Wenera 2
 | |
| Zaangażowani | |
|---|---|
| Indeks COSPAR | 1965-091A |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | Bajkonur, Kazachska SRR |
| Cel misji | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Okrążane ciało niebieskie | |
| Perycentrum | 0,7 au |
| Apocentrum | 0,99 au |
| Okres obiegu | 290 d |
| Nachylenie | 4,3° |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 12 listopada 1965 (05:02 UTC) |
| Koniec misji | 27 lutego 1966 |
| Wymiary | |
| Wymiary | wysokość ok. 3,3 m; średnica 1,1 m |
| Masa całkowita | 963 kg |
Wenera 2 (ros. Венера - „Wenus”) – radziecka bezzałogowa sonda kosmiczna przeznaczona do badania planety Wenus, kolejna nieudana misja w ramach programu Wenera.
Cele naukowe
- Badania promieniowania korpuskularnego i pola magnetycznego między Ziemią a Wenus oraz w otoczeniu Wenus.
- Dostarczenie obrazów Wenus za pośrednictwem aparatury TV.
Przebieg misji
Start Wenery 2 nastąpił 12 listopada 1965 o 05:02 GMT z kosmodromu Bajkonur rakietą Mołnia 8K78M. Po osiągnięciu okołoziemskiej orbity parkingowej ostatni człon rakiety – Tyazheliy Sputnik (numer COSPAR 1965-091B) skierował ją w stronę Wenus. 27 lutego 1966 roku sonda minęła Wenus w odległości około 24 000 km i weszła na orbitę heliocentryczną. Jednak przed dotarciem do planety nastąpiła awaria łączności i do Ziemi nie dotarły żadne dane.
Instrumenty
Wenera 2 należała do typu 3MV-4 i została zbudowana przez biuro konstrukcyjne OKB-1. Sonda miała na pokładzie aparaturę TV i instrumenty naukowe.
- Eksperyment cząstek energetycznych MSU–TASPD – był jednym z kilku eksperymentów przygotowanych przez Wydział Teoretycznej i Stosowanej Fizyki Kosmicznej przy Instytucie Fizyki Jądrowej im. Skobielcyna Uniwersytetu Moskiewskiego. Instrument ten był również na pokładzie sond Łuna, Zond, Mars, Wega, Fobos, i mierzył cząstki energetyczne (MeV) w ośrodku międzyplanetarnym (wczesne misje np. Zond 1 i 3, prowadziły pomiary powyżej 30 MeV, późniejsze, mierzyły protony o niższej energii i większej ilości miejsc (w okolicach i z dala od Słońca)).
Bibliografia
- NSSDC Master Catalog (ang.)
Linki zewnętrzne
- Encyclopedia Astronautica (ang.)
- Space 40 (cz.)
Media użyte na tej stronie
Autor: NASA on The Commons, Licencja: No restrictions
(1965) Zond 2 was an automatic interplanetary station launched from a Tyazheliy Sputnik (64-078A) in Earth parking orbit towards Mars to test space-borne systems and to carry out scientific investigations. The probe carried a descent craft and the same instruments as the Mars 1 flyby spacecraft: a magnetometer probe, television photographic equipment, a spectroreflectometer , radiation sensors (gas-discharge and scintillation counters), a spectrograph to study ozone absorption bands, and a micrometeoroid instrument. The spacecraft had six experimental low-thrust electrojet plasma ion engines that served as actuators of the attitude control system and could be used instead of the gas engines to maintain orientation. Power was provided by two solar panels.
Zond 2 took a long curving trajectory towards Mars to minimize the relative velocity. The electronic ion engines were successfully tested shortly after launch under real space environment conditions over the period December 8-18, 1964. One of the two solar panels failed so only half the anticipated power was available to the spacecraft. After a mid-course maneuver, communications with the spacecraft were lost in early May, 1965. The spacecraft flew by Mars on 6 August 1965 at a distance of 1500 km and a relative speed of 5.62 km/s.
nasaimages.org/luna/servlet/detail/nasaNAS~20~20~120437~2...