When We All Fall Asleep, Where Do We Go?

When We All Fall Asleep, Where Do We Go?

Album studyjny Billie Eilish
Wydany	29 marca 2019[1][2][3]
Nagrywany	2016, maj–grudzień 2018
Gatunek	muzyka elektroniczna, pop, trap, indie pop[2][3]
Długość	42:48 (wersja standardowa)[1][2], 50:48 (japońska wersja deluxe)[3]
Wydawnictwo	Darkroom, Interscope[1][2][3]
Producent	Finneas O’Connell[1][2][3]
Oceny
AllMusic [1] „The Daily Telegraph” [4] „The Guardian” [5] „The Independent” [6] „NME” [7] „The Observer” [8] Pitchfork 7.2/10[9] „Q” [10] „Rolling Stone” [11] Metacritic 81/100[12]
Album po albumie
Up Next Session: Billie Eilish (EP) (2017) When We All Fall Asleep, Where Do We Go? (2019) Live at Third Man Records (2019)
Single z albumu When We All Fall Asleep, Where Do We Go?
„You Should See Me in a Crown” Wydany: 20 lipca 2018[13] „When the Party’s Over” Wydany: 17 października 2018[14] „Bury a Friend” Wydany: 30 stycznia 2019[15] „Wish You Were Gay” Wydany: 4 marca 2019[16] „Bad Guy” Wydany: 29 marca 2019[17] „All the Good Girls Go to Hell” Wydany: 30 sierpnia 2019 „Ilomilo” Wydany: 10 kwietnia 2020

When We All Fall Asleep, Where Do We Go? – debiutancki album studyjny amerykańskiej piosenkarki popowej, Billie Eilish, wydany 29 marca 2019 nakładem Darkroom i Interscope Records. Finneas O’Connell, brat artystki, jest producentem wykonawczym wszystkich utworów na albumie. Album utrzymany jest w stylistyce muzyki elektronicznej, popu, trapu i indie popu^[1][2].

Lista utworów

Opracowano na podstawie materiału źródłowego^[1][2][3].

• Wszystkie tytuły utworów na płycie stylizowane są na małe litery z wyjątkiem utworu „When I Was Older”, inspirowanego meksykańsko-amerykańskim filmem Roma^[18]. Utwór pierwotnie był oddzielnym singlem. Ostatecznie znalazł się na wersji japońskiej albumu jako utwór bonusowy^[3].
• W piosence „Bury a Friend” słychać wokal rapera The Crooksa^[19].
• „My Strangle Addiction” zawiera dialog z odcinka siedemnastego siódmego sezonu amerykańskiego sitcomu Biuro^[20].

Promocja

Pierwsze dwa single „You Should See Me in a Crown” oraz „When the Party’s Over” wydano w 2018 roku, 20 lipca^[13] i 17 października^[14]. Pozostałe, „Bury a Friend”, „Wish You Were Gay” oraz „Bad Guy”, opublikowano w 2019 – 30 stycznia^[15], 4 marca^[16] i 29 marca^[17].

Odbiór i przekaz muzyczny

Nagrania spotkały się z pozytywną notą krytyków muzycznych gazet i serwisów muzycznych: AllMusic (4/5), „The Daily Telegraph” (4/5), „The Guardian” (4/5), „NME” (5/5), „The Observer” (4/5), Pitchfork (7,2/10), „Q” (4/5) oraz „Rolling Stone” (3,5/5)^{[4][5][7][8][9][10][11]}. Jako jedyna z ważniejszych gazet, negatywną ocenę 2/5 wystawił dziennik „The Independent”^[6]. Nagrania bardzo dobrze odebrali też krytycy muzyczni na Metacritic’u, oceniając je na 81 punktów w skali 100-stopniowej^[12]. Media często zwracały uwagę na to, że Eilish w piosenkach pochodzących z wydawnictwa, śpiewa o depresji^[21] i nazywały ją po jego wydaniu, „popową sensacją”^[22]. Oskarżały ją o to, że wynosi korzyści materialne z gloryfikacji problemów psychicznych i stanów depresyjnych^[22][23]. Dziennikarz „Gazety Wyborczej”, Jarosław Szubrycht, pochwalił Eilish za album, stwierdzając, że „wygrała grę o tron w muzyce pop”, a także iż „nie było lepszego debiutu płytowego od czasów Pure Heroine, Lorde”^[24].

Wizerunek i brzmienie

Dziennikarz polskiego „Vogue’a”, Maciej Ulewicz, porównał wizerunek Eilish z okresu promowania płyty, do Yolandi Visser z Die Antwoord, Trickiego, Kurta Cobaina i Roberta Smitha z The Cure. Pochwalił brzmienie albumu, wskazując, że dostrzegalne są w twórczości Eilish, echa „trip hopu i delikatnych elektroniczno-akustycznych ballad z pojawiającym się dyskretnym, tanecznym bitem”^[23].

Twórcy

Opracowano na podstawie materiału źródłowego^[2].

Certyfikaty i sprzedaż

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Okładka płyty