Wawrzyniec Staliński

Wawrzyniec Staliński

Data i miejsce urodzenia	28 lipca 1899 Wilda lub Poznań
Data i miejsce śmierci	3 czerwca 1985 Wrocław
Wzrost	173 cm
Pozycja	środkowy napastnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole KS Posnania 1919–1930 Warta Poznań 121 (76)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1922–1928  Polska 13 (11)
Odznaczenia

Wawrzyniec Staliński (ur. 28 lipca 1899^[1] w Wildzie^[2] lub w Poznaniu, zm. 3 czerwca 1985 we Wrocławiu^[1]) – polski piłkarz występujący na pozycji napastnika, reprezentant Polski w latach 1922–1928, olimpijczyk.

Charakterystyka

Charakteryzował się silną budową ciała, wielką sprawnością fizyczną, przebojowością i ofensywnym stylem gry. Perfekcyjnie opanował sztukę zdobywania bramek. Dzięki tym cechom był przez długie lata "królem strzelców" w klubie i czołowym snajperem tak w lidze, jak i w reprezentacji. Był napastnikiem, który potrafił zagrać na pozycji kierownika ataku, tak na łączniku, jak i na pozycji skrzydłowego. To w dużej mierze jego widowiskowa gra, ściągała tłumy kibiców na stadiony całej Polski.

Kariera klubowa

Wawrzyniec Staliński uderza głową podczas meczu Warty z Ostrowią w 1922 roku.

Mecz Sokół Toruń v Warta Poznań w 1922 roku, Staliński uderza głową

Był krótko zawodnikiem Sparty Poznań, następnie Posnanii Poznań. W 1919 roku zasilił szeregi Warty Poznań, pozostając temu klubowi wierny do końca kariery. Rozegrał najwięcej meczów i strzelił najwięcej goli spośród piłkarzy Warty biorących udział w rozgrywkach mistrzostw Polski w latach 1921–1926. Walnie przyczynił się do zdobycia przez Wartę tytułu wicemistrza Polski w latach 1922 i 1925 oraz trzecich lokat w dwóch innych edycjach mistrzostw Polski. W rozgrywkach ligowych, w których brał udział w latach 1927–1930, nadal pozostawał filarem drużyny „zielonych”. Zdobył pierwszego ligowego gola dla Warty 10 kwietnia 1927, podczas spotkania z ŁKS w Łodzi. Był współautorem wywalczenia trzeciej lokaty w roku 1927, tytułu wicemistrza Polski w 1928 r. oraz pierwszego w dziejach klubu tytułu mistrza Polski w 1929 r. Należał do najlepszych piłkarzy w całej historii klubu. 19 sierpnia 1928 roku w meczu przeciwko TKS Toruń (2:2) wystąpił po raz 300 w barwach Warty^[3]. Ogółem rozegrał w drużynie Warty 374 spotkania, w tym co najmniej 83 w ekstraklasie.

Kariera reprezentacyjna

W drużynie narodowej zadebiutował 3 września 1922 roku w Czerniowcach w meczu z Rumunią (1:1). Był rezerwowym na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 1924 roku. Ogółem w reprezentacji w 13 spotkaniach zdobył 11 bramek. Zagrał też w jednym meczu uznanym za nieoficjalny (23 maja 1925 z Czechosłowacją)^[4]. Był pierwszym polskim zawodnikiem w historii reprezentacji, który zdobył trzy gole w jednym meczu (08.08.1926 z Finlandią)^[4]. Ostatnie spotkanie w reprezentacji rozegrał 27 października 1928 roku w Pradze w meczu z Czechosłowacją (3:2).

Mecze w reprezentacji

L.p.	Data	Miejsce		Gospodarz	Wynik	Gość	Mecz	Uwagi	Źródło
		Stadion	Miasto
1.	3 września 1922	Maccabi	Czerniowce	Rumunia	1:1	Polska	towarzyski		[5]
2.	23 września 1923	Töölön Pallokenttä	Helsinki	Finlandia	5:3	Polska	towarzyski		[6]
3.	25 września 1923	Centralny Kalevi	Tallinn	Estonia	1:4	Polska	towarzyski		[7]
4.	1 listopada 1923	Cracovii	Kraków	Polska	2:2	Szwecja	towarzyski		[8]
5.	18 maja 1924	Olimpijski	Sztokholm	Szwecja	5:1	Polska	towarzyski		[9]
6.	31 sierpnia 1924	Üllői út	Budapeszt	Węgry	4:0	Polska	towarzyski		[10]
7.	30 sierpnia 1925	Töölön Pallokenttä	Helsinki	Finlandia	2:2	Polska	towarzyski		[11]
8.	2 września 1925	Centralny Kalevi	Tallinn	Estonia	0:0	Polska	towarzyski		[12]
9.	1 listopada 1925	Cracovii	Kraków	Polska	2:6	Szwecja	towarzyski		[13]
10.	8 sierpnia 1926	Warty	Poznań	Polska	7:1	Finlandia	towarzyski		[14]
11.	20 sierpnia 1926	Hungária körúti	Budapeszt	Węgry	4:1	Polska	towarzyski		[15]
12.	1 lipca 1928	1.FC Katowice	Katowice	Polska	2:1	Szwecja	towarzyski		[16]
13.	27 października 1928	Letnà	Praga	Czechosłowacja	3:2	Polska	towarzyski		[17]

Po zakończeniu kariery

Po zakończeniu kariery piłkarskiej, został cenionym sędzią ligowym. W latach 1931–1939 prowadził jako arbiter 21 spotkań ekstraklasy. W roku 1937 wybrano go kapitanem sportowym POZPN. W czasie wojny był więźniem KL Auschwitz. Po wojnie wycofał się z czynnego życia sportowego. Los swój związał na długie lata z Wrocławiem, "piłka pozostała dla niego tylko wspomnieniem i okazją do westchnień: dawniej to się gole strzelało! ". Pochowany jest na Cmentarzu Grabiszyńskim^[18].

Ordery i odznaczenia

• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[19]

Bibliografia

• A. Gowarzewski, Biało-czerwoni. dzieje polskiej reprezentacji (1). Encyklopedia piłkarska FUJI. Tom 2 wyd. GIA, Katowice 1991.
• B. Tuszyński, H. Kurzyński, Od Chamonix i Paryża do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924–2010 wyd. Fundacja Dobrej Książki, b.d i m. w., s. 697, ISBN 978-83-86320-01-1.
• Jarosław Owsiański, Tomasz Siwiński: Historia futbolu wielkopolskiego. WZPN Poznań, 2013. ISBN 978-83-64237-00-3.

Linki zewnętrzne

• Kurier Poznański w Wielkopolskiej Bibliotece Cyfrowej

Zobacz też

• Strzelcy bramek dla reprezentacji Polski w piłce nożnej

Przypisy