Welsh Open 2009
| ||||
 | ||||
| Liczba uczestników | 32 (35)[1] | |||
|---|---|---|---|---|
| Miejsce | ||||
| Zwycięzca | ||||
| II miejsce | ||||
| Najwyższy break | 142 Marco Fu | |||
| Rozegrane mecze | 31 | |||
| Mecze do zera | ||||
Welsh Open 2009 – szósty turniej rankingowy sezonu snookerowego 2008/2009, który odbył się 16–22 lutego 2009 w hali widowiskowej Newport Centre w Newport. Obrońcą tytułu mistrzowskiego był Mark Selby, który przegrał w ćwierćfinale z Anthonym Hamiltonem 3:5.
Mecze kwalifikacyjne odbyły się 3–6 lutego 2009 w Prestatynie. Ze względów marketingowych trzy mecze z udziałem walijskich snookerzystów (Mark J. Williams, Matthew Stevens, Dominic Dale) zostały przeniesione do fazy głównej turnieju i rozegrane w Newport[2].
Zwycięzcą turnieju został Allister Carter, który w finale pokonał Joe Swaila 9:5. Dla Cartera był to pierwszy triumf w imprezie rankingowej w karierze. Był to jednocześnie jego drugi występ w finale turnieju rankingowego (pierwszym były MŚ 2008). 29-letni Anglik zapewnił sobie zwycięstwo dzięki znakomitej postawie w drugiej sesji meczu finałowego, w której wygrał wszystkie sześć frame’ów i od stanu 3:5 doprowadził do wyniku 9:5.
Jego rywal, Joe Swail[3], po raz pierwszy w karierze wystąpił w finale turnieju rankingowego (wcześniej przegrywał w dziewięciu półfinałach m.in. dwa razy w Mistrzostwach świata).
Nagrody
Łączna pula nagród to 225,5 tysiąca funtów brytyjskich. Zwycięzca turnieju otrzymał £35 000, zdobywca drugiego miejsca £17 500. Zawodnicy, którzy przegrali półfinał otrzymali £8 750. Za dojście do wcześniejszych faz rozgrywek przewidziano następujące nagrody pieniężne:
- Ćwierćfinał: £6 500
- Ostatnia 16: £4 275
- Ostatnia 32: £2 750
- Ostatnia 48: £1 725
- Ostatnia 64: £1 325
Dodatkowo zarezerwowano £20 000 dla zdobywcy breaka maksymalnego[4] (zdobytego w fazie telewizyjnej) oraz £1 000[5] dla breaka maksymalnego zdobytego we wcześniejszej fazie turnieju.
Za najwyższy break w fazie telewizyjnej organizatorzy płacili £2 000 oraz £500 za najwyższy break we wcześniejszej fazie[6].
Wydarzenia związane z turniejem
- Finał turnieju sędziował Colin Humphries, był to jego debiut w tej roli[7].
- Pierwszą rundę turnieju przeszło 12 graczy rozstawionych (z czołowej szesnastki światowego rankingu) oraz 4 graczy nierozstawionych.
- Lider światowego rankingu – Ronnie O’Sullivan zakończył swój udział w turnieju w rundzie drugiej ulegając 3:5 Marco Fu.
- Drugą rundę turnieju przeszło 6 graczy rozstawionych oraz 2 nierozstawionych (Joe Swail oraz Anthony Hamilton).
- Ćwierćfinał turnieju przeszło 2 graczy rozstawionych oraz 2 nierozstawionych.
- Obrońca tytułu – Mark Selby przegrał w ćwierćfinale z Anthonym Hamiltonem 3:5.
- Joe Swail po raz pierwszy w karierze awansował do finału turnieju rankingowego[3].
- Allister Carter po raz pierwszy w karierze wygrał turniej rankingowy[8].
- Po zakończeniu turnieju, Allister Carter awansował na 3 miejsce na prowizorycznej liście rankingowej na sezon 2009/10[9].
