Wesele w Suzie

Aleksander poślubia Statejrę II, a Hefajstion - Drypetis

Wesele w Suzie – trwające 5 dni wesele zorganizowane w Suzie w 324 p.n.e. przez Aleksandra Macedońskiego tuż po powrocie z wyprawy do Indii. Udało mu się nakłonić ponad 90^[a][1] dostojników macedońskich i greckich ze swego otoczenia do małżeństwa z przedstawicielkami arystokracji irańskiej. Chciał w ten sposób zacieśnić więzi macedońsko-irańskie; między zdobywcami i pokonanymi.

Zawarte małżeństwa

Aleksander dał przykład otoczeniu, poślubiając dwie córki królów perskich: Parysatis II (córkę Artakserksesa III) i Statejrę II (córkę Dariusza III), licząc na legitymizację swojej władzy w Iranie. Ewentualni synowie narodzeni z tych związków byliby wnukami achemenidzkich władców i mogliby liczyć na lojalność arystokracji perskiej. Aleksander miał więc już trzy żony (pierwszą była Roksana – księżniczka baktryjska).

Szczególnie wyróżniony został Hefajstion – najbliższy przyjaciel Aleksandra, który ożenił się z Drypetis – młodszą siostrą Statejry II, stając się tym samym szwagrem macedońskiego władcy. Również Krateros otrzymał żonę z dynastii Achemenidów – Amastris – córkę Oksartesa, brata Dariusza III.

Inne zawarte tego dnia ważniejsze małżeństwa to^[2]:

• Ptolemeusz – poślubił Artakamę – córkę satrapy Frygii – Artabazosa
• Eumenes z Kardii – pojął za żonę Artonis – kolejną córkę Artabazosa
• Seleukos - poślubił Apamę - córkę Spitamenesa, przywódcy powstania w Sogdianie

Oprócz tego Aleksander opłacił pannom młodym posag, wynagradzając także prostych żołnierzy, którzy związali się z Azjatkami (takich związków miało być aż 10 tysięcy^[1]).

Dalsze losy małżeństw

Powszechnie powtarzana przez naukę nowożytną teza, iż po śmierci Aleksandra jego wodzowie rozwiedli się ze swoimi perskimi żonami, jest tylko przypuszczeniem^[3]. O większości tych związków nie mamy żadnych informacji. Wiadomo tylko, że kilka się rozpadło, a jedno – Seleukosa z Apamą – przetrwało długo (z tego małżeństwa narodził się następca na tronie państwa Seleucydów – Antioch I Soter). Innym przykładem trwałego małżeństwa może być związek Eumenesa i Artonis^[4].

Zobacz też

• Diadochowie

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

Źródła

• Flawiusz Arrian: Wyprawa Aleksandra Wielkiego.

Opracowania

• Krzysztof Nawotka: Aleksander Wielki. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2007. ISBN 978-83-229-2823-3.
• Marek Jan Olbrycht: Aleksander Wielki i świat irański. Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2004. ISBN 83-7338-171-6.