Wiesław Bończa-Tomaszewski

Wiesław Edward Bończa-Tomaszewski

Fotografia z sierpnia 1931
Data i miejsce urodzenia	26 lutego 1903 Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarz-dyplomata
Odznaczenia

Wiesław Edward Bończa-Tomaszewski (ur. 26 lutego 1903 w Warszawie, zm.?) – polski oficer, dziennikarz-dyplomata, heraldyk i falerysta.

Życiorys

Syn Aleksandra i Wacławy z d. Rucińskiej. Od 13. roku życia należał do harcerstwa. W 1917 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, a później do I Korpusu Wschodniego stacjonującego w Bobrujsku. Po powrocie został aresztowany przez Niemców. Od 1918 służył w Wojsku Polskim. W 1919 ukończył szkołę podchorążych. Brał udział w Obronie Lwowa w 1919, wojnie z bolszewikami i III powstaniu śląskim. 1 czerwca 1921 był na Kursie Dokształcającym Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów, a jego oddziałem macierzystym był 37 Pułk Piechoty^[1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 576. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[2]. 12 lutego 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował go z dniem 1 stycznia 1923 na porucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1921 i 35. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3]. Nadal pełnił służbę w 37 pp w Kutnie^[4][5]. W 1925 zakończył służbę jako inwalida wojenny.

Studiował w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie oraz w Instytucie Nauk Międzynarodowych w Paryżu^[6]. Od 1925 dziennikarz m.in. w „Polsce Zbrojnej” i „Expresie Porannym”, od 1927 korespondent wojenny w Meksyku i Nikaragui, później badacz warunków emigracyjnych w Ameryce Środkowej oraz na Hawajach, współpracownik polskiego Państwowego Urzędu Emigracyjnego, publikujący w wydawnictwach „Prasy Polskiej” i „Messager Polonais” oraz w „Diario de la Marina”, „El Mundo” na Kubie, „Excelsior”, „El Universal” w Meksyku. Od 1929 do 1930 był redaktorem „Głosu Polskiego” we Francji i zastępcą komendanta Związku Strzeleckiego na Francję, Belgię i Holandię. W 1931 był szefem wydziału propagandy i prasy w Komendzie Głównej Związku Strzeleckiego^[6].

W 1932 ożenił się z Lilianą Tchorzewską i rozpoczął pracę jako attaché prasowy konsulatu generalnego w Peru w Warszawie, a w 1933 został redaktorem naczelnym „Jutra Pracy” i kierownika wydziału prasowego w Instytucie Oświecenia Publicznego. Pełnił również funkcję red. nacz. „Przeglądu Przemysłu Farmaceutycznego” i „X Muzy”. Był autorem wielu artykułów w prasie codziennej i periodykach^[6].

Od 1939 przebywał na emigracji, od 1941 był prawdopodobnie attaché prasowym poselstwa polskiego w Brazylii, a później przedstawicielem Ministerstwa Informacji i Dokumentacji rządu londyńskiego^[7].

Był radcą Polskiego Instytutu Heraldycznego, członkiem Międzynarodowego Instytutu Heraldycznego i członkiem Akademii Papieskiej^[6].

Publikacje książkowe

Opublikował szereg artykułów i dwie książki z dziedziny falerystyki:

• Medal za Długoletnią Służbę. Warszawa, 1938
• Kodeks orderowy. Warszawa-Kraków, 1939.

Krzysztof Filipow, współczesny polski profesor zajmujący się tą nauką pomocniczą historii napisał o nich^[8]:

Odznaczenia

M.in.^[6]:

• Krzyż Zasługi
• Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal 3 Maja
• Komandor Orderu Gwiazdy Czarnej (Francja)
• Kawaler Orderu Krzyża Białego (Estonia)
• Medal Zasługi Obywatelskiej (Szwecja)
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.

Linki zewnętrzne

• Wiesław Bończa-Tomaszewski na zdjęciu w zbiorach NAC (z lewej)
• Suusapäevad Viljandis. „Kaitse Kodu!”. Nr 9/10, s. 224, 7 marca 1931 (est.).