Wiesław Barwicz

Wiesław Barwicz
Data i miejsce urodzenia

14 marca 1913
Lwów

Data śmierci

18 stycznia 2002

profesor
Specjalność: elektronika
Alma Mater

Politechnika Lwowska

Uczelnia

Instytut Technologii Elektronowej Politechnika Wrocławska

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi

Wiesław Barwicz (ur. 14 marca 1913 we Lwowie, zm. 18 stycznia 2002) – polski profesor inżynier elektronik.

Życiorys

W 1937 r. uzyskał dyplom na Oddziale Elektrycznym Wydziału Mechaniczno-Elektrycznego Politechniki Lwowskiej. Po uzyskaniu dyplomu wyjechał na roczną praktykę do Societé Generale d'Electricité de Paris. Po powrocie do Polski podjął pracę w „Polskich Zakładach Philips” w Warszawie, gdzie powierzono mu organizację i kierownictwo oddziału cewek pupinowskich.

Kampanię wrześniową odbył w szeregach szwadronu łączności Mazowieckiej Brygady Kawalerii. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Zakładów Philipsa w Warszawie, gdzie pracując jako zastępca kierownika produkcji lamp elektronowych miał możliwość zaopatrywania Armii Krajowej w trudno dostępne części radiowe. Za te zasługi, a zwłaszcza za wykonanie w warunkach konspiracyjnych serii 25 odbiorników radiowych został w 1944 roku odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi przez gen. Bora-Komorowskiego.

W 1946 r. profesor Wiesław Barwicz został dyrektorem technicznym Państwowej Wytwórni Lamp Radiowych (PWLR), utworzonej w Dzierżoniowie z poniemieckiej fabryki lamp elektronowych (Telefunken). W 1956 r. wskutek jego starań powstał Przemysłowy Instytut Elektroniki, którego został pierwszym dyrektorem.

Profesor Barwicz był inicjatorem i pionierem wielu nowoczesnych kierunków i technologii w dziedzinie elektroniki próżniowej. Dzięki niemu we Wrocławiu powstał silny ośrodek specjalizujący się w nowoczesnej technice mikrofalowej, w którym opracowano pierwsze w kraju lampy z falą bieżąca i mikrofalowe układy scalone. Ośrodek działa z powodzeniem do dzisiaj (obecnie jako oddział PIT) i ma znaczący udział w dobrej pozycji polskiej radiolokacji w świecie.

W późniejszym czasie profesor był inicjatorem prowadzenia prac dotyczących spawania elektronowego i innych zastosowań wiązki elektronowej w przemyśle. Po utworzeniu w roku 1968 Instytutu Technologii Elektronowej Politechniki Wrocławskiej został jego pierwszym dyrektorem i funkcję tę pełnił do roku 1977.

Jednym z jego ostatnich przedsięwzięć było przygotowanie zaplecza dla fabryki kolorowych kineskopów w Piasecznie Unitra-Polkolor (obecnie własność Technicolor SA (Technicolor Polska sp. z o.o.), wcześniej pod firmą Thomson).

Książki

  • Podstawy konstrukcji i technologii lamp elektronowych (PWT, 1957)
  • Zastosowania optyki elektronowej (wraz z A. Mulakiem i H. Szymańskim, WKiŁ, 1969)
  • Zastosowanie wiązek elektronowych w przemyśle i w badaniach naukowych (Unitra, 1974)
  • Wiązka elektronowa w przemyśle (WNT, 1989).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie