Wiesław Jaszczyński

Wiesław Jaszczyński
Data i miejsce urodzenia

4 czerwca 1930
Warszawa

Data i miejsce śmierci

27 lipca 2017
Szczecin

Główny Inspektor Sanitarny
Okres

od 1990
do 1991

Poprzednik

Andrzej Kosiniak-Kamysz

Następca

Zbigniew Hałat

Główny Inspektor Sanitarny
Okres

od 1993
do 1997

Poprzednik

Zbigniew Hałat

Następca

Irena Głowaczewska

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Wiesław Franciszek Jaszczyński (ur. 4 czerwca 1930 w Warszawie, zm. 27 lipca 2017 w Szczecinie[1]) – polski lekarz, pilot zawodowy, działacz społeczny i polityk.

Życiorys

Syn Feliksa i Stefanii[1], miał dwóch młodszych braci. Od 1937 r. uczęszczał do szkoły powszechnej nr 114 w Warszawie, edukację rozpoczął od drugiej klasy. W czasie II wojny światowej początkowo kontynuował legalną naukę w szkole powszechnej, a po jej ukończeniu został przez kierownika placówki skierowany na tajne nauczanie[2]. Należał do Szarych Szeregów[3]. Latem 1944 r. wyjechał do rodziny we wsi Zakole pod Mińskiem Mazowieckim i w związku z umieszczeniem ojca w obozie Stutthof zajął się utrzymaniem rodziny, prowadząc młyn wodny[2].

Po zakończeniu wojny i powrocie ojca z obozu kontynuował naukę w Gimnazjum im. Władysława IV. Od dzieciństwa interesował się lotnictwem i zbierał literaturę z tej tematyki. W 1947 r. zaczął teoretyczne kursy spadochronowy i szybowcowy[2]. W 1948 r. jako członek Służby Polsce wyjechał na podstawowy kurs szybowcowy do Lisich Kątów[3]. W gimnazjum oraz liceum należał do Związku Młodzieży Polskiej[4]. W 1949 r. zdał maturę[5] i pojechał na szkolenie szybowcowe do Jeżowa. Ze względu na przynależność do Szarych Szeregów nie został przyjęty do lotnictwa, w związku z czym podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego[3].

W październiku 1954 r., jeszcze przed ukończeniem studiów, został pracownikiem Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Aninie, która sprawowała nadzór sanitarny nad terenem województwa warszawskiego[5]. W 1956 r. ukończył studia i w sierpniu otrzymał nakaz pracy w Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Szczecinie, a na początku kolejnego roku został portowym inspektorem sanitarnym w tym samym mieście[3].

Od czasu odwilży październikowej należał do Aeroklubu Szczecińskiego, do którego zaprosił go jeden z jego pacjentów – ówczesny prezes Aeroklubu[2]. W 1961 r. odbył w Szczecinie szkolenie i zdał egzamin na licencję pilota turystycznego[3].

W 1962 r. przebywał na półrocznym kursie w Londyńskiej Szkole Higieny i Medycyny Tropikalnej[3]. Rok później uzyskał specjalizację I stopnia z zakresu epidemiologii i higieny ogólnej, a w 1966 r. specjalizację II stopnia z medycyny morskiej i tropikalnej[3]. Po powrocie do kraju pracował m.in. jako kierownik przychodni Gryf-Transocean i w założonej przez siebie Poradni Chorób Jelitowych i Pasożytniczych w Szczecinie[5].

W 1970 r. zdał egzamin na licencję pilota zawodowego[3]. Wielokrotnie przebywał na delegacjach w Egipcie[3], Iranie[4] i Sudanie, gdzie pracował jako lekarz, pilot i tłumacz, a ponadto pracował w latach 1978–1980 jako naczelny lekarz w międzynarodowym porcie lotniczym w Trypolisie. W 1971 r. był lekarzem ekipy filmowej W pustyni i w puszczy w Egipcie[3] i pomysłodawcą technicznego sposobu wykonania sceny burzy piaskowej za pomocą samolotu PZL-101 Gawron[4].

Od 1961 do 1982 r. był członkiem Stronnictwa Demokratycznego, a w 1980 r. został przewodniczącym zakładowej komórki NSZZ „Solidarność”[5], w związku z czym był represjonowany – w 1986 r. zarekwirowano mu paszport i książeczkę żeglarską oraz pozbawiono stanowiska kierownika przychodni Gryf-Transocean. Po wyborach z 1989 r. podjął pracę w Zakładzie Higieny Pomorskiej Akademii Medycznej. W 1990 r. otrzymał stanowisko Głównego Inspektora Sanitarnego oraz wiceministra zdrowia i opieki społecznej rządzie Tadeusza Mazowieckiego, ale odszedł z funkcji w 1991 r. z powodu konfliktu z ministrem zdrowia. Wrócił do pracy na uczelni w Szczecinie[3] i wystąpił z NSZZ „Solidarność”[2]. Po wyborach w 1993 r. otrzymał ponownie stanowisko Głównego Inspektora Sanitarnego i wiceministra zdrowia, pełnił je do wyborów w 1997 r., gdy przeszedł na emeryturę[6].

Aktywny społecznie, był: prezesem Aeroklubu Szczecińskiego (od 1991 r.), prezesem Aeroklubu Polskiego (od 1993 do 2002 r.)[3], prezesem wojewódzkiego oddziału Polskiego Towarzystwa Higienicznego i wiceprezesem tej organizacji[5], wiceprezydentem Międzynarodowej Federacji Lotniczej i członkiem jej komitetu statutowego (od 2002 r. członkiem honorowym)[3].

Wraz z Czesławem Staniewiczem i Jerzym Wikło napisał w 2015 r. monografię Lotnictwo na Pomorzu Zachodnim[4].

Zmarł 27 lipca 2017 r. i został pochowany 7 sierpnia na cmentarzu w Józefowie[7].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b Wiesław Jaszczyński. rejestry-notarialne.pl.
  2. ↑ a b c d e Wiesław Franciszek Jaszczyński. Racjonalista. [dostęp 2017-08-05]. (pol.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Wiesław Franciszek Jaszczyński. Główny Inspektorat Sanitarny. [dostęp 2017-08-05]. (pol.).
  4. ↑ a b c d e f Odszedł Wiesław Jaszczyński. Altair Agencja Lotnicza Sp. z o.o., 2017-07-28. [dostęp 2017-08-05]. (pol.).
  5. ↑ a b c d e Tomasz Białoszewski: Wiesław Jaszczyński – były Prezes Aeroklubu Polskiego – nie żyje. Aeroklub Polski, 2017-07-28. [dostęp 2017-08-05]. (pol.).
  6. ↑ GIS żegna swojego byłego szefa – odszedł Wiesław Jaszczyński. [w:] Rynek Aptek [on-line]. Grupa PTWP SA, 2017-08-02. [dostęp 2017-08-05]. (pol.).
  7. ↑ Odszedł dr Wiesław Jaszczyński, b. Główny Inspektor Sanitarny. Główny Inspektorat Sanitarny. [dostęp 2017-08-05]. (pol.).
  8. ↑ M.P. z 2002 r. nr 3, poz. 54
Główni Inspektorzy Sanitarni

Media użyte na tej stronie