Wiesław Urbański

Wiesław Urbański (ur. 21 września 1957 w Pajęcznie) – działacz opozycji antykomunistycznej w PRL.

Ukończył Technikum Zawodowe w Częstochowie. W latach 1979–1985 był studentem Uniwersytetu Łódzkiego (prawo i historia). Od 1979 roku współpracownik lub członek organizacji opozycyjnych – Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela oraz Ruchu Młodej Polski. Członek Rady Programowej Ruchu Młodej Polski. Uczestnik manifestacji 11 listopada 1979 roku i „katyńskiej” w kwietniu 1980 roku. Współzałożyciel Niezależnego Zrzeszenia Studentów Uniwersytetu Łódzkiego, a następnie Wiceprzewodniczący i Przewodniczący Komisji Uczelnianej NZS UŁ. Delegat na I Krajowy Zjazd Delegatów NZS w Krakowie. Współorganizator strajku studentów Łodzi w 1981 roku. 21 stycznia 1981 roku, wraz z Wojciechem Walczakiem ogłosił strajk na UŁ[1]. Współautor wielu postulatów politycznych oraz negocjator ze stroną rządową. Współorganizator demonstracji w obronie więźniów politycznych w maju 1981 roku. Organizator kolportażu pism: „Bratniak”, „Veto”, „Opinia”. Współorganizator manifestacji patriotycznych z okazji 3 Maja i 17 września. 2 maja 1981 roku pobity przez tzw. „nieznanych sprawców”.

Internowany w stanie wojennym od 13 grudnia 1981 roku do 23 lipca 1982 roku[2] w Łęczycy i Łowiczu. Uczestnik głodówki protestacyjnej w ZK w Łęczycy w grudniu 1981 roku. Po wyjściu z internowania działał w strukturach podziemnych Solidarności. Współpracował m.in. z MKK „Jesteśmy”, Grupą Roboczą „S”, RKW „S” Ziemi Łódzkiej. Do 1985 roku uczestniczył w działaniach Ruchu Młodej Polski, a następnie Konfederacji Polski Niepodległej. W listopadzie 1982 roku, wraz z Rafałem Kasprzykiem, Mariuszem Dychto i Grzegorzem Dąbrowskim, organizował czterogodzinny strajk na UŁ na wezwanie podziemnej TKK, po rozwiązaniu przez władze PRL NSZZ „Solidarność”. Podczas swojej działalności był wielokrotnie zatrzymywany przez SB.

W latach 1988–1989 przebywał na emigracji w USA. Pracował m.in. jako dziennikarz radia polonijnego. Działał w Polskim Porozumieniu Niepodległościowym w Chicago. Współpracował m.in. z Andrzejem Czumą.

Po powrocie do Polski w 1989 roku pracował m.in. jako zastępca dyrektora Oddz. „RUCH” SA w Łodzi, członek zarządu Polskiej Agencji Informacyjnej w Warszawie. Został członkiem ostatniej Komisji Likwidacyjnej RSW „Prasa-Książka-Ruch”. W latach 1990–1993 był prezesem ZW Porozumienia Centrum w Łodzi.

W 1997–2001 członek ZR AWS w Łodzi. W latach 2008–2012 współtworzył Stowarzyszenie Niezależni.

Za swoją działalność został odznaczony m.in.: Medalem o Niepodległość i Prawa Człowieka, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[3] oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2016). Senat Uniwersytetu Łódzkiego nadał mu w 2011 roku medal Universitatis Lodziensis Amico[4].

Przypisy

  1. ↑ Historia – „Pierwszy NZS”, nzs.org.pl [dostęp 2014-06-03] [zarchiwizowane z adresu 2014-06-06].
  2. ↑ Katalog osób „rozpracowywanych” przez organa bezpieczeństwa państwa komunistycznego, katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2014-06-03].
  3. ↑ Prezydent RP odznaczył działaczy łódzkiego Niezależnego Zrzeszenia Studentów. [dostęp 2014-06-03].
  4. ↑ XXX-lecie strajku studenckiego na posiedzeniu Senatu UŁ. [dostęp 2014-06-03].

Bibliografia