Wiatrowiec (województwo warmińsko-mazurskie)

Wiatrowiec

wieś
Stacja kolejowa Wiatrowiec Warmiński w 2003 r.
Państwo	Polska
Województwo	warmińsko-mazurskie
Powiat	bartoszycki
Gmina	Sępopol
Liczba ludności (2011)	342[1]
Strefa numeracyjna	89
Kod pocztowy	11-210[2]
Tablice rejestracyjne	NBA
SIMC	0487806
Położenie na mapie gminy Sępopol Wiatrowiec
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Wiatrowiec
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego Wiatrowiec
Położenie na mapie powiatu bartoszyckiego Wiatrowiec
54°14′24″N 20°57′27″E/54,240000 20,957500

Wiatrowiec (niem. Wöterkeim) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie bartoszyckim, w gminie Sępopol. Przez wieś przepływa rzeka Pisa Północna. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa olsztyńskiego.

Historia

Pod względem historycznym Wiatrowiec leży w Prusach Dolnych^[3], na obszarze średniowiecznego pruskiego terytorium plemiennego Barcji^[4], kilkanaście kilometrów na północ od granic Warmii. W 1820 r. Wiatrowiec kupili Kobylińscy, a w 1823 także dwa folwarki, należące do majątku ziemskiego Wiatrowie: Pieny i Tałowo. W 1889 r. majątek, wraz z folwarkami, obejmował 757 ha (należał do Kobylińskich).

W 1869 r. powstała tu stacja kolejowa na linii Królewiec – Prostki. W 1907 r. powstała także linia kolejowa Wiatrowiec – Sępopol.

W 1935 r. w tutejszej szkole pracowało dwóch nauczycieli i uczyło się 70 dzieci. W 1939 r. we wsi mieszkało 543 osoby.

Po 1945 r. w pałacu osiedlił się (i pracował w tutejszym PGR Jan Kantowicz, kombatant hiszpańskiej wojny domowej (dąbrowszczak). W 1949 r. uruchomiono linię kolejową do Sępopola (połączenie do Bartoszyc i Korsz funkcjonowało od 1945 r.). W latach 1954-61 Wiatrowiec był siedzibą gromady i Gromadzkiej Rady Narodowej. W latach 60. XX w. kierownikiem szkoły był Wiktor Nowicki. W tym czasie wybudowano nową szkołę.

W 1978 r. było tu 48 indywidualnych gospodarstw rolnych o łącznym areale 117 ha. W tym czasie we wsi była poczta, szkoła podstawowa, przedszkole, dzieciniec, klub, biblioteka, sklep wielobranżowy. W 1983 r. we wsi były 33 budynki z 213 mieszkańcami.

Kultura

W Wiatrowcu mieszka i tworzy pisarz Jerzy Górczyński^[5].

Zabytki

• Willa pochodząca z XIX w. Jednopiętrowa, zbudowana na planie prostokąta z wysuniętym narożnikiem w kierunku południowo-wschodnim i eleganckimi zwieńczenia dachu.
• Dworek, pochodzący z XVIII w., przebudowany w XIX w. Wybudowany na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, dwutraktowy, z ryzalitem środkowym, zwieńczonym trójkątnym tympanonem od frontu i od fasady ogrodowej. Na ganku były dwie płaskorzeźby z XVII w. Wewnątrz, nad kominkiem – płaskorzeźba kobiety w stroju z XVIII w. Stiukowe rzeźby na sufitach w pokoju na parterze. Klasycystyczne rzeźby zostały porozbijane.
• Budynek gospodarczy, murowany z cegły, na planie prostokąta, jednokondygnacyjny, z połowy XIX w.
• Park dworski z kamiennymi płytami grobowymi Piotra Kobylińskiego (zm. 1834 r.) i jego żony Emilii von Tettau-Kobylińskiej (zm. 1864).

Zobacz też

• Wiatrowiec

Przypisy

Bibliografia

• Bartoszyce. Z dziejów miasta i okolic. Wyd. drugie zmienione. Wyd. Pojezierze, Olsztyn 1987, 480 str., ISBN 83-7002-239-1

Linki zewnętrzne

• Strona o Wiatrowcu