Wiek Nowy
 | |
| Częstotliwość | dziennik popołudniowy |
|---|---|
| Państwo | |
| Adres | Lwów, ul. Sokoła 4 |
| Wydawca | |
| Tematyka | informacyjna |
| Język | polski |
| Pierwszy numer | 1901 |
| Ostatni numer | wrzesień 1939 |
| Redaktor naczelny | |
| Średni nakład | 40–80 tys. egz. |
| OCLC | |
Wiek Nowy – polski dziennik popołudniowy ukazujący się we Lwowie w latach 1901–1939.
Historia
.jpg)
Wydawcą i przewodniczącym spółki wydającej „Wiek Nowy” był Hipolit Śliwiński (1866-1932). Założycielem i redaktorem naczelnym przez cały okres istnienia dziennika był Bronisław Laskownicki. Redakcja mieściła się przy ul. Sokoła 4.
Dziennik wzorowany był na założonej o rok wcześniej wiedeńskiej „Kronen-Zeitung”, której nazwa pochodziła nie od korony cesarskiej, lecz od ceny wynoszącej 1 koronę. W roku 1912 „Wiek Nowy” osiągnął nakład 20 tys. egzemplarzy, w latach 1920–1939 wynosił 40 – 80 tysięcy.
Dziennik powstał jako organ demokratów galicyjskich, potem demokratyczno-liberalnego Polskiego Stronnictwa Postępowego, podczas wojny popierał powstały w roku 1914 Naczelny Komitet Narodowy, po przewrocie majowym 1926 poparł rządy sanacji. Dziennik ukazywał się również w okresie I wojny światowej. W okresie II wojny światowej ukazywał się do wkroczenia do Lwowa Armii Czerwonej.
W okresie międzywojennym dziennik ukazywał się w godzinach popołudniowych i kosztował 15 groszy. Dodruk wieczorny kosztował 10 groszy.
Z dziennikiem współpracowali wybitni pisarze. Andrzej Strug publikował w latach 1912–1913 w odcinkach powieść satyryczną Zakopanoptikon. O sztuce pisała Janina Kilian-Stanisławska, matka scenografa Adama Kiliana. Gabriela Zapolska pisała w latach 1910–1913 felietony i recenzje teatralne. Recenzje muzyczne pisali Zdzisław Jachimecki i Jan Karol Gall, swój debiut poetycki ogłosiła w roku 1921 Zofia Bohdanowiczowa, Bruno Jasieński nadsyłał korespondencje z Paryża, a felietony satyryczne publikował Wiktor Budzyński.
Bibliografia
- Wiesław Władyka, Krew na pierwszej stronie: sensacyjne dzienniki Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa: Czytelnik, 1982, ISBN 83-07-00518-3, OCLC 830229008.
- Ewa Wójcik. Praca redakcji gazety „Wiek Nowy” (1901–1939) w świetle źródeł archiwalnych. „Rocznik Historii Prasy Polskiej”, Tom XIII / 2010, zeszyt 1-2 (25-26). ISSN 1509-1074.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Siedziba redakcji "Wieku Nowego" we Lwowie (1913)
Logo of the Polish "Wiek Nowy" newspaper (1901-1939)