Wielkouch mniejszy

Wielkouch mniejszy
	Macrotis leucura
	(Thomas, 1887)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	ssaki niższe
Nadrząd	torbacze
Rząd	jamrajokształtne
Rodzina	wielkouchowate
Rodzaj	wielkouch
Gatunek	wielkouch mniejszy
Synonimy
	Perogale leucura Thomas, 1887; Peragale minor Spencer, 1897; Thalacomys minor miselius Finlayson, 1932; Macrotis minor miseliae: Tate, 1948;
	Perogale leucura Thomas, 1887; Peragale minor Spencer, 1897; Thalacomys minor miselius Finlayson, 1932; Macrotis minor miseliae: Tate, 1948;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; wymarły

Wielkouch mniejszy^[7] (Macrotis leucura) – gatunek wymarłego ssaka z rodziny wielkouchowatych (Thylacomyidae). Występował w centralnej Australii, ostatni osobnik został zaobserwowany w 1931.

Zasięg występowania

Wielkouch mniejszy występował najwyraźniej na większości centralnych pustyń północnej Australii Południowej, południowego Terytorium Północnego i wschodniej Australii Zachodniej, co zostało udokumentowane okazami muzealnymi i znajomością gatunku przez Aborygenów^[8].

Wygląd

Długość ciała (bez ogona) samic 20–24 cm, samców 24–27 cm, długość ogona samic 12–15 cm, samców 12,5–17 cm; masa ciała samic około 311 g, samców około 360 g^[8]. Futro szare, brzuch biały. Ogon długi, biały z szarą kreską biegnącą od ciała ku końcowi. Jego długość wynosi 11,5-27,5 cm. Uszy długie, podobne do króliczych. Cechą charakterystyczną gatunku są palce łap. Przednie łapy posiadają pięć palców, z czego dwa są w zaniku. Tylne łapy są zaopatrzone w trzy palce, środkowy wyraźnie dłuższy od pozostałych.

Tryb życia

Prowadziły nocny tryb życia, dnie spędzały w wykopanych przez siebie norach. Zwierzęta spały w charakterystyczny sposób – na siedząco, przykrywając uszami oczy. Żywiły się głównie niewielkimi owadami, owocami, ziarnem i grzybami. Wodę przyjmowały w pożywieniu.

Rozmnażanie

Okres godowy występował pomiędzy marcem a majem. Ciąża trwała 3 tygodnie i liczyła 1-3 młode. Po urodzeniu młode spędzały 70-75 dni w matczynej torbie.

Przyczyny wyginięcia

Główne powody wymarcia gatunku to polowania (zwierzęta posiadały cenne futro) oraz sprowadzenie do Australii lisów i królików, z którymi zwierzęta musiały konkurować o pokarm.

Przypisy

↑ Macrotis leucura, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
↑ ^a ^b O. Thomas. Description of a second species of rabbit-bandicoot (Peragale). „The Annals and Magazine of Natural History”. Fifth series. 19, s. 397, 1887. (ang.).
↑ B. Spencer. Description of two new species of marsupials from Central Australia. „Proceedings of the Royal Society of Victoria”. New series. 9, s. 6, ryc. 2, fig. 1–4, 1897. (ang.).
↑ H.H. Finlayson. Preliminary descriptions of two new Mammals from South Australia. „Transactions and proceedings of the Royal Society of South Australia”. 56, s. 168, 1932. (ang.).
↑ G.H.H. Tate. Results of the Archbold Expeditions. No. 60 Studies in the Peramelidae (Marsupialia). „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 92, s. 343, 1948. (ang.).
↑ Macrotis leucura, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 9. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ ^a ^b K. Helgen & E. Veatch: Recently Extinct Marsupials and Monotremes. W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 5: Monotremes and Marsupials. Barcelona: Lynx Edicions, 2015, s. 28. ISBN 978-84-96553-99-6. (ang.).

Bibliografia

A. Singh: Macrotis leucura. Animal Diversity Web. [dostęp 2010-06-06]. (ang.).

[itis-1] Macrotis leucura, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).

[Thomas-2] O. Thomas. Description of a second species of rabbit-bandicoot (Peragale). „The Annals and Magazine of Natural History”. Fifth series. 19, s. 397, 1887. (ang.).

[Spencer-3] B. Spencer. Description of two new species of marsupials from Central Australia. „Proceedings of the Royal Society of Victoria”. New series. 9, s. 6, ryc. 2, fig. 1–4, 1897. (ang.).

[Finlayson-4] H.H. Finlayson. Preliminary descriptions of two new Mammals from South Australia. „Transactions and proceedings of the Royal Society of South Australia”. 56, s. 168, 1932. (ang.).

[Tate-5] G.H.H. Tate. Results of the Archbold Expeditions. No. 60 Studies in the Peramelidae (Marsupialia). „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 92, s. 343, 1948. (ang.).

[iucn-6] Macrotis leucura, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).

[Cichocki&inni-7] W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 9. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[Helgen&Veatch-8] K. Helgen & E. Veatch: Recently Extinct Marsupials and Monotremes. W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 5: Monotremes and Marsupials. Barcelona: Lynx Edicions, 2015, s. 28. ISBN 978-84-96553-99-6. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne