Wiborada

Święta
Wiborada

dziewica
Data i miejsce urodzenia	IX wiek Turgowia
Data i miejsce śmierci	2 maja 926 St. Gallen
Czczona przez	Kościół katolicki
Kanonizacja	styczeń 1047 przez papieża Klemensa II
Wspomnienie	2 maja
Atrybuty	książka, habit, halabarda
Patronka	bibliofilów

Święta Wiborada (ur. w IX wieku w Turgowii, zm. 2 maja 926 w opactwie Sankt Gallen) – święta katolicka, dziewica, rekluza, męczennica.

Życiorys

Informacje o świętej pochodzą z XI-wiecznego żywota, którego autorstwo przypisuje się Ekkehardowi I z St. Gallen (Sankt Gallen), a przeredagowywanego przez Hartmanna i Hepidana^[1]. Pochodziła z arystokratycznej rodziny. Po odbyciu pielgrzymki do Rzymu wstąpiła do klasztoru benedyktynek przy kościele św. Magnusa w Sankt Gallen. W klasztorze pełniła funkcję wychowawczyni i doradczyni, a od roku 916 pędziła ascetyczny żywot pustelniczy, nie opuszczając swojej celi i poświęcając się modlitwie^[2]. Przypisuje się jej dar jasnowidzenia, dzięki któremu, przepowiadając najazd Węgrów, ocaliła przed zniszczeniem bibliotekę opactwa św. Galla (Gawła). Zabita w czasie najazdu Węgrów została uroczyście pochowana 8 maja 926 roku we własnej celi.

Translacji relikwii Wiborady dokonano w 946 roku do kościoła św. Magnusa.

Jest pierwszą kanonizowaną kobietą, a oficjalnego potwierdzenia kultu przez wyniesienie na ołtarze dokonał papież Klemens II w 1047 roku.

W ikonografii przedstawiana jest w benedyktyńskim habicie z książką i halabardą symbolizującą jej męczeńską śmierć. Jest patronką gospodyń na plebanii, kucharek, miłośników książek i bibliotek. Jej wspomnienie obchodzone jest w dies natalis (2 maja).

Śmierć św. Wiborady

Zobacz też

• święci i błogosławieni Kościoła katolickiego
• modlitwa za pośrednictwem świętego

Przypisy

Bibliografia

• Święci na każdy dzień. T. III: Maj. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2009, s. 17. ISBN 978-83-7558-295-6.

Linki zewnętrzne

• Antonio Borrelli, Santa Viborada (o Wiborada) (wł.)