Whitney Houston

Whitney Houston
Ilustracja
Whitney Houston (1991)
Imię i nazwisko

Whitney Elizabeth Houston

Pseudonim

The Voice

Data i miejsce urodzenia

9 sierpnia 1963
Newark

Data i miejsce śmierci

11 lutego 2012
Beverly Hills

Przyczyna śmierci

utonięcie pod wpływem narkotyku

Instrumenty

fortepian

Typ głosu

mezzosopran

Gatunki

pop[1], R&B[1], adult contemporary[1], contemporary R&B[1], dance-pop[1], adult contemporary R&B[1]

Zawód

piosenkarka, aktorka, producentka filmowa, producentka muzyczna, aranżerka, autorka piosenek, modelka

Aktywność

1977–2012

Wydawnictwo

Arista

Powiązania

Cissy Houston, Bobby Brown, Mariah Carey, George Michael, Enrique Iglesias

Instrument
fortepian
Faksymile
Strona internetowa

Whitney Elizabeth Houston (ur. 9 sierpnia 1963 w Newark, zm. 11 lutego 2012 w Beverly Hills) – amerykańska piosenkarka muzyki pop i R&B[1], aktorka, producentka filmowa i muzyczna, aranżerka, autorka piosenek i modelka. Według Księgi rekordów Guinnessa była najczęściej nagradzaną artystką muzyczną w dziejach[2]. Z powodu „potężnego, przeszywającego pop-gospelowego głosu”[3] nazywana „The Voice” (Głos)[4][5][6].

W latach 80. XX wieku, kiedy wciąż dominował rock „białych”, była jedną z afroamerykańskich artystek, które regularnie pojawiały się w MTV[7]. Jej solowy debiutancki album Whitney Houston (1985) został najlepiej sprzedającym się albumem artystki w dziejach. Była pierwszą kobietą, która zadebiutowała na pierwszym miejscu na liście Billboard 200 i jej kolejnych siedem singli pojawiło się na 1. miejscu na liście Billboard Hot 100. W latach 90. wystąpiła w filmie Bodyguard, który odniósł duży sukces kasowy. Ścieżka dźwiękowa do tego filmu była najczęściej kupowanym soundtrackiem w dziejach, a singel I Will Always Love You znalazł się na 4. miejscu w zestawieniu najlepiej sprzedających się kobiecych singli w historii i zajął 16. miejsce na liście najlepiej sprzedających się singli na świecie w zestawieniu wszech czasów[8].

Nakład wszystkich jej płyt sięgnął 200 milionów egzemplarzy[9]. Recording Industry Association of America sklasyfikowało artystkę na 4. miejscu najlepiej sprzedających się wokalistek w USA, gdzie łączna sprzedaż jej albumów przekroczyła 55 milionów egzemplarzy[10][11]. W 2008 magazyn Billboard umieścił ją na 4. miejscu listy 100 najpopularniejszych artystów. Została także uznana przez magazyn Rolling Stone za jedną ze 100 najlepszych gwiazd muzyki wszech czasów[12].

Sukces Whitney Houston otworzył drzwi do kariery wielu innym ciemnoskórym wokalistkom jak m.in. Beyoncé, Alicia Keys[13], Janet Jackson czy Anita Baker[14][15].

Dzieciństwo i młodość

Urodziła się w niebezpiecznej dzielnicy Newark w stanie New Jersey, jako trzecie i najmłodsze dziecko Johna Russella Houstona (1920–2003)[13][16] i gospelowej piosenkarki Emily „Cissy” Houston z domu Drinkard (ur. 1933)[13]. Wychowywała się w utalentowanej muzycznie rodzinie baptystów, jej kuzynkami były piosenkarki Dionne Warwick i Dee Dee Warwick, a matką chrzestną została Aretha Franklin. W 1967 po zamieszkach rasowych w Newark, rodzina przeniosła się do domu w East Orange[17]. Matka Whitney często jeździła w trasy koncertowe, m.in. z Elvisem Presleyem i Arethą Franklin, dlatego dziećmi zajmował się głównie ojciec[13]. W szkole ze względu na zbyt jasną karnację była szykanowana i odrzucana przez rówieśników[18]. W wieku 11 lat zaczęła iść w ślady matki i została solistką gospel dziecięcego chóru w baptystycznym Kościele Nowej Nadziei w Newark (ang. New Hope Baptist Church)[13]. Jej pierwszym solowym występem w kościele był psalm „Guide Me, O Thou Great Jehovah”[13]. We wrześniu 1975 matka posłała córkę do katolickiej żeńskiej szkoły Mount Saint Dominic Academy w Caldwell (stan New Jersey). W trakcie edukacji szkolnej matka dawała jej lekcje śpiewu[19]. Rodzice Whitney Houston rozwiedli się, kiedy była nastolatką. Oprócz Cissy Houston, Arethy Franklin i Dionne Warwick, Whitney miała również kontakt z muzyką Chaki Khan, Gladys Knight i Roberty Flack, które wywarły na nią wpływ jako wokalistki[20].

W 1980 roku na wakacyjnym obozie poznała 19-letnią Robyn Crawford, która została jej osobistą asystentką (współpraca trwała do 2000 roku)[21]. W 2019 roku ukazała się książka „A Song For You: My Life with Whitney Houston” w której Crawford wyznała, że była w związku z piosenkarką[21][22].

Kariera

Początki muzyczne

Od 1976, spędzając dużo czasu z matką podczas jej występów w nocnych klubach w Nowym Jorku, doskonaliła umiejętności wokalne jako członek chórku Cissy Houston.

W 1977, kiedy miała 14 lat, była przedstawiana jako główna wokalistka singla „Life’s a Party” grupy Michael Zagera, który zaproponował później pomoc w podpisaniu kontraktu dla młodej piosenkarki, jednak Cissy nie zgodziła się na to, chcąc by jej córka najpierw skończyła szkołę. W 1979, w wieku 16 lat towarzyszyła wokalnie przy nagrywaniu późniejszego hitu, „I'm Every Woman”, piosenkarki Chaki Khan. We wczesnych latach 80. pracowała jako modelka po tym, jak fotograf zobaczył ją w Carnegie Hall śpiewającą z matką. Pojawiała się w magazynie Vogue[23] i stała się pierwszą kolorową kobietą, której zdjęcia ukazały się na okładce magazynu Seventeen[24]. Wystąpiła również w reklamie napoju bezalkoholowego Canada Dry. W tym czasie kontynuowała swoją karierę muzyczną, pracując z takimi producentami jak Michael Bienhorn, Bill Laswell i Martin Bisi przy albumie zatytułowanym One Down, który jest przypisywany grupie Material. Dla tego projektu zaśpiewała balladę Memories, którą Robert Christgau zThe Village Voice określił jako jedną z najwspanialszych ballad, które kiedykolwiek słyszałeś[25].

