Wiktar Łukaszenka

Wiktar Łukaszenka
Ві́ктар Лукашэ́нка
Ilustracja
9 maja 2012
Data i miejsce urodzenia

28 listopada 1975
Mohylew, Szkłów

