Wiesław Czermiński

Wiesław Mieczysław Czermiński
Data i miejsce urodzenia

16 czerwca 1889
Piotrków Trybunalski

Data śmierci

?

Zawód, zajęcie

agronom

Miejsce zamieszkania

Warszawa

Narodowość

polska

Alma Mater

Wyższe Kursy Handlowe im. Augusta Zielińskiego w Warszawie i Kursy Przemysłowo-Rolnicze w Warszawie

Stanowisko

dyrektor biura zarządu głównego

Pracodawca

Liga Morska i Kolonialna

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Krzyż Komandorski Orderu Białej Róży Finlandii

Wiesław Mieczysław Czermiński (ur. 16 czerwca 1889 w Piotrkowie Trybunalskim[1], zm. ?) – polski działacz niepodległościowy i społeczny, agronom, dyrektor biura zarządu głównego Ligi Morskiej i Kolonialnej, członek Rady Głównej Centralnego Towarzystwa Organizacji i Kółek Rolniczych od 1934 roku[2].

Życiorys

Wiesław Czermiński urodził się w rodzinie Stanisława i Marii z Szelągowskich. W 1909 roku ukończył polskie gimnazjum filologiczne w Piotrkowie Trybunalskim, następnie Wyższe Kursy Handlowe im. Augusta Zielińskiego (w 1912 roku) i Kursy Przemysłowo-Rolnicze w Warszawie (w 1916 roku). Uczestniczył w strajku szkolnym w 1905 roku. W 1908 roku za działalność niepodległościową został uwięziony przez władze rosyjskie. W 1914 roku służył w Wolnej Szkole Wojskowej Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1915 roku zgłosił się do Batalionu Warszawskiego POW. W czasie okupacji niemieckiej Warszawy organizował szereg akcji przeciwko okupantom. M.in. uczestniczył w akcjach sabotażowych na „Wieczorze Trzech Wieszczów” w Teatrze Wielkim, na balu łamistrajków w sali Stowarzyszenia Techników przy ul. Włodzimierskiej w Warszawie, na balu łamistrajków w Dolinie Szwajcarskiej, na przedstawieniu „Eugeniusza Oniegina” ze względu na występ bojkotowanej aktorki Wohlówny[3][4].

Już w gimnazjum aktywnie działał w organizacjach niepodległościowych, należał do Organizacji Młodzieży Narodowej, od około 1915 roku był członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Zet”[3]. W 1918 roku, będąc już starszym bratem zetowym, został jednym z założycieli Związku Patriotycznego[5]. W latach 1917–1924 pracował w Lublinie, z ramienia Związku Patriotyczengo[6] był kierownikiem okręgów kółek rolniczych w województwie lubelskim i wołyńskim oraz Związku Młodzieży Wiejskiej[4].

Po traktacie brzeskim pracował jako jeden z organizatorów Straży Kresowej i kierował jej działalnością na terenie Lubelszczyzny i Podlasia[4].

W 1920 roku był członkiem Prezydium Wojewódzkiego Komitetu Obrony Narodowej w Lublinie, kierując propagandą w województwach lubelskim i wołyńskim[4].

W latach 1924–1931 piastował stanowisko dyrektora Centralnego Związku Kółek Rolniczych. Od 1931 roku pracował w Lidze Morskiej i Kolonialnej. Od 1 marca 1932 roku był sekretarzem generalnym, a następnie dyrektorem biura zarządu głównego Ligi Morskiej i Kolonialnej[4]. Po 1926 roku, również z ramienia Związku Patriotycznego został członkiem Związku Naprawy Rzeczypospolitej[7], około 1937 roku przystąpił do Obozu Zjednoczenia Narodowego[8].

10 kwietnia 1926 roku ożenił się z Kazimierą Załuską. Przez większość dwudziestolecia międzywojennego mieszkali w Warszawie, przy ul. Chocimskiej 15[4].

Dalsze jego losy są nieznane.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Stanisław Zieliński, Mały słownik pionierów polskich kolonialnych i morskich: podróżnicy, odkrywcy, zdobywcy, badacze, eksploratorzy, emigranci – pamiętnikarze, działacze i pisarze migracyjni, Warszawa: Inst. Wyd. Ligi Morskiej i Kolonialnej, 1933, s. 653.
  2. ↑ Sprawozdanie Centralnego Towarzystwa Organizacyj i Kółek Rolniczych w Warszawie za 1934/5 Rok, Warszawa 1935, s. 17.
  3. ↑ a b Nowacki 1996 ↓, s. 70.
  4. ↑ a b c d e f g Czermiński Wiesław Mieczysław, [w:] Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania – przedruk z odbitki korektowej niewydanej książki udostępnionej przez Bibliotekę Narodową, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1984, s. 48.
  5. ↑ Nowacki 1996 ↓, s. 189, 200.
  6. ↑ Nowacki 1996 ↓, s. 189, 245.
  7. ↑ Nowacki 1996 ↓, s. 206.
  8. ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 394 (1938), Archiwum Akt Nowych, 2019.
  9. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  10. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia

  • Tadeusz Wacław Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa – szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 83-01-12142-4.

Media użyte na tej stronie