Wiesław Olszak

Wiesław Olszak

Data i miejsce urodzenia	21 lipca 1925 Kielce
Data śmierci	6 września 2018
Profesor nauk technicznych
Specjalność: obróbka skrawaniem, technologia maszyn
Alma Mater	Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie
Doktorat	1962 Politechnika Warszawska
Profesura	1975
Doktor honoris causa Politechnika Szczecińska – 21 października 1996 Politechnika Świętokrzyska – 24 września 2015
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Szczecińska
Stanowisko	profesor zwyczajny
Uczelnia	Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie
Stanowisko	profesor zwyczajny
Prorektor
Uczelnia	Politechnika Szczecińska
Okres spraw.	1972–1975
Dziekan
Wydział	Budowy Maszyn i Okrętów Politechniki Szczecińskiej
Okres spraw.	1969–1972
Odznaczenia

Wiesław Bogumił Olszak (ur. 21 lipca 1925 w Kielcach^[1], zm. 6 września 2018^[2]) – polski inżynier, profesor nauk technicznych, profesor zwyczajny Politechniki Szczecińskiej i Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie, w latach 1972–1975 prorektor Politechniki Szczecińskiej.

Życiorys

W okresie okupacji niemieckiej uczył się na tajnych kompletach, zdając egzamin maturalny i zostając absolwentem Liceum im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. W latach 1944–1945 był żołnierzem Armii Krajowej, członkiem oddziałów pod dowództwem Zbigniewa Kruszelnickiego ps. „Wilk” i Mariana Sołtysiaka ps. „Barabasz”^[3]. Nosił pseudonim „Selim”^[4]. Za działalność partyzancką został odznaczony w latach 80. Krzyżem Partyzanckim i Krzyżem Armii Krajowej^[3].

W 1951 ukończył studia na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w 1962 na Politechnice Warszawskiej na podstawie rozprawy pt. Analiza procesu frezowania obwodowego z punktu widzenia dokładności i sztywności układu OPN ze szczególnym uwzględnieniem stanu geometrycznego powierzchni obrabianej. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1975, zaś profesora zwyczajnego w 1990^[3].

Początkowo pracował na stanowisku młodszego asystenta w Katedrze Mechanicznej Obróbki Materiałów AGH^[3]. Następnie został skierowany do pracy w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego w Ostrowie Wielkopolskim, w których kierował działem przygotowania produkcji (1951–1952)^[5].

W 1952 podjął pracę w Szkole Inżynierskiej w Szczecinie, przekształconej w 1955 w Politechnikę Szczecińską. Na uczelni tej kierował Katedrą Obróbki Skrawaniem (1964–1981) i był dyrektorem Instytutu Technologii Mechanicznej (1981–1995). W latach 1969–1972 był dziekanem Wydziału Budowy Maszyn i Okrętów, a w latach 1972–1975 pełnił funkcję prorektora Politechniki Szczecińskiej^[5]. W 1995 przeszedł na emeryturę. W 2009 podjął pracę na nowo utworzonym Zachodniopomorskim Uniwersytecie Technologicznym w Szczecinie, na którym zajmował stanowisko profesora zwyczajnego^[3][6].

Specjalizował się w technologii maszyn (proces frezowania, plastyczna obróbka gwintów na obrabiarkach skrawających). Opublikował ponad 100 prac, był autorem podręcznika pt. Obróbka skrawaniem (Warszawa 2008)^[3]. Był członkiem m.in. Komitetu Budowy Maszyn PAN, Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego i Akademii Inżynierskiej w Polsce^[5]. 21 października 1996 otrzymał tytuł doktora honoris causa Politechniki Szczecińskiej^[7], a 24 września 2015 – Politechniki Świętokrzyskiej^[3].

W październiku 1996, za wybitne osiągnięcia w działalności naukowo-badawczej oraz zasługi w pracy dydaktycznej, został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[8]. Wcześniej otrzymał Krzyż Kawalerski (1972) i Krzyż Oficerski (1986) OOP, a także Złoty (1966) i Srebrny (1956) Krzyż Zasługi oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej (1974)^[3].

Przypisy