Wiesława Łanecka-Makaruk

Wiesława Łanecka-Makaruk

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	31 maja 1933 Białystok
Data śmierci	29 lipca 2020
Doktor nauk technicznych
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Doktorat	1976 Politechnika Warszawska
Odznaczenia

Wiesława Łanecka-Makaruk (ur. 31 maja 1933 w Białymstoku, zm. 29 lipca 2020) – nauczyciel akademicki, pilot szybowcowy doświadczalny, pilot samolotowy oraz skoczek spadochronowy.

Życiorys

Córka Franciszka i Franciszki. W 1951 roku zdała egzamin maturalny i rozpoczęła naukę na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej. Z szybownictwem zapoznała się już w 1950 roku, a w 1952 ukończyła kurs szybownictwa. W 1954 roku spełniła potrzebne wymagania i otrzymała Srebrną Odznakę Szybowcową, a rok później Złotą. 5 maja 1957 roku wzięła udział w grupowym przelocie szybowców Aeroklubu Warszawskiego z Warszawy do Niemanicy w Związku Radzieckim, pokonując odległość 555 km. W 1957 roku uzyskała uprawnienia pilota samolotowego^[1]. W czerwcu 1958 roku brała udział w VII Kongresie OSTIV jako delegatka Politechniki Warszawskiej. 27 lutego 1959 roku otrzymała tytuł magistra inżyniera i następnie rozpoczęła pracę w charakterze asystentki na katedrze Mechaniki Lotu PW^[2].

18 marca 1959 roku, po starcie z lotniska w Jeżowie osiągnęła przewyższenie 5050 metrów i spełniła ostatni warunek do otrzymania Złotej Odznaki Szybowcowej z trzema diamentami^[3]. Była to szósta taka odznaka na świecie i trzecia w Polsce^[4][5].

Zdobyte odznaki szybowcowe

Złota Odznaka Szybowcowa z trzema diamentami

Złota odznaka szybowcowa

Srebrna odznaka szybowcowa

Brała udział w oblatywaniu konstrukcji Szybowcowego Zakładu Doświadczalnego, m.in. latała na szybowcach SZD-17 Jaskółka i SZD-12 Mucha 100. W latach 1956-1959 uczestniczyła w opracowaniu projektu amatorskiego motoszybowca AW-31 (AW-5L)^[6]. W 1961 roku ukończyła kurs i uzyskała uprawnienia szybowcowego pilota doświadczalnego. W 1966 roku otrzymała zespołową nagrodę Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego za obliczenia związane z flatterem szybowców^[7]. Pracowała również na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej jako wykładowca w katedrze aerodynamiki, w 1976 obroniła doktorat. Jest autorką książek „Mechanika lotu”, „Mechanika lotu szybowców” oraz „Mechanika lotu szybowców. Szkolenie szybowcowe”^[8].

Życie prywatne

Była żoną szybownika i pilota doświadczalnego Sławomira Makaruka, matką podróżnika Sławomira Makaruka. Pochowana na Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie, w kwaterze B12-8-27^[9].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi.

Przypisy

Bibliografia

• 35-ta Diamentowa. „Skrzydlata Polska”. 14/1959, 1 kwietnia 1959. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
• Tadeusz Malinowski. W tym tygodniu rozmawiamy z „Diamentową szybowniczką” mgr inż. Wiesławą Łanecką. „Skrzydlata Polska”. 16/1959, 15 kwietnia 1959. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
• ABC polskich szybowniczek. „Skrzydlata Polska”. 10/1960, 6 marca 1960. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
• Tadeusz Malinowski. Nauka drogowskazem nowoczesności. „Skrzydlata Polska”. 10/1970, 8 marca 1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.