Weronika Szczawińska

Weronika Szczawińska (ur. 1981 w Warszawie) – polska reżyserka, dramaturg oraz kulturoznawczyni, doktorka nauk o sztuce (2014).

Ukończyła filologię angielską i kulturoznawstwo – wiedzę o kulturze w ramach Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim, obroniła pracę magisterską o realizacjach scenicznych Powrotu Odysa Stanisława Wyspiańskiego na przykładzie spektakli Tadeusza Kantora i Jerzego Grzegorzewskiego (2007). Jest również absolwentką Wydziału Reżyserii Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza; w roku 2014 obroniła doktorat w Instytucie Sztuki PAN na podstawie rozprawy Strategie reprezentacji pamięci w polskim teatrze przełomu XX i XXI wieku (promotorka prof. Krystyna Duniec)^[1].

W latach 2005–2006 była aktorką Studium Teatralnego Piotra Borowskiego. W spektaklu Henryk. Hamlet. Hospital zagrała pacjentkę szpitala psychiatrycznego.

Jako reżyserka zadebiutowała wspólnie z Adamem Wojtyszką i Wawrzyńcem Kostrzewskim w 2007 roku etiudą dyplomową pt. Nienasycenie w spektaklu Wyzwolenie – Próby w Teatrze Polskim w Warszawie. Rok później wyreżyserowała swój pierwszy pełnowymiarowy spektakl: Jackie. Śmierć i księżniczka według Elfriede Jelinek w Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie z Mileną Gauer jako Jackie Kennedy.

Laureatka wielu nagród, m.in. nominowana (2014 za Geniusza w golfie i Teren badań – Jeżycjada, 2018) i nagrodzona (2019) Paszportem Polityki w kategorii „Teatr”^[2]; uhonorowana II nagrodą na Koszalińskich Konfrontacjach Młodych m-teatr 2010 za Zemstę; wyróżniona Nagrodą Marszałka Województwa Dolnośląskiego za dramaturgię do spektaklu W pustyni i w puszczy. Z Sienkiewicza i z Innych (2010); laureatka nagrody Jury Społecznego Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuki Reżyserskiej „Interpretacje” w Katowicach (2012) za Jak być kochaną; wraz z innymi twórcami Komornickiej. Biografii pozornej – wyróżnieniem w Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (2012).

W swojej twórczości Szczawińska interesuje się rewizją klasyki i reinterpretowaniem historii. Porusza też problematykę pamięci i historii, a także kwestie tożsamości płciowej i feminizmu^[3]. Jej spektakle porównuje się pod względem formy do esejów, zwracając uwagę na ich potencjał dekonstruowania stereotypów i mechanizmów tworzących wspólnoty^[4].

Szczawińska współpracuje z Instytutem Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego, w 2009 roku prowadziła tam cykl dyskusji dotyczących pamięci w teatrze. Publikuje w wielu czasopismach: „Didaskaliach”, „Teatrze”, „Res Publice Nowej”, „Dialogu”. W latach 2014–2017 była kierowniczką artystyczną Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu.

Realizacje

jako reżyserka

• Jackie. Śmierć i księżniczka na podstawie tekstu Elfriede Jelinek - Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie (2008)
• Zemsta na podstawie tekstu Aleksandra Fredry, Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu (2009)
• Białe małżeństwo na podstawie dramatu Tadeusza Różewicza, Teatr im. Stefana Żeromskiego w Kielcach (2010)
• Noże w kurach na podstawie tekstu Davida Harrowera, Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie (2010)
• Jak być kochaną według tekstu Agnieszki Jakimiak, Bałtycki Teatr Dramatyczny w Koszalinie (2011)
• RE//MIX Zamkow według tekstu Agnieszki Jakimiak, Komuna Warszawa (2012)
• Re-wolt na podstawie tekstu Anny Wojnarowskiej, Europejskie Centrum Solidarności i Instytut Teatrany im. Zbigniewa Raszewskiego (2012)
• Artyści prowincjonalni, Teatr Powszechny w Łodzi (2013)
• Geniusz w golfie, Narodowy Stary Teatr w Krakowie (2014)
• Teren badań: literatura dziewczęca z poznańskich Jeżyc, CK Zamek w Poznaniu/Komuna Warszawa (2014)
• Dzieci Jarocina śpiewają Retrojutro, w ramach cyku Wielkopolska:Rewolucje (2013)
• Niewidzialny chłopiec na podstawie dramatu Tymoteusza Karpowicza, Wrocławski Teatr Współczesny (2015)
• Klęski w dziejach miasta według scenariusza Agnieszki Jakimiak, Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu (2015)
• Wojny, których nie przeżyłam według scenariusza pisanego wraz z Agnieszką Jakimiak, Teatr Polski w Bydgoszczy (2015)
• Pornografia późnej polskości według tekstu Tomasza Kozaka, Galeria Labirynt w Lublinie (2015)
• Orlando według powieści Virginii Woolf, PWST we Wrocławiu (2016)
• K. albo wspomnienie z miasta na podstawie tekstu Agnieszki Jakimiak, Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu (2016)
• Komuna Paryska, Teatr Polski w Bydgoszczy (2017)

jako dramaturg

• W pustyni i w puszczy. Z Sienkiewicza i z Innych (reż. Bartosz Frąckowiak) Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu (2011)
• Komornicka. Biografia pozorna (reż. Bartosz Frąckowiak), Hobo Art Foundation, Scena Prapremier In Vitro, Teatr Polski w Bydgoszczy (2012)

inne

• Słuchowisko na podstawie Dźwiękowego zapisu doliny Tymoteusza Karpowicza, Wrocławski Teatr Współczesny (2013)
• zdarzenie teatralne oparte na fragmentach poematu Odwrócone światło Tymoteusza Karpowicza, Wrocławski Teatr Współczesny (2013)

Przypisy