Wiaczesław Wołgin

Wiaczesław Wołgin

Państwo działania	Rosja/ZSRR
Data i miejsce urodzenia	14 czerwca 1879 Boszczewka, obwód karski
Data i miejsce śmierci	3 lipca 1962 Moskwa
profesor nauk historycznych
Specjalność: historia idei
Alma Mater	Moskiewski Uniwersytet Państwowy (1908)
Zatrudnienie
Uczelnia	Uniwersytet Moskiewski
Rektor
Okres spraw.	1921–1925
Odznaczenia

Wiaczesław Pietrowicz Wołgin (ros. Вячеслав Петрович Волгин, ur. 14 czerwca 1879 we wsi Boszczewka w obwodzie karskim, zm. 3 lipca 1962 w Moskwie) − rosyjski historyk.

Życiorys

W końcu lat 90. XIX w. związał się z ruchem rewolucyjnym, za działalność wywrotową był kilkakrotnie aresztowany i zsyłany. Od 1897 do 1908 z przerwami studiował na Uniwersytecie Moskiewskim, początkowo na Wydziale Fizyczno-Matematycznym, później Historyczno-Filologicznym, w 1906 opublikował swoje pierwsze prace naukowe. Zajmował się głównie dziejami ruchu rewolucyjnego, socjalistycznego i komunistycznego, w tym w XVIII-wiecznej Francji; w 1908 opublikował pracę Rewolucjonnyje kommunist XVIII w. W 1918 brał udział w organizowaniu Akademii Socjalistycznej (późniejszej Akademii Komunistycznej), 1919-1930 jako profesor wykładał na Moskiewskim Uniwersytecie Państwowym, jednocześnie 1919-1929 był członkiem Państwowej Rady Naukowej, 1921-1922 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Głównego Komitetu Kształcenia Zawodowo-Technicznego Ludowego Komisariatu Oświaty RFSRR, a 1921-1923 przewodniczył Radzie ds. Szkół Wyższych w tym resorcie. Od 1920 należał do RKP(b). W latach 1921-1925 był rektorem Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego, był także jednym z organizatorów Instytutu Historii Rosyjskiego Stowarzyszenia Naukowo-Badawczych Instytutów Nauk Społecznych (RANION), Instytutu Historii Akademii Komunistycznej i Towarzystwa Historyków-Marksistów. W 1923 napisał Oczierki po istorii socializma (Eseje o historii socjalizmu). Brał udział w pracach Międzynarodowych Kongresów Historyków w Oslo (1928) i w Warszawie (1933). Jako członek Międzynarodowego Komitetu Historycznego uczestniczył w jego sesjach w Londynie (1930), Hadze (1932), Paryżu (1934) i Bukareszcie (1936). Kierował delegacjami ZSRR na Wszechindyjski Kongres Naukowy (1947) i francusko-radziecką konferencję historyków w Paryżu (1958), brał udział w pracach 1 (1949) i 2 (1950) Światowego Kongresu Obrońców Pokoju, 1949-1950 był członkiem Międzynarodowego Komitetu Obrony Pokoju. W latach 1945-1948 redaktor naczelny czasopisma "Woprosy Istorii". Stworzył nowy przedmiot - "historia doktryn socjalistycznych", który stał się obowiązkowym przedmiotem na uczelniach humanistycznych. W latach 1930-1935 był sekretarzem, a 1942-1953 wiceprezesem Akademii Nauk ZSRR. W latach 1928-1931 opublikował dwutomową pracę Istorija socjalisticzeskich idei (Historia idei socjalistycznych). Zajmował się analizą poglądów myślicieli takich jak m.in. Jean Meslier, Morelli, Gabriel Mably, Babeuf, Henri de Saint-Simon i Robert Owen, a także ruchu jakobinów. Dzięki długotrwałym studiom nad rozwojem myśli społecznej w XVIII-wiecznej Francji przedstawił całkowicie nowy, oryginalny obraz walki idei we Francji przed rewolucją. Jego prace były tłumaczone na języki: francuski, niemiecki, polski, chiński i inne. W 1961 otrzymał Nagrodę Leninowską.

Bibliografia

• Волгин Вячеслав Петрович. ХРОНОС: ВСЕМИРНАЯ ИСТОРИЯ В ИНТЕРНЕТЕ. [dostęp 2019-01-29]. (ros.).