Otrzymywała już wcześniej oferty podpisania kontraktów (Michael Zager w 1980 i Elektra Records w 1981). W 1983, Gerry Griffith, A&R przedstawiciel z Arista Records, będąc w nowojorskim klubie nocnym, był pod wrażeniem jej możliwości wokalnych. Przekonał Clive’a Davisa, kierownika wytwórni, by posłuchał śpiewającej Houston. Jemu również spodobał się jej śpiew, więc zaoferował artystce ogólnoświatowy kontrakt, który podpisała. Jednak prace nad albumem nie zaczęły się natychmiastowo. Houston musiała najpierw podpisać umowę, która świadczyłaby, że nie była wcześniej związana z żadną inną wytwórnią. Następnie Davis miał wiele trudności ze znalezieniem odpowiedniego materiału dla piosenkarki. Większość producentów odsyłała ją dalej[26]. Houston najpierw nagrała piosenkę „Hold Me” w duecie z Teddym Pendergrassem. Nagranie pojawiło się na jego albumie Love Language. Singel znalazł się na liście Top 5 R&B hit i pojawił się również na debiutanckim albumie Whitney. W 1984 zadebiutowała w telewizji wraz z Davisem w programie The Merv Griffin Show.

Debiutancki album

Solowy debiutancki album zatytułowany Whitney Houston ukazał się 14 lutego 1985. Płytę wyprodukowaną przez Jermaine Jacksona, Naradę Michaela Waldena, Kashifa oraz Michaela Massera[27], dziennik The New York Times ogłosił jako „imponującą, skromną muzyczną wizytówkę dla nadzwyczajnego talentu wokalnego”[28]. Magazyn Rolling Stone wychwalając talent Whitney, nazywał jej głos jako „jeden z najbardziej zaskakujących w ciągu ostatnich lat”[27]. Po wydaniu pierwszego dance-funkowego singla „Someone For Me”, który nie odniósł powodzenia na amerykańskiej i brytyjskiej liście przebojów, płyta sprzedawała się skromnie. Jednak następny singiel, ballada „You Give Good Love” uplasowała się na 3. miejscu listy Billboard Hot 100 oraz na 1. miejscu listy R&B[26], co w rezultacie sprawiło, że album zaczął się lepiej sprzedawać. Po sukcesie na listach R&B, Clive Davis chciał pokazać Houston szerszej publiczności. Zaczęła pojawiać się w popularnych nocnych programach show, które zazwyczaj nie były otwarte na ciemnoskórych wykonawców. Jazzowo-popowa ballada „Saving All My Love for You” była następnym nagraniem i stała się pierwszą piosenką Whitney, która uplasowała się na 1. miejscu na obu listach – w USA i Wielkiej Brytanii. Uczestniczyła wtedy w ogólnonarodowym tournée piosenkarza Jeffreya Osborne’a. W tym samym czasie, stacja MTV została ostro skrytykowana za niepokazywanie teledysków afroamerykańskich artystów, przy jednoczesnej aprobacie rocka. Następny singel, „How Will I Know”, był na 1. miejscu na liście MTV. W konsekwencji Whitney była pierwszą afroamerykańską piosenkarką, która regularnie pojawiała się w stacji telewizyjnej[24]. W 1986 debiutancka płyta wskoczyła na sam szczyt listy Billboard 200 i została tam przez kolejnych 14 tygodni[29]. Ostatni singel „Greatest Love of All” stał się największym przebojem z tej płyty, utrzymując się na 1. miejscu list przez 3 tygodnie. Houston wyruszyła wtedy na pierwsze tournée The Greatest Love World Tour promujące płytę w Stanach Zjednoczonych, Europie, Japonii i Australii. Album stał się międzynarodowym hitem, sprzedając się w nakładzie 13 mln egzemplarzy w samych Stanach i najczęściej kupowaną płytą debiutancką solowej artystki w historii muzyki. Do dziś sprzedano około 25 mln kopii na całym świecie[30].

W 1986 była nominowana do trzech nagród Grammy, a w tym do Album of the Year. Pomimo bycia osobą publiczną, Whitney nie mogła być nominowana w kategorii Best New Artist, wskutek jej wcześniejszych nagrań w duecie z 1984[31]. Wygrała jednak Grammy w kategorii Best Female Pop Vocal Performance za piosenkę „Saving All My Love for You”. Na tej również gali wykonała tę piosenkę; za to wykonanie otrzymała swoją pierwszą i ostatnią nagrodę Emmy w kategorii Award for Outstanding Individual Performance in a Variety or Music Program. Houston wygrała również siedem American Music Awards i MTV Video Music Awards. Jej debiutancki album znajduje się na liście 500 albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone[32]. oraz na liście The Rock & Roll Hall Of Fame’s Definitive 200 list[33]. Pojawienie się Whitney Houston na scenie muzycznej jest uważane za jeden z 25 kamieni milowych w ciągu ostatnich 25 lat według USA Today[34].

Whitney

Drugi album studyjny Houston zatytułowany po prostu Whitney, został wydany w czerwcu 1987. Tak samo jak przy poprzednim albumie, nad płytą pracowali Masser, Kashif i Walden, a także Jellybean Benitez. Wielu krytyków zarzucało Whitney fakt dużego podobieństwa materiału między pierwszą a drugą płytą, wskazując na „brak artystycznego rozwoju”. Magazyn Rolling Stone uznał że „wąski kanał, przez który prowadzony jest ten talent, zawiedzie pokładane nadzieje”[35]. Mimo to, stał się pierwszym albumem solowej artystki w historii, który zadebiutował na pierwszym miejscu na liście Billboard 200 w USA i w Wielkiej Brytanii, a jednocześnie będąc na szczycie list w kilku innych krajach na całym świecie. Pierwsze cztery single, „I Wanna Dance With Somebody (Who Loves Me)”, „Didn't We Almost Have It All”, „So Emotional” i „Where Do Broken Hearts Go” pojawiły się na 1. miejscu listy Billboard Hot 100, które przyniosły jej w sumie 7 kolejnych singli będących pierwszymi na liście Hot 100 – tym samym Whitney pobiła rekord sześciu takich singli ustanowiony przez The Beatles i Bee Gees. Piąty i ostatni singel z tej płyty, „Love Will Save the Day” również pojawił się w pierwszej dziesiątce Hot 100. Jednak w odróżnieniu od poprzedniego albumu, żaden utwór nie dostał się na listę R&B Charts. Whitney otrzymała dziewięciokrotnie status płyty platynowej sprzedając się w nakładzie 20 mln egzemplarzy na całym świecie.

