Werner Hartmann

Werner Hartmann

Kapitän zur See
Data i miejsce urodzenia	11 grudnia 1902 Wernigerode
Data i miejsce śmierci	26 kwietnia 1964 Ussel/Waldeck
Przebieg służby
Lata służby	1921–1945 1956−1962
Siły zbrojne	Reichsmarine  Kriegsmarine  Deutsche Marine
Stanowiska	dowódca: Seeadler, Albatros, U-26, U-37, U-198
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: • Bitwa o Atlantyk
Odznaczenia

Werner Hartmann (ur. 11 grudnia 1902 w Wernigerode, zm. 26 kwietnia 1964 w Ussel/Waldeck) – niemiecki oficer marynarki w stopniu komandora, dowódca niemieckich okrętów podwodnych (U-Bootów) w czasie II wojny światowej.

Życiorys

Hartmann miał dwójkę rodzeństwa, a jego ojciec był ewangelickim pastorem w Silstedt. Zaraz po zakończeniu I wojny światowej wstąpił do Reichsmarine. Doświadczenie dowódcze zdobywał na torpedowcach. W 1935 roku wstąpił do U-Bootwaffe. Na U-26 uczestniczył w międzynarodowej służbie kontrolnej podczas hiszpańskiej wojnie domowej.

Od października 1938 do 31 grudnia 1939 roku był dowódcą 6. Flotylli U-Bootów „Hundius”, w okresie zaś od stycznia do maja 1940 roku dowodził 2. Flotyllą U-Bootów „Saltzwedel”. W chwili wybuchu II wojny światowej dowodził U-37 należącym do 2 Flotylli^[1]. Z U-37 Hartmann wypłynął na trzy patrole. Na pierwszym (5 października do 8 listopada 1939 roku) zatopił osiem statków o łącznej pojemności 35 306 BRT, na drugim (28 stycznia 1940 roku do 27 lutego 1940) osiem statków o łącznej pojemności 24 538 BRT. Po powrocie admirał Karl Dönitz uznał, że dowodzenie z lądu jest bardziej efektywne. Hartmann służył potem na różnych stanowiskach sztabowych.

W 1942 roku objął dowodzenie U-198, na którym odbył trzeci pod względem długości patrol bojowy podczas II wojny światowej. Wyszedł z Kilonii w 1943 roku, prowadził działania w rejonie wschodnich wybrzeży Związku Południowej Afryki, a do Bordeaux powrócił 24 października. W 1944 roku Hartmann został Führerem der Unterseeboote (FdU) (dowódcą okrętów podwodnych) na obszar Morza Śródziemnego.

W sumie Werner Hartmann odbył 4 patrole, podczas których zatopił 26 statków o łącznej pojemności 115 338 BRT^[2]. Po wojnie wstąpił 1 lipca 1956 roku do Deutsche Marine, a 1 kwietnia 1962 roku przeszedł na emeryturę.

Awanse

• 1 kwietnia 1923 – chorąży marynarki (Fähnrich zur See)^[1]
• 1 października 1925 – podporucznik marynarki (Leutnant zur See)^[1]
• 1 lipca 1927 – porucznik marynarki (Oberleutnant zur See)^[1]
• 1 października 1933 – kapitan marynarki (Kapitänleutnant)^[1]
• 1 lipca 1937 – komandor podporucznik (Korvettenkapitän)^[1]
• 1 kwietnia 1941 – komandor porucznik (Fregattenkapitän)^[1]
• 1 kwietnia 1943 – komandor (Kapitän zur See)^[1]

Odznaczenia

• 8 listopada 1939 – Krzyż Żelazny II klasy^[2]
• 8 listopada 1939 – Krzyż Żelazny I klasy^[2]
• Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu^[2]
  • Krzyż Rycerski – 9 maja 1940^[2]
  • Liście Dębu do Krzyża Rycerskiego – 5 listopada 1944^[2]

Przypisy

Bibliografia

• Chris Bishop: U-booty Kriegsmarine 1939-1945. Warszawa: Bellona, 2016. ISBN 978-83-11-13671-7.
• Rainer Busch, Hans-Joachim Roll: German U-Boat Commanders of World War II. A Biographical Dictionary. Annapolis: Naval Institute Press, 1 kwietnia 1999. ISBN 1-55750-186-6.