Zawodnicy
Zawodnicy rozstawieni
W turnieju na 1. pozycji rozstawiony został obrońca tytułu. Jako drugi rozstawiony został aktualny Mistrz świata. Następni gracze byli rozstawiani według kolejności zajmowanej na światowej liście rankingowej.
|
|
Zawodnicy nierozstawieni
Poniżsi zawodnicy uzyskali awans do turnieju Welsh Open poprzez udział w kwalifikacjach (w nawiasie numer zajmowany na liście rankingowej ówczesnego sezonu):
|
|
Drabinka turniejowa
Finał
| Finał: Lepszy z 17 partii Newport Centre, Newport, Walia, 22 lutego 2009. Sędzia:  Colin Humphries | ||
| Allister Carter (7) | 9-5 | Joe Swail |
| Sesja popołudniowa: 9-81, 90-0 (89), 55-44, 10-103 (60), 16-83, 49-63, 16-66, 70-0 (54) Wieczorna: 120-0 (116), 141-0 (109), 72-1 (61), 91-16 (91), 73-0 (67), 65-54 | ||
| 116 | Najwyższy break | 60 |
| 2 | Breaków powyżej 100 punktów | 0 |
| 7 | Breaków powyżej 50 punktów | 1 |
Breaki stupunktowe turnieju zasadniczego
Marco Fu 142, 117, 115, 101
Allister Carter 141, 119, 116, 109- Anthony Hamilton 136, 116, 100
- Martin Gould 135
- Steve Davis 132
- David Gilbert 131, 115
John Higgins 129, 101- Mark Selby 126
Dominic Dale 124, 104
Neil Robertson 124, 107- Ronnie O’Sullivan 118
- Shaun Murphy 116, 109, 105
- Paul Davies 110
- Ryan Day 109, 104
Michael Judge 109- Joe Perry 107
Joe Swail 105- Graeme Dott 105
- Barry Pinches 102
- Stephen Maguire 101
Statystyki turnieju
Statystyki pierwszej rundy
| Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
|---|---|---|---|
| Anglia | 15 | 46,88% |
 | Szkocja | 5 | 15,63% |
 | Walia | 5 | 15,63% |
 | Irlandia | 2 | 6,25% |
| Irlandia Północna | 2 | 6,25% |
 | Chiny | 1 | 3,13% |
 | Australia | 1 | 3,13% |
 | Hongkong | 1 | 3,13% |
- Liczba uczestników rundy: 32 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 16
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 16
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 11
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 5
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 119 (144)
- Średnia liczba partii w meczu: 7,44
- Najwyższe zwycięstwo: 5-0
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 2
Statystyki drugiej rundy
| Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
|---|---|---|---|
| Anglia | 8 | 50,00% |
| Szkocja | 3 | 18,75% |
| Chiny | 1 | 6,25% |
| Hongkong | 1 | 6,25% |
| Australia | 1 | 6,25% |
| Irlandia Północna | 1 | 6,25% |
| Irlandia | 1 | 6,25% |
- Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 11
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 5
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 6
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 2
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 61 (72)
- Średnia liczba partii w meczu: 7,63
- Najwyższe zwycięstwo: 5-1
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 3
Statystyki ćwierćfinałów
| Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
|---|---|---|---|
| Anglia | 4 | 50,00% |
| Szkocja | 1 | 12,50% |
| Irlandia Północna | 1 | 12,50% |
| Australia | 1 | 12,50% |
| Hongkong | 1 | 12,50% |
- Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 6
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 2
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 2
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 2
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 31 (36)
- Średnia liczba partii w meczu: 7,75
- Najwyższe zwycięstwo: 5-2
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1
Statystyki półfinałów
| Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
|---|---|---|---|
| Anglia | 2 | 50,00% |
| Irlandia Północna | 1 | 25,00% |
| Australia | 1 | 25,00% |
- Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 2
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 2
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 1
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 21 (22)
- Średnia liczba partii w meczu: 10,50
- Najwyższe zwycięstwo: 6-4
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1
Kwalifikacje
Poniższe mecze (poza oznaczonymi *) były rozgrywane od 3 do 6 lutego 2009 roku w Pontin’s Centre, w Prestatyn (Walia)[16]. Wyłoniły one 16 zawodników, którzy w pierwszej rundzie turnieju zmierzyli się z najlepszą 16 światowego rankingu snookerowego.
Drabinka kwalifikacji
Mecze oznaczone * były ze względów komercyjnych rozgrywane w Newport przed fazą główną turnieju.
