Wieczysta jałmużna

Wieczysta jałmużna – bardzo trwała forma nadania ziemi funkcjonująca w prawie feudalnym zachodniej Europy. Zgodnie z nią przekazane terytorium nie podlegało zwrotowi w żadnym wypadku, a wieczysta jałmużna pozbawiała ofiarodawcę wszystkich praw do niego. Tym samym uniemożliwiała podjęcie w przyszłości jakiejkolwiek akcji rewindykacyjnej.

Formułę wieczystej jałmużny zastosowano wobec Pomorza w układzie wyszehradzkim z 1335. Postanowień tych nie ratyfikował król Polski Kazimierz Wielki, licząc na uzyskanie w przyszłości korzystniejszych zasad przekazania spornych terytoriów (pokój kaliski).

Zobacz też

Historia Polski (1320-1386)

Bibliografia