodzących zwanych alfa (samiec i samica lub jedno z nich). Osobnik alfa ma absolutną władzę nad członkami watahy, przewodzi większości pościgów, najprędzej i najbardziej gwałtownie reaguje na pojawienie się intruzów. Pozostali członkowie stada okazują mu swoją podległość.

Czasami wyróżnia się osobnika beta. Wataha może posiadać osobnika omega – o najniższym statusie w grupie – który jest czasowo lub stale odsunięty od watahy. Wysoki status w grupie oznacza zarówno możliwość rozrodu (w przypadku osobników alfa), jak i pierwszeństwo w dostępie do jedzenia.

Status młodych w grupie

Młode wilki do wejścia w okres dojrzewania mają dość szczególną pozycję w watasze. Wszystkie dojrzałe wilki opiekują się młodymi i je karmią (po okresie karmienia mlekiem matki). Młode wykazują uległość osobnikom dorosłym i są przez nie wychowywane (z zachowaniem hierarchii wilków w grupie). Młode mają jednak odrębną i szybko zmienną hierarchię. Nowo skojarzona para opuszcza watahę i tworzy nową.

Terytorium

Wataha wilków zajmuje terytorium od 100 do 1000 km². Jego wielkość, jak i sposób jego użytkowania, zależy od rodzaju terytorium i od dostępności pokarmu.

Polowanie

Ssaki drapieżne polujące samotnie atakują ofiary równe co do wielkości lub mniejsze od siebie^[2]. Skoordynowane polowanie grupy drapieżników pozwala przełamać to ograniczenie i polować nawet na duże ssaki kopytne. Psowate polują najczęściej poprzez długotrwałą gonitwę ofiary na otwartych terenach trawiastych, gdzie polowanie grupowe ma znacznie większe szanse na zakończenie sukcesem. Wataha goniąca ofiarę o dużych rozmiarach stara się zagonić ją w miejsce uniemożliwiające dalszą ucieczkę, następnie otoczyć i pochwycić za gardło. Broniąca się ofiara jest jednocześnie atakowana z różnych stron, kąsana w miękkie części ciała, co doprowadza do jej osłabienia, a nawet wykrwawienia. Obserwowane przez badaczy watahy wilków przeprowadzały zorganizowane polowania, złożone z etapów obserwacji ofiary, podziału grupy na naganiających i czatujących w ukryciu, okrążenie ofiary przez naganiających i zapędzanie w kierunku czatujących członków watahy. Największą skuteczność polowań stwierdzono u likaonów^[1].

Zobacz też

• stado
• areał osobniczy
• wilcze stado

Przypisy

Bibliografia

• Edward Osborne Wilson: Socjobiologia. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo s.c., 2001. ISBN 83-7150-682-1.