Więcesław

Więcesław
Płeć

męskie

Imieniny

28 września

Znaczenie
Języki

słowiańskie

Słowo

więcej + sława

Znaczenie

„więcej sławny”

Alternatywne nazwy
Warianty w języku polskim

Wacław

Warianty obcojęzyczne

Wiaczesław (Вячеслав)

Odpowiednik dla płci przeciwnej

Więcesława

Pokrewne imiona

Bolesław, Wacław

Więcesław, Więcsław, Więcław, Więsław – starosłowiańskie imię męskie, złożone z członów Więce- ("więcej") i -sław ("sława"). Znaczenie imienia: „ten, który ma więcej sławy”.

W księgach przyjęć do prawa miejskiego w Krakowie pod rokiem 1393 zanotowano to imię z pisownią Wenczeslaus[1]. Do końca XV wieku imię to zanotowano u około 1500 osób w formie Więcesław i 300 osób w formie Więc(s)ław, a więc popularność Więcesława w średniowieczu była większa od popularności imienia Stanisław[2].

Pod wpływem języka czeskiego przyjęła się jego forma Wacław. Rosyjskim odpowiednikiem tego imienia jest Вячеслав (Wiaczesław). Z kolei imię Wieńczysław mogło powstać w wyniku specyficznego odczytania imienia Więcesław.

Żeńskim odpowiednikiem jest Więcesława (Więcsława, Więcława).

Prasłowiańskie brzmienie: *vęťeslavъ (*vęťe "więcej" i *slava "sława")

Więcesław imieniny obchodzi 28 września.

Niektóre znane osoby noszące to imię

Venceslau

Dzięki św. Wacławowi imię to, w pisowni łac. Venceslau, upowszechniło się również na zachodzie Europy a później i w nowym świecie:

  • Venceslau Brás (1868-1966) – brazylijski prezydent (1914-1918)
  • Wenceslau de Moraes (1854-1929) – pisarz portugalski, tłumacz haiku
  • Venceslau Fernandes (ur. 1945) – portugalski kolarz
  • Venceslau de Oliveira Belo (1787-1852) – polityk i wojskowy brazylijski
  • Venceslaus Ulricus Hammershaimb (1819-1909) – luterański proboszcz z Wysp Owczych, twórca współczesnej ortografii języka farerskiego
  • Wenzeslaus Liechtenstein (ur. 1974) – członek rodziny panującej w Liechtensteinie

W Brazylii, w stanie Mato Grosso jest rzeka nosząca imię São Venceslau oraz kilka miast, m.in. Wenceslau Braz (Minas Gerais), Wenceslau Braz (Parana).

Przypisy

  1. 171. Wenczeslaus Tendler h.i., debet portare litteram post Pascha, fideiussor eius Barthus Chlebiczicz ("en" jest prawdopodobnie protezą nosowego "ę", natomiast "cz" wymiawiano wtedy bardziej miękko; pomiędzy dzisiejszym "ć" a "cz", podobnie do czeskiego "Č") – Księgi przyjęć do prawa miejskiego w Krakowie 1392 – 1506, LIBRI IURIS CIVLIS CRACOVIENSIS 1392 – 1506, wydał dr Kazimierz Kaczmarczyk, Kraków 1913, s.5 (format DjVu)
  2. Por. średniowieczna frekwencja imion Stanisław, Świętosław, Jarosław, Władzisław, Bogusław, Sędziwuj, Zbygniew, B. Raszewska-Żurek, Najstarsze ślady asymilacji osadników niemieckich do kultury polskiej zachowane w ich imionach, [w:] Z. Kaleta [red.], Nazwy własne a kultura. Polska i inne kraje słowiańskie, Warszawa 2003, ISBN 83-89191-14-8