Na rozdaniu nagród Grammy w 1988 była nominowana w trzech kategoriach, w tym Album of the Year, wygrywając w jednej, tej samej co poprzednio – Best Female Pop Vocal Performance za utwór „I Wanna Dance With Somebody (Who Loves Me)”. Wyruszyła w ogólnoświatową trasę koncertową The Moment of Truth, w trakcie której odbył się koncert wpisany na listę jednych z największych koncertów 1987[36]. W tym samym roku nagrała piosenkę dla stacji NBC na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1988, „One Moment in Time”, który znalazł się na 5. pozycji listy w USA, a także na 1. miejscu w Wielkiej Brytanii i Niemczech.

Dzięki sukcesowi jej dwóch pierwszych albumów, stała się międzynarodową gwiazdą. Jednak wielu ciemnoskórych krytyków uznało, że muzyka Houston jest „zbyt biała”, dlatego więc jej płyty tak dobrze się sprzedawały. Niektórzy zauważyli „brak duszy” w nagraniach studyjnych[23]. W 1989 na rozdaniu nagród Soul Train Music Awards, kiedy wywołano nazwisko Whitney, publiczność ją wygwizdała[37]. Houston na tę krytykę odpowiedziała: Jeśli zamierzasz mieć długą karierę, to jest na to sposób i ja właśnie tę drogę realizuję. Nie wstydzę się tego[23].

I’m Your Baby Tonight

Whitney Houston podczas koncertu „Welcome Home Heroes with Whitney Houston” w 1991

I’m Your Baby Tonight, trzeci studyjny album został wydany w listopadzie 1990, nad którym miała większą kontrolę wybierając producentów i uczestnicząc w produkcji. W rezultacie album jest wzbogacony o produkcję Babyface i Antonio Reida, Luthera Vandrossa i Stevie Wondera. Płyta pokazuje jej wszechstronność. Udowodniła, że potrafi poradzić sobie z trudnymi rytmami, wzruszającymi balladami i przyśpieszającymi utworami tanecznymi. Recenzje były zróżnicowane. Magazyn Rolling Stone opisał jej album jako spójny i najlepszy album roku[38], podczas gdy Entertainment Weekly opisuje zmianę stylu muzycznego Whitney na „powierzchowną”[39]. Płyta uplasowała się na 3. miejscu na liście Billboard 200 i otrzymała status czterokrotnej platyny w USA, sprzedając się w nakładzie 10 mln egzemplarzy. Pierwsze dwa single, „I’m Your Baby Tonight” i „All The Man That I Need” zajęły pierwsze miejsce na liście pop i R&B. Trzeci i czwarty singel – „Miracle” i „My Name Is Not Susan” zajęły odpowiednio dziewiąte i dwunaste miejsce. Piąty singel, „I Belong to You”, znalazł się na samym szczycie listy Top 10 R&B Charts, a utwór „We Didn’t Know” w duecie ze Steviem Wonderem zmieścił się w R&B Top 20, mimo że nie był kolejnym singlem.

W 1991 wyruszyła w kolejne tournée I’m Your Baby Tonight World Tour, które w głosowaniu w magazynie Rolling Stone zostało wybrane „Najgorszym tournée roku”[40].

Bodyguard

W listopadzie 1992 zadebiutowała na dużym ekranie u boku Kevina Costnera w filmie Bodyguard, który odniósł ogromny sukces kasowy, w dużej mierze również dzięki soundtrackowi. Whitney nagrała sześć piosenek do filmu, które znalazły się również na albumie ze ścieżką dźwiękową z filmu. Główna piosenka z filmu jest coverem utworu country I Will Always Love You w pierwotnym wykonaniu Dolly Parton. Niektórzy m.in. David Foster byli sceptyczni co do sukcesu tej piosenki w mediach ze względu na jej wolny wstęp a capella[41]. W dodatku wytwórnia płytowa wydała ten utwór jako singel Whitney, który stał się jej największym przebojem w dziejach. W niemal co drugim kraju utwór uplasował się na 1. miejscu list włączając w to m.in. Niemcy, Francję, Australię i Wielką Brytanię, a w USA utrzymywał się na 1. miejscu listy Billboard Hot 100 przez 14 tygodni. Singel rozszedł się w nakładzie około 10 mln egzemplarzy na całym świecie, stając się tym samym najlepiej sprzedającym się singlem solowej artystki. Płyta ze ścieżką dźwiękową z filmu przez kolejnych 12 tygodni utrzymywała się na 1. miejscu listy przebojów. Kolejne single, „I'm Every Woman”, cover w pierwotnej wersji wykonywany przez Chakę Khan i „I Have Nothing” zajęły miejsca w pierwszej piątce listy. Album otrzymał status siedemnastokrotnej platyny w Stanach Zjednoczonych[42], a zarabiając na całym świecie 42 mln dolarów[43] stał się najlepiej sprzedającym się soundtrackiem w dziejach. Whitney wygrała 3 nagrody Grammy za ten projekt, w tym dwie najbardziej prestiżowe – Album of the Year i Record of the Year. Magazyn Entertainment Weekly określił dwa covery z tej płyty jako artystycznie satysfakcjonujące i nietuzinkowe przeboje, podczas gdy reszta jest typowa[44]. Natomiast Rolling Stone twierdzi, iż jest to płyta tylko przyjemna, elegancka i grzeczna[45]. Wyruszyła w kolejne ogólnoświatowe tournée, trwające w latach 1993–1994.

Czekając na miłość

W grudniu 1995 wyprodukowała z Babyface, okrzyknięty fenomenem w środowisku krytycznym, soundtrack Czekając na miłość do filmu o tym samym tytule. Pierwotnie, Babyface chciał, by Whitney sama wyprodukowała tę płytę, jednak ona odmówiła. Za to chciała, żeby album wyróżniał się kobiecym wokalem, tak, aby był zgodny z przesłaniem filmu silnych kobiet[46]. W rezultacie znajduje się w nim wiele współczesnych artystek R&B, takich jak: Aretha Franklin, Toni Braxton, Brandy i Mary J. Blige. Na płycie posiada 3 swoje piosenki, w tym tytułową „Exhale (Shoop Shoop)”. Po zdobyciu 1. miejsca listy Billboard Hot 100, piosenka spadła na 2. miejsce i tam pozostała przez 11 tygodni. Pozostałe dwie piosenki to – uplasowany w pierwszej dziesiątce utwór „Count on Me” w duecie z przyjaciółką CeCe Winans i „Why Does It Hurt So Bad”, który zmieścił się w pierwszej trzydziestce. Album zajął 1. miejsce na liście, otrzymał status siedmiokrotnej platyny w Ameryce i sprzedał się w nakładzie 13 mln egzemplarzy[43]. Płyta została umieszczona na liście 100 Best Movie Soundtracks[47], a gazeta Newsday ogłosiła ją jako: najbardziej znaczącą płytą R&B tej dekady.

