Wiór (archeologia)

Wiór – produkt debitażu, odłupek o przynajmniej częściowo równoległych krawędziach, których długość przekracza szerokość przynajmniej dwukrotnie[1]. Systematyczne stosowanie techniki wiórowej, tj. wytwarzanie odłupków o smukłej formie, było typowe dla górnego paleolitu, mezolitu i neolitu[2]. Małe wióry, których długość nie przekracza 12 mm zwane są wiórkami. Wióry i wiórki były narzędziami tnącymi i nie podlegały dalszym obróbkom. Przez zastosowanie retuszu były przekształcane w narzędzia innych typów.

Przypisy

  1. ↑ B. Ginter, Technika obróbki i typologia wyrobów kamiennych paleolitu, mezolitu i neolitu, Warszawa 1990, s. 34. ISBN 83-01-03563-3.
  2. ↑ Wiórowa technika, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-05-16].