Większość zwykła

Zasugerowano, aby zintegrować ten artykuł z artykułem Większość względna (dyskusja). Nie opisano powodu propozycji integracji.

Większość zwykła – większość osiągnięta, gdy więcej osób biorących udział w głosowaniu opowiada się za wnioskiem niż przeciw. Głosy wstrzymujące nie są wliczane do wyniku. W Sejmie RP większość głosowań nad ustawami odbywa się w trybie większości zwykłej. Minimalną liczbą głosów potrzebną do osiągnięcia większości zwykłej jest 1 głos.

Jak czytamy w art. 120 Konstytucji, co do zasady Sejm uchwala ustawy zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów (230). Większość tę należy odróżnić od "większości ustawowej liczby posłów" – jak np. w art. 158 Konstytucji RP, która w tym przypadku wynosić będzie min. 231.

Większość zwykła stosowana jest również przy głosowaniach nad ratyfikacjami umów międzynarodowych. Zgodnie z art. 89 Konstytucji RP, ratyfikacje umów międzynarodowych przeprowadza głosując nad odpowiednią ustawą, a te są podejmowane większością zwykłą zgodnie z art. 120 Konstytucji RP.

Większość zwykła jest stosowana w postępowaniach sądowych podczas głosowań nad treścią orzeczeń.

Obliczanie

${\displaystyle a_{z}>a_{p},}$

gdzie:

${\displaystyle a_{z}}$ – liczba głosów za,

${\displaystyle a_{p}}$ – liczba głosów przeciw,

Zobacz też

• ordynacja wyborcza
• większość bezwzględna
• większość kwalifikowana
• większość względna
• większość sztuczna
• kworum