Żona pastora

Pod koniec 1996 nagrała i wyprodukowała razem z Mervynen Warrenen gospelowy soundtrack Żona pastora do filmu o tym samym tytule. Sześć piosenek zostało nagranych przez Georgia Mass Choir przy kościele w Atlancie. W przeciwieństwie do poprzednich ścieżek dźwiękowych Whitney, ten zawiera aż 14 z 15 utworów, w których bierze ona udział, wliczając w to współpracę z legendą muzyki gospelowej, Shirley Caesar. Soundtrack sprzedał się w nakładzie 6 mln egzemplarzy na całym świecie i stał się najchętniej kupowanym albumem gospelowym w historii. W czasopiśmie USA Today napisano, że w tym albumie można zauważyć obecność emocjonalnej głębi, czego nie można powiedzieć o wcześniejszych płytach Whitney[48].

My Love Is Your Love

Po pracy w branży filmowej we wczesnych latach 90. i wydaniu ścieżek dźwiękowych do tychże filmów, wyznaczając nowe kierunki w muzyce, Whitney wydała po 8 latach kolejny album studyjny. Wydana w listopadzie 1998 płyta My Love Is Your Love została dobrze przyjęta przez krytyków. Album nagrywany początkowo jako największe przeboje Houston jedynie z kilkoma nowymi piosenkami, przerodził się w nowy materiał na płytę długogrającą. Nagrany i zmiksowany jedynie w 6 tygodni album zawiera produkcje takich osób jak: Rodney Jerkins, Wyclef Jean czy Missy Elliott. Brzmienie płyty jest ostrzejsze niż na jej poprzednich albumach, pokazuje jak Houston radzi sobie z muzyką hip-hopową, reggae i R&B. Pierwszy singel, laureat Oscara, „When You Believe” (Kiedy wierzysz) (duet z Mariah Carey z soundtracku do filmu Książę Egiptu) znalazł się w pierwszej dwudziestce na liście w USA, a najwyżej znalazł się na 13. miejscu[49]. Jednak następne 3 single lepiej się sprzedawały – „Heartbreak Hotel”, nagrany wraz z Faith Evans i Kelly Price, „It's Not Right but It's Okay”, który był szóstym singlem w karierze Whitney, który zdobył statuetkę Grammy i „My Love Is Your Love”, który znalazł się w pierwszej 5 na liście w USA i stał się międzynarodowym hitem. Wszystkie utwory, oprócz „When You Believe”, znalazły się również na 1. miejscu w USA na liście Dance/Clubplay Chart. Płyta otrzymała status czterokrotnej platyny w USA z liczbą sprzedanych kopii 10 mln. Whitney otrzymała za ten album najlepsze recenzje ze wszystkich dotychczasowych. The Village Voice nazwało jej głos najostrzejszym i najbardziej zadowalającym do tej pory[50]. W 1999 uczestniczyła w koncercie VH1, wraz z innymi znanymi artystkami m.in. Mary Jane Blige, Tiną Turner, oraz Cher. W tym samym roku wyruszyła w kolejne ogólnoświatowe tournée My Love Is Your Love. Podczas tej trasy koncertowej wystąpiła 22 sierpnia 1999 w Operze Leśnej w Sopocie podczas Sopot Festival, jedyny raz w Polsce. Razem z matką na scenie wystąpiła wtedy sześcioletnia Bobbi Kristina.

Whitney: The Greatest Hits

W kwietniu 2000 został wydany album Whitney: The Greatest Hits. Znalazł się na 5. miejscu listy Billboard Top 200 i 1. w Wielkiej Brytanii. Album wyróżnia zmiana tempa większości znanych piosenek Whitney (podczas gdy ballady zostały w oryginalnym wykonaniu), przez co płyta ma charakter muzyki klubowej i house. Płyta zawiera również cztery nowe utwory: „Could I Have This Kiss Forever” (duet z Enrique Iglesiasem), „Same Script, Different Cast” (duet z Deborah Cox), „If I Told You That” (duet z George’em Michaelem) i „Fine”, żadnemu jednak z tych utworów nie udało się przekroczyć 40. miejsca na liście Billboard. Wraz z albumem zostało wydane nagranie DVD z teledyskami największych przebojów Whitney. Płyta otrzymała status potrójnej platyny w USA (sprzedała się w nakładzie ponad 1,5 mln egzemplarzy). Łącznie sprzedaż płyty Whitney: The Greatest Hits do chwili obecnej osiągnęła poziom 8 mln egzemplarzy na całym świecie. W tym samym wystąpiła w telewizji w specjalnym programie z okazji dwudziestopięciolecia wytwórni Arista Records. W sierpniu 2001 podpisała największy kontrakt w historii muzyki z wytwórnią Arista/BMG. Przedłużyła swój kontrakt (o wartości 100 mln $) i zobowiązała się do wydania kolejnych sześciu nowych albumów.

Just Whitney

W grudniu 2002 ukazał się piąty studyjny album Just Whitney. Zawierający produkcje jej ówczesnego męża – Bobby’ego Browna, jak i Missy Elliott oraz Babyface’a, jednak był to pierwszy jej album nagrany bez współpracy z Clive’em Davisem. Płyta otrzymała najgorsze recenzje ze wszystkich dotychczasowych wydań Whitney[51]. Rolling Stone napisało, że album pokazuje jedynie artystę, który na próżno próbuje sięgnąć po przyszłość, jaką Whitney mogła kiedyś mieć[52], a magazyn The San Francisco Chronicle twierdzi, iż na albumie widać oznaki życia, ale nie dość silne by oznajmić wskrzeszenie[53]. Album zadebiutował na 9. miejscu listy Billboard 200, sprzedając w pierwszym tygodniu najwięcej kopii ze wszystkich jej dotychczasowych płyt. Jednak żadnemu z singli – „Whatchulookinat”, „One of Those Days” i „Try It on My Own” – nie udało się wejść do pierwszej 40 listy Hot 100 singles chart i w konsekwencji płyta szybko spadła z Billboard Top 200. Uzyskała status płyty platynowej w USA, sprzedając po dziś dzień 737 tysięcy egzemplarzy, co było najsłabszym dotychczasowym rezultatem Houston. Sprzedaż płyty na świecie osiągnęła poziom 3 mln egzemplarzy.

