Wiaczasłau Siuczyk

Wiaczasłau Siuczyk
Data i miejsce urodzenia	18 grudnia 1962 Mińsk
Zastępca przewodniczącego Białoruskiego Frontu Ludowego „Odrodzenie” i Partii BNF
Okres	od 30 października 1999 do 2003
Przynależność polityczna	Białoruski Front Ludowy „Odrodzenie” Partia BNF

Wiaczasłau Siuczyk (biał. Вячаслаў Сіўчык; ur. 18 grudnia 1962 w Mińsku) – białoruski polityk, do 2003 roku aktywny działacz Białoruskiego Frontu Ludowego „Odrodzenie” i Partii BNF; w latach 1999–2003 zastępca przewodniczącego tych organizacji; jeden z inicjatorów utworzenia Młodego Frontu.

Życiorys

Odtwórz plik multimedialny

Wiaczasłau Siuczyk na spotkaniu w Warszawie, 28 sierpnia 2013 roku

Urodził się 18 grudnia 1962 roku w Mińsku, w Białoruskiej SRR, ZSRR. Posiada wykształcenie geologa. W momencie ogłoszenia niepodległości Białorusi pracował jako geolog w „Biełaruśhieałohii”. W latach 1995–1998 pełnił funkcję sekretarza odpowiedzialnego zarządu Białoruskiego Frontu Ludowego (BFL). Następnie był sekretarzem zarządu BFL, przewodniczącym Komisji Sejmu BFL ds. Kontaktu z Ruchem Robotniczym^[1].

Wiosną 1996 roku^[2] Siuczyk wraz z Juryjem Chadyką został aresztowany za udział w demonstracji „Czarnobylska Droga”^[1]. Uważa się, że byli oni drugimi w historii ofiarami prześladowań politycznych ze strony prezydenta Alaksandra Łukaszenki (pierwszym był poeta Sławamir Adamowicz). Byli oni także jednymi z pierwszych w epoce Łukaszenki, którzy podjęli motywowaną politycznie głodówkę protestacyjną. Na prośbę matki Siuczyka opozycyjna deputowana Rady Najwyższej Ludmiła Hraznowa przeprowadziła wśród parlamentarzystów zbiórkę podpisów pod apelem o ich uwolnienie. Przedsięwzięcie miało sens, ponieważ białoruski parlament nie był jeszcze wówczas całkowicie uzależniony od prezydenta. Zebrano wówczas ponad 50 podpisów, głównie opozycyjnych deputowanych^[2]. Siuczyk spędził w areszcie kilka tygodni^[1], ale jego sprawa została zamknięta dopiero wiosną 1997 roku^[2].

30 października 1999 roku Siuczyk został wybrany na stanowisko zastępcy przewodniczącego Białoruskiego Frontu Ludowego „Odrodzenie” i Partii BNF. Był jednym z głównych inicjatorów utworzenia Młodego Frontu. W 2001 korzystając poparcia tego ostatniego próbował kandydować na stanowisko przewodniczącego Partii BNF, jednak przegrał z Wincukiem Wiaczorką. W 2003 roku został wykluczony z Partii BNF za „działalność rozłamową”^[1].

Po wyborach prezydenckich w 2010 roku wyjechał za granicę. Jest założycielem i kierownikiem Białoruskiego Centrum na Ukrainie^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Алесь Пяткевіч, Вольф Рубінчык: Кароткія зьвесткі аб некаторых беларускіх палітыках, актыўных у 1991—2006 гадах. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 1178–1213. ISBN 80-86961-16-8. (biał.)