Wenera 16

Wenera 16
ilustracja
Inne nazwy4V-2 No. 861
ZaangażowaniZSRR
Indeks COSPAR1983-054A
Rakieta nośnaProton K / D-1
Miejsce startuBajkonur, Kazachska SRR
Cel misjiWenus
Orbita (docelowa, początkowa)
Perycentrum~1000 km[1]
Apocentrum~66 000 km[1]
Okres obiegu1440 min[1]
Nachylenie92,5[1]°
Mimośród0,8211
Czas trwania
Początek misji7 czerwca 1983 (02:32 UTC)
Wymiary
Masa całkowita4000[1] kg

Wenera 16 – ostatnia radziecka sonda międzyplanetarna wystrzelona w ramach programu Wenera, o budowie i programie badawczym identycznym z sondą Wenera 15 wystrzeloną 5 dni wcześniej. Wysłane w czerwcu 1983 roku próbniki o numeracji 15 i 16 różniły się zasadniczo od poprzednich dziesięciu konstrukcji, gdyż nie posiadały lądowników, również główny cel ich misji był inny. Były to orbiterysztuczne satelity Wenus.

Cele misji

  • Pomiary radarowe ukształtowania powierzchni Wenus i jej obszarów biegunowych oraz badania atmosfery.

Budowa próbnika

Kadłub statku miał kształt cylindra o długości 5 m. Masa sondy bez paliwa wynosiła ok. 4000 kg. Paliwo ważyło 1300 kg i posłużyło do wyhamowania sondy i wprowadzenia jej na orbitę okołowenusjańską[2]. Główne elementy wyposażenia to:

  • antena radarowa (średnica 6 m, wysokość 1,4 m)
  • antena zapasowa o niewielkim zakresie nachylenia
  • antena do radarowego pomiaru wysokości (średnica 1 m)
  • tace z ogniwami słonecznymi
  • system regulacji temperatury
  • wyposażenie radarowe
  • antena kierunkowa do komunikacji z Ziemią (średnica 2,6 m)
  • dysze do regulacji położenia
  • system orientacji gwiazdowej

Wenera 15 i 16 były pierwszymi sondami, w których wykorzystano radar z syntetyczną aperturą (SAR) do obrazowania powierzchni innej planety[2]. Dane przesyłane przez sondy odbierały dwa wielkie radzieckie radioteleskopy, w tym 70-metrowy Eupatoria RT-70[2].

Misja

W dniu 7 czerwca 1983 z kosmodromu Bajkonur w Kazachstanie wystartowała sonda Wenera 16. Po 130 dniach lotu weszła na podobną orbitę, co jej poprzedniczka Wenera 15, po korektach przeprowadzonych odpowiednio w dniach 15 czerwca i 5 października 1983 roku[3]. Do końca lutego 1984 satelita Wenus wykonał około 750 zdjęć spektralnych planety za pomocą zbudowanego w NRD spektrometru Fouriera. Do lipca 1984 na przeszło 200 seansach łączności radiowej przekazano na Ziemię radarowe obrazy ukształtowania powierzchni Wenus północnych obszarów polarnych, o których dotąd prawie niczego nie wiedziano. Odkryto wiele struktur pierścieniowych o średnicach nawet 300 do 500 km.

Przypisy

  1. a b c d e Venera 16 (ang.). W: NSSDC Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2013-10-04].
  2. a b c Don P. Mitchell: Radio Science and Venus (ang.). Don P. Mitchell Homepage. [dostęp 2013-10-04].
  3. Astronautyka”. 132 (2), s. 25, 1984. Wrocław: Ossolineum. ISSN 0004-623X. 

Media użyte na tej stronie

Venus-real color.jpg
Venus in real colors, processed from clear and blue filtered Mariner 10 images.

Source images are in the public domain (NASA)

Images processed by Ricardo Nunes, downloaded from http://www.astrosurf.com/nunes/explor/explor_m10.htm