One Wish: The Holiday Album

Pod koniec 2003 wydała One Wish: The Holiday Album, specjalny album z okazji Świąt Bożego Narodzenia. Wyprodukowała go przy współpracy z Gorden Chambers i Mervyn Warren. Niektórzy, jak Slant Magazine, zauważyli zanik jej głosu[54] podczas gdy The New York Times mówi, iż materiał na tym albumie jest wystarczający, by wybaczyć Whitney jej postępowanie z córką[55] Singel „One Wish (for Christmas)” znalazł się w Top 20 na Adult Contemporary Chart z liczbą sprzedanych egzemplarzy ok. 400 tysięcy w USA. Był to jej najsłabszy album pod względem sprzedanych płyt, a w dodatku stał się pierwszą płytą, która nie uzyskała statusu złotej. W 2004 wzięła udział w międzynarodowym tournée Soul Divas Tour wraz z Natalie Cole i z kuzynką Dionne Warwick w Europie, przed jej solowym tournée obejmującym Bliski Wschód, Rosję i Azję. We wrześniu 2004 dała niespodziewany występ na rozdaniu World Music Awards. Otrzymała wtedy gromkie owacje na stojąco. Na koniec występu Houston oznajmiła, iż zamierza nagrać kolejny studyjny album[56]. Jednakże żadne dalsze plany nie zostały ujawnione a płyta nie została nigdy wydana.

The Ultimate Collection Whitney Houston

Artystka zaczęła odzyskiwać dawną sławę, biorąc udział w różnych ważnych wydarzeniach muzycznych. Nagrała piosenkę „Family First” z Dionne Warwick i Cissy Houston do filmu Daddy’s Little Girls. W marcu 2007 Clive Davis oznajmił, że Whitney pracuje nad jej pierwszym od 4 lat studyjnym albumem. Chociaż data premiery i tytuł płyty nie była jeszcze znana, wiadomo już było kogo produkcje zawierać będzie album; jest to m.in. will.i.am[57], Ne-Yo[57], R. Kelly[57], John Legend[58] i inni[59]. W międzyczasie wytwórnia Arista wydała The Ultimate Collection Whitney Houston. Album kompilacyjny jako pierwszy zawiera wszystkie single-hity na jednym CD. Płyta zadebiutowała na 5. miejscu w Wielkiej Brytanii z ogólną sprzedażą 37 228 egzemplarzy i ostatecznie uplasowała się tam na 3. miejscu. W grudniu 2007 przyjechała do Kuala Lumpur, gdzie została dobrze przyjęta. Jej występ został pozytywnie oceniony[60]. Clive Davis ogłosił później, na sympozjum Billboardu w Nowym Jorku, że album zostanie wydany po okresie wakacyjnym. W maju 2008 wzięła udział w festiwalu w Maroku. Także i ten występ spotkał się z pozytywnym przyjęciem.

I Look To You

Koncert Whitney Houston w londyńskiej O2 Arena, 28 kwietnia 2010 w ramach trasy koncertowej „Nothing But Love”

W lipcu 2008 do internetu przeciekła piosenka Whitney, zatytułowana „Like I Never Left” wyprodukowana przez Akona, którego także można usłyszeć w piosence. Akon wypowiedział się publicznie, iż ta piosenka nie jest finalną wersją. Zaprzeczył też pogłoskom, iż jest to singiel. Nowa płyta Whitney ma być symbolem powrotu wielkiego głosu. W kwietniu 2009 pojawił się w sieci tytuł pierwszego singla pt. „I Didn’t Know My Own Strength” co po polsku oznacza: „Nie znałam swojej siły”, zdecydowano jednakże, że utwór ten nie zostanie ostatecznie wydany jako singel promujący album. Na początku czerwca, na oficjalnej stronie piosenkarki podano datę premiery jej nowego albumu – 1 września 2009 płyta otrzymała tytuł I Look to You. Płyta spotkała się z dobrym przyjęciem krytyków i fanów, odniosła także sukces komercyjny, sprzedając się w łącznym nakładzie wynoszącym około 2,5 miliona egzemplarzy[61]. Album promowały single „Million Dollar Bill” oraz tytułowa kompozycja – I Look To You, które dotarły do czołówek list przebojów w wielu krajach (utwór Million Dollar Bill zdobył szczyt listy najpopularniejszych singli w Polsce – Polish National Top 50). Album I Look To You zadebiutował na 1 miejscu amerykańskiej listy sprzedaży Billboard 200 z tygodniową sprzedażą wynoszącą 305 000 egzemplarzy, ostatnim albumem artystki, który tego dokonał była płyta Whitney z 1987. We wrześniu 2009 udzieliła pierwszego od siedmiu lat wywiadu w program Oprah Winfrey. Został on okrzyknięty najbardziej oczekiwanym wywiadem gwiazdy muzycznej dekady[62]. Wokalistka opowiedziała m.in. o przerwie w swojej karierze muzycznej oraz o używaniu narkotyków (kokainy i marihuany[63]) w czasie jej związku z Bobbym Brownem. W ramach promocji albumu wystąpiła w kilku europejskich telewizjach, dając występy w popularnych programach telewizyjnych. Houston wykonała utwór I Look To You w niemieckim programie Wetten Dass. Trzy dni później zaśpiewała Million Dollar Bill w jednym z programów francuskiej telewizji La Grand Journal. Wystąpiła także w brytyjskiej edycji programu The X Factor. Mimo słabych recenzji brytyjskich krytyków, singel I Look To You awansował na 5 miejsce listy najpopularniejszych singli w Wielkiej Brytanii (pierwszy utwór artystki w brytyjskim Top5 od ponad dekady), a album po trzech tygodniach od wydania uzyskał w Wielkiej Brytanii status złotej płyty za sprzedaż ponad 100 000 egzemplarzy[64]. Kilka dni później wystąpiła we włoskiej edycji programu The X Factor uzyskując pozytywne recenzje. Została także nagrodzona złotą płytą za sprzedaż ponad 50 000 egzemplarzy albumu I Look To You we Włoszech. W listopadzie 2009 wystąpiła z utworem I Didn’t Know My Own Strength na gali American Music Awards 2009 w Los Angeles zbierając najlepsze recenzje spośród wszystkich zaprezentowanych podczas gali. Dwa dni później zaprezentowała oba utwory promujące album w finale 9 edycji programu Dancing With The Stars. W grudniu 2009 RIAA nadała albumowi I Look To You status platynowej płyty za sprzedaż ponad miliona egzemplarzy płyty w Stanach Zjednoczonych[10]. Płyta nie otrzymała jednakże żadnej nominacji do nagrody Grammy. 26 stycznia 2010 z okazji 25. rocznicy ukazania się jej debiutanckiego albumu wydała jego reedycję pod nazwą Whitney Houston – The Deluxe Anniversary Edition[65].