Breaki stupunktowe kwalifikacji
- Barry Pinches 136
- Daniel Wells 132
- Stuart Pettman 132
- Jamie Burnett 131, 112, 110
- Martin Gould 128, 105
- Andrew Norman 123
Liang Wenbo 122, 108- Andy Lee 120
- Alan McManus 119
- Gerard Greene 111
- Paul Davison 109
- Patrick Wallace 102
Przypisy
- ↑ W nawiasie podano liczbę zawodników łącznie z tymi, którzy rozgrywali mecze w Newport.
- ↑ worldsnooker.co.uk: Snooker Greats Set For Newport Return. [dostęp 2009-02-26]. (ang.).
- ↑ a b bbc.co.uk: Swail wins to set up Carter final. [dostęp 2009-02-26]. (ang.).
- ↑ Nagroda nie została wypłacona, bowiem żaden z graczy nie osiągnął breaka maksymalnego (147 punktów).
- ↑ Nagroda nie została wypłacona, ponieważ break maksymalny nie został osiągnięty w tej fazie rozgrywek.
- ↑ global-snooker.com: Welsh Open 2009 – Prize Money. [dostęp 2009-02-26]. (ang.).
- ↑ worldsnooker.com: Humphries To Referee First Final. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ bbc.co.uk: Carter storms to Welsh Open title. [dostęp 2009-02-26]. (ang.).
- ↑ worldsnooker.co.uk: Carter Climbs To Third. [dostęp 2009-02-26]. (ang.).
- ↑ worldsnooker.com: Captain Tames Whirlwind. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ worldsnooker.com: Maguire Off To A Flyer. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ bbc.co.uk: Hendry crashes out of Welsh Open. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ worldsnooker.com: Higgins Brings Spaceman Down. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ a b bbc.co.uk: O’Sullivan & Higgins both go out. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ worldsnooker.com: O’Sullivan Triumphs In Legends Battle. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ worldsnooker.co.uk: Welsh Open results. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
- ↑ bbc.co.uk: Williams suffers Welsh Open exit. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Welsh Open na stronie Światowej Federacji Snookera (ang.)
- Welsh Open na stronie Global Cue Sports Center. global-snooker.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-12)]. (ang.)
- Wyniki turnieju na stronie bbc.co.uk (ang.)
- Drabinka turniejowa na stronie 147.pl (pol.)
- Lista breaków 100 punktowych w serwisie global-snooker.com. global-snooker.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-24)]. (ang.)
Media użyte na tej stronie
Autor: Myself, Licencja: CC BY-SA 2.5
Triangle of the 15 reds in snooker. Note: This is not a full depiction of the setup of a game of snooker, as the colour balls are not shown.
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
.svg)
Ulster Banner is a heraldic banner taken from the former coat of arms of Northern Ireland. It was used by the Northern Ireland government in 1953-1973 with Edwardian crown since coronation of Queen Elizabeth II, based earlier design with Tudor Crown from 1924. Otherwise known as the Ulster Flag, Red Hand of Ulster Flag, Red Hand Flag.
Ulster Banner is a heraldic banner taken from the former coat of arms of Northern Ireland. It was used by the Northern Ireland government in 1953-1973 with Edwardian crown since coronation of Queen Elizabeth II, based earlier design with Tudor Crown from 1924. Otherwise known as the Ulster Flag, Red Hand of Ulster Flag, Red Hand Flag.
.svg){kind=link}
The national flag of Kingdom of Thailand since September 2017; there are total of 3 colours:
- Red represents the blood spilt to protect Thailand’s independence and often more simply described as representing the nation.
- White represents the religion of Buddhism, the predominant religion of the nation
- Blue represents the monarchy of the nation, which is recognised as the centre of Thai hearts.
The Flag of India. The colours are saffron, white and green. The navy blue wheel in the center of the flag has a diameter approximately the width of the white band and is called Ashoka's Dharma Chakra, with 24 spokes (after Ashoka, the Great). Each spoke depicts one hour of the day, portraying the prevalence of righteousness all 24 hours of it.
Flag of New Zealand. Specification: http://www.mch.govt.nz/nzflag/description.html , quoting New Zealand Gazette, 27 June 1902.
Autor: Nils-Rune Skogsrud, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Photograph of Allister Carter signing Autographs outside the Crucible Theatre in Sheffield (May 2007)