W styczniu 2010 została nominowana do nagród NAACP Image w kategoriach: najlepsza wokalistka i najlepszy teledysk. Artystka zwyciężyła w drugiej kategorii, zdobywając nagrodę za teledysk do singla I Look To You. 16 stycznia otrzymała nagrodę BET Honors za 25-letnią aktywność na scenie muzycznej. Wokalistka ponadto uzyskała nominację do nagrody Echo Awards (niemiecka wersja nagrody Grammy) w kategorii najlepszy artysta międzynarodowy.

9 grudnia 2009 rozpoczęła światową trasę koncertową pod nazwą Nothing But Love Tour. Była to jej pierwsza trasa koncertowa od ponad 10 lat, mająca być wielkim powrotem gwiazdy na scenę. Jednak słabe recenzje występów postawiły pytania o to, czy artystka powinna kontynuować występy[66]. Trasa jednak odbyła się zgodnie z planem i zakończyła się 17 czerwca 2010. W jej ramach Houston zagrała 50 koncertów w Azji, Europie i Australii.

W kwietniu 2010 brytyjska gazeta The Mirror ogłosiła, że Whitney Houston myśli o nagraniu swojego ósmego studyjnego albumu. Artystka podjęła ponowną współpracę z takimi artystami jak will.i.am, był on prawdopodobnie główną osobą, która miała współpracować z artystką podczas prac nad jej kolejnym wydawnictwem.

Sparkle

W 2012 zagrała jedną z głównych ról w filmie Sparkle – remake’u hitu z 1976. Była to jej pierwsza rola filmowa od czasu występu w filmie „Żona pastora” w 1996. Na potrzeby filmu Whitney Houston nagrała gospelowy cover „His Eye Is on the Sparrow”[67]. Ostatni raz zaśpiewała 9 lutego 2012 utwór „Yes Jesus Loves Me”[68].

Życie prywatne

Whitney Houston z córką Bobbi Kristiną Brown w 2009

18 lipca 1992 wyszła za mąż za Bobby’ego Browna, z którym miała córkę Bobbi Kristinę Brown (1993–2015), para rozwiodła się w 2006.

31 stycznia 2015 córka Whitney Houston została przewieziona do szpitala i wprowadzona w stan śpiączki farmakologicznej po tym, jak została znaleziona nieprzytomna w wannie[69]. 26 lipca 2015 została odłączona od aparatury podtrzymującej życie w Peachtree Christian Hospice w Duluth w stanie Georgia[70]. Pochowana 3 sierpnia obok swojej matki na cmentarzu w stanie New Jersey[71].

Śmierć

Kwiaty składane na wieść o śmierci w pobliżu hotelu Beverly Hilton

Zmarła 11 lutego 2012 w Beverly Hills ok. 16:00 czasu lokalnego w swoim pokoju w Beverly Hilton Hotel, w wieku 48 lat. Mimo reanimacji nie udało się jej uratować.

Ceremonię pogrzebową rozpoczął występ chóru gospel, a zakończyło odtworzenie jej największego przeboju (który napisała Dolly Parton) „I Will Always Love You”. „Whitney jest już w domu” – powiedział Kevin Costner w mowie pogrzebowej[72].

Pierwotnie spekulowano, że przyczyną śmierci piosenkarki było przedawkowanie leków przeciwdepresyjnych, alkoholu oraz narkotyków. Wykluczano utonięcie, co miało znajdować potwierdzenie w wyniku sekcji zwłok[73][74]. 22 marca 2012 rzecznik biura koronera w Los Angeles Craig Harvey poinformował jednak ostatecznie, że Houston „zmarła wskutek przypadkowego utonięcia, lecz ciągłe zażywanie kokainy i problemy z sercem znacząco przyczyniły się do jej śmierci”. Oświadczył też, że testy toksykologiczne wykazały w ciele zmarłej ślady kokainy, marihuany, leku przeciwlękowego, środka zwiotczającego mięśnie i antyhistaminę. Zażycie kokainy było znaczącym czynnikiem, który przyczynił się do utonięcia[75].

Dyskografia

Albumy studyjne

Ścieżki dźwiękowe

  • 1992: The Bodyguard
  • 1995: Czekając na miłość
  • 1996: Żona pastora

Kompilacje

  • 2000 – Whitney: The Greatest Hits
  • 2001 – Love, Whitney
  • 2004 – Artist Collection: Whitney Houston
  • 2007 – The Ultimate Collection Whitney Houston
  • 2011 – Essential Whitney Houston
  • 2012 – I Will Always Love You: The Best of Whitney Houston
  • 2014 – Whitney Houston Live: Her greatest performances

Wideo/DVD

  • 1986: Number One Video Hits
  • 1991: Star Spangled Banner
  • 1991: Welcome Home Heroes
  • 1994: Concert for a New South Africa
  • 1997: Classic Whitney Concert
  • 1999: VH1 Divas Live '99
  • 2000: The Greatest Hits
  • 2000: Fine
  • 2002: Whatchulookinat Video/Whatchulookinat Behind-the-Scenes Footage/Love to Infinity Megamix Video
  • 2004: Artist Collection: Whitney Houston

Trasy koncertowe

Światowe trasy koncertowe
  • 1986: Greatest Love Tour
  • 1987–1988: Moment of Truth World Tour
  • 1991: I’m Your Baby Tonight World Tour
  • 1993–1994: Whitney Houston 1993-1994 World Tour|The Bodyguard World Tour
  • 1999: My Love Is Your Love World Tour
  • 2009–2010: Nothing But Love World Tour
Regionalne trasy koncertowe
  • 1990: Feels So Right Tour (Japonia)
  • 1997: Pacific Rim Tour|The Pacific Rim Tour
  • 1998: The European Tour (Whitney Houston)|The European Tour
  • 2004: Soul Divas Tour
Występy specjalne
  • 1991: Welcome Home Heroes with Whitney Houston
  • 1994: Whitney: The Concert for a New South Africa|The Concert for a New South Africa
  • 1996: „Brunei: Royal Celebration Wedding” – prywatny koncert, na ślub księżniczki Rashidah, najstarszej córki sułtana Brunei.
  • 1997: Classic Whitney Live from Washington, D.C.

Filmografia

RokTytułRolaInne
1984Gimme a Break!Rita„Katie’s College” (Sezon 3, odcinek 20)
1992BodyguardRachel ‘Rach’ MarronGłówna rola
1995Czekając na miłośćSavannah ‘Vannah’ JacksonGłówna rola
1996Żona pastoraJulia BiggsGłówna rola
1997KopciuszekFairy GodmotherDobra Wróżka
2012SparkleEmmaGłówna rola

Jako producentka

RokTytułInne
1997Kopciuszekproducent wykonawczy
2001Pamiętnik księżniczkiproducent
2003Dziewczyny Cheetahproducent wykonawczy
2004Pamiętnik Księżniczki 2: Królewskie zaręczynyproducent
2006Dziewczyny Cheetah 2producent wykonawczy

Piosenki numer 1

Upamiętnienie

  • 2018 – film dokumentalny Whitney[76].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Steve Huey, Whitney Houston – Biography, Cytat: Genre: R&B Styles: Adult Contemporary, Contemporary R&B, Dance-Pop, Adult Contemporary R&B, Pop (ang.).
  2. ↑ transformers-whitney-houston-gallery – AOL Black Voices.
  3. ↑ Stephen Holden. Cabaret: Whitney Houston. „The New York Times”, 16 lutego 1985. (ang.). 
  4. ↑ Transformers: Whitney Houston. [w:] AOL Black Voices [on-line]. 2007. [dostęp 2008-01-15]. (ang.).
  5. ↑ Christina performs on the 2001 BET Awards in a special tribute to Whitney Houston. [w:] Billboard Magazine [on-line]. 19 czerwca 2007. [dostęp 2008-01-15]. (ang.).
  6. ↑ The Voice Is Back. [w:] Whitney Fan [on-line]. 2008. [dostęp 2008-06-04]. (ang.).
  7. ↑ Anna Loska: 9 sierpnia – 50. rocznica urodzin Whitney Houston. kobiecyporadnik.pl. [dostęp 2015-02-12]. (pol.).
  8. ↑ Behind the glitter and glitz, the real Dolly Parton shines. Seattle Post-Intelligencer. [dostęp 2012-02-13]. (ang.).
  9. ↑ Best-selling female recording artist, [w:] Księga rekordów Guinnessa [online] [dostęp 2016-12-12], Cytat: Madonna (USA, b. Madonna Ciccone) has sold more than 300 million albums in her career since debuting with her self-titled release in 1983. As of October 2013, Madonna had sold an estimated 305,600,000 albums (...). Among female artists, Mariah Carey (USA), Céline Dion (Canada) and Whitney Houston (USA, 1963-2012) all have total worldwide album sales estimated at 200 million units. (ang.).
  10. ↑ a b 'I Look To You’ Album Certified Platinum – Whitney Houston Official Site, www.whitneyhouston.com [dostęp 2017-11-27] (ang.).
  11. ↑ RIAA – Gold & Platinum – July 29, 2010. riaa.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-11-10)]..
  12. ↑ Rolling Stone | Search Articles, Artists, Reviews, Videos, Music and Movies.
  13. ↑ a b c d e f Patrick Shannon: Whitney Houston, Zawsze będziemy Cię kochać. Chorzów: Videograf, 2012. ISBN 978-83-7835-019-4.
  14. ↑ Frank Rizzo. Houston Tops New Wave of Women With Pop Punch Aplenty. „Orlando Sentinel”, s. 11, 30 sierpnia 1987. 
  15. ↑ Dennis Hunt. Anita Baker: 'Most Powerful Black Woman Singer of 80s’. „San Francisco Chronicle”, s. 44, 1 lutego 1987. 
  16. ↑ Zmarł ojciec Whitney Houston. muzyka.wp.pl. [dostęp 2015-02-08]. (pol.).
  17. ↑ Ted Cox: Whitney Houston. Chelsea House Publishers, 1998, s. 21. ISBN 978-0-7910-4456-8.
  18. ↑ Robert Kozyra. Diwa przegrywa. „VIVA!”, 2012-03-01. ISSN 1426-9554. 
  19. ↑ Richard Corliss. The Prom Queen of Soul. „Time Magazine”, 13 lipca 1987. [dostęp 2007-03-17]. (ang.). 
  20. ↑ Anthony DeCurtis: Whitney Houston: Down and Dirty. Rolling Stone, 10 czerwca 1993. [dostęp 2007-03-17]. (ang.).
  21. ↑ a b Robyn Crawford o Whitney Houston: Byłyśmy kochankami. Byłyśmy dla siebie wszystkim, Onet Kultura, 18 listopada 2019 [dostęp 2022-02-11] (pol.).
  22. ↑ Dziennikarz zdradza szczegóły związku Houston z przyjaciółką. "Pierwszy pocałunek był ciepły jak miód", OnetKobieta, 3 lutego 2022 [dostęp 2022-02-11] (pol.).
  23. ↑ a b c Joy Duckett Cain. The Soul of Whitney. „Essence Magazine”, grudzień 1990. [dostęp 2008-02-15]. (ang.). 
  24. ↑ a b Rebecca Traister: Didn’t She Almost Have It All. Salon.com, 13 kwietnia 2006. [dostęp 2007-12-12].
  25. ↑ Robert Christgau: Material. RobertChristgau.com. [dostęp 2007-12-12].
  26. ↑ a b Bud Scoppa. The Long Road To Overnight Stardom. „Billboard Magazine” The Year In Rock '86”, wrzesień 1986. [dostęp 2007-03-17]. (ang.). 
  27. ↑ a b Don Shewey: Whitney Houston Music Review. Magazyn Rolling Stone, wrzesień 1985. [dostęp 2007-03-17]. (ang.).
  28. ↑ Stephen Holden. Critic’s Choice; Pop Music. „New York Times”, 12 maja 1985. 
  29. ↑ Chart History. whitney-fan.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-01)]., Whitney-Fan.com.
  30. ↑ Whitney Houston.
  31. ↑ Richard Harrington. Dire Straits Tops List for Grammy’s; We are the World Wins 6 Nominations. „The Washington Post”, 10 stycznia 1986. (ang.). 
  32. ↑ The Rolling Stone 500 Greatest Albums of All Time. „Rolling Stone Magazine”, 18 listopada 2003. (ang.). 
  33. ↑ The Definitive 200. [w:] The Rock & Roll Hall of Fame [on-line]. 2007. [dostęp 2008-01-15].
  34. ↑ Edna Gundersen: 25 years of memorable musical moments. USA Today. [dostęp 2008-01-01].
  35. ↑ Vince Aletti: Whitney. rollingstone.com, 1987-08-13. [dostęp 2012-03-01]. (ang.).
  36. ↑ MacDonald, Patrick. „U2, Bon Jovi were top concert acts of 1987”. Seattle Times. 15 stycznia 1988.
  37. ↑ Ralph M. Jr., „Interview with Whitney Houston”, Dateline NBC, 10 grudnia 1996.
  38. ↑ James Hunter, Review I’m Your Baby Tonight, Rolling Stone, 10 stycznia 1991.
  39. ↑ David Browne, I’m Your Baby Tonight, Entertainment Weekly, 23 listopada 1990.
  40. ↑ Rolling Stone, Grudzień 1991.
  41. ↑ {{{tytuł}}}. Warner Home Video (DVD). , 1 lutego 2005.
  42. ↑ Soccer and music fans sound. Deseret Morning News.
  43. ↑ a b Informacja na stronie Whitney Houston.
  44. ↑ Amy Linden. The Bodyguard Review. „Entertainment Weekly”, 4 grudnia 1992. [dostęp 2007-03-17]. (ang.). 
  45. ↑ Arion Berger: The Bodyguard Review. Rolling Stone Magazine, 18 lutego 1993. [dostęp 2007-03-17]. (ang.).
  46. ↑ Chritopher John Farley: No More Prissy. Time Magazine, 4 grudnia 1995. [dostęp 2007-03-17]. (ang.).
  47. ↑ Chris Willman. 100 Best Movie Soundtracks. „Entertainment Weekly”, 12 października 2001. [dostęp 2007-03-17]. (ang.). 
  48. ↑ whitney-fan.com. whitney-fan.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-07)]..
  49. ↑ Chart Log: UK/US Singles Chart, ClassicWhitney.com.
  50. ↑ Vince Aletti, „Look Who’s Ticking”, Village Voice, dostępne na classicwhitney.com.
  51. ↑ MetaCritic.com, „Just Whitney”.
  52. ↑ Jon Caramanica, Album Reviews: Whitney Houston, Just Whitney, Rolling Stone, 3 stycznia 2003.
  53. ↑ Neva Chonin. Tracks of Their Tears. „The San Francisco Chronicle”, 11 grudnia 2002. [dostęp 2007−03−17]. (ang.). zły zapis daty dostępu
  54. ↑ Sal Cinquemani. Whitney Houston: One Wish The Holiday Album. „Slant Magazine”, 2003. [dostęp 2007−03−17]. (ang.). zły zapis daty dostępu
  55. ↑ Jon Pareles. Whitney Houston: One Wish. „New York Times”, 5 grudnia 2003. [dostęp 2007-03-17]. (ang.). 
  56. ↑ Paul Cashmere, „Whitney Back With Clive Davis”, Pops by Paul Cashmere, 17 września 2004.
  57. ↑ a b c Roger Friedman, „Whitney Houston Starts Work on New Album Today”, Fox News, 13 marca 2007.
  58. ↑ Shaheem Reid & Jasmine Dotiwala, „John Legend Builds Label; Hooks Up With Whitney, Jennifer Hudson”, MTV, 9 marca 2007.
  59. ↑ Joanna Mazewski, „Whitney Houston Stuns Guests At Swarovski Fashion Rocks Party”, AllHeadlineNews, 19 października 2007.
  60. ↑ E! News.
  61. ↑ Whitney Concerts in Manchester and Glasgow to be Rescheduled | The Official Whitney Houston Site. whitneyhouston.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-12)]..
  62. ↑ Whitney Houston to Tell All on Oprah – CBS News, www.cbsnews.com [dostęp 2017-11-27] (ang.).
  63. ↑ Houston Details Drug Use: 'We Laced Marijuana With Rock Cocaine’ | Contactmusic.com, www.contactmusic.com [dostęp 2017-11-27] (ang.).
  64. ↑ https://www.webcitation.org/5mr0Evm3j?url=http://www.bpi.co.uk/certifiedawards/search.aspx.
  65. ↑ „Whitney Houston” 25th Anniversary – Whitney Houston Official Site, www.whitneyhouston.com [dostęp 2017-11-27] (ang.).
  66. ↑ Reliable Source – This just in: Whitney Houston disappoints in Australia, Charlie Sheen enters rehab, Placido Domingo to undergo surgery, voices.washingtonpost.com [dostęp 2017-11-27].
  67. ↑ Ostatnia piosenka i film Whitney. tvn24.pl. [dostęp 2015-02-13]. (pol.).
  68. ↑ YouTube, www.youtube.com [dostęp 2017-11-27] (fr.).
  69. ↑ Partner Bobbi Kristiny: „Mam nadzieję, że wkrótce się z nią zobaczę”. m.interia.pl. [dostęp 2015-02-14]. (pol.).
  70. ↑ Bobbi Kristina nie żyje. muzyka.interia.pl. [dostęp 2015-07-27]. (pol.).
  71. ↑ Bobbi Kristina pochowana obok Whitney Houston. [dostęp 2015-08-04].
  72. ↑ Whitney Houston – Dead at 48 | TMZ.com.
  73. ↑ Nekesa Mumbi Moody: Whitney Houston, superstar of records, films, dies. Associated Press, 12 lutego 2012. Uroczystość pogrzebowa odbyła się 18 lutego 2012 r. ok. godziny 18.00. Zaśpiewały gwiazdy takie jak: Alicia Keys oraz Kevin Costner. Pogrzeb miał charakter wesoły. Przemówienie wygłosił Kevin Costner. [dostęp 2012-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-13)]. (ang.).
  74. ↑ Singer Whitney Houston dies at 48. CNN, 12 lutego 2012. [dostęp 2012-02-12].
  75. ↑ Koroner: Houston zmarła wskutek utonięcia; kokaina znaczącym czynnikiem. onet.pl, 2012-03-23. [dostęp 2012-03-23]. (pol.).
  76. ↑ „Whitney” w kinach od 6 lipca. Wszystko, co trzeba wiedzieć o filmie, „Onet Kultura”, 2 lipca 2018 [dostęp 2018-07-06] (pol.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Flickr Whitney Houston performing on GMA 2009 5.jpg
Autor: Asterio Tecson, Licencja: CC BY-SA 2.0
American singer Whitney Houston performing "My Love Is Your Love" with her daughter Bobbi Kristina Brown on Good Morning America (Central Park, New York City) on September 1, 2009.
Whitney's Signature.png
Autograph of Whitney Houston,
Whitney Houston Welcome Heroes 1.JPEG
Whitney Houston performing "Greatest Love of All" during the HBO-televised concert "Welcome Home Heroes with Whitney Houston" honoring the troops, who took part in Operation Desert Storm, their families, and military and government dignitaries.
WhitneyHoustonApril2010.jpg
Autor: Egghead06 talk Original uploader was Egghead06 at en.wikipedia, Licencja: CC BY 3.0
Whitney Houston appearing at the O2 arena, London, 28 April 2010 as part of her Nothing but Love World Tour
Whitney Houston Flowers 2.JPG
Autor: Simeon87, Licencja: CC BY-SA 3.0
Flowers after Whitney Houston's death.
Whitney Houston (cropped3).JPEG
Whitney Houston performing "Greatest Love of All" during the HBO-televised concert "Welcome Home Heroes with Whitney Houston" honoring the troops, who took part in Operation Desert Storm, their families, and military and government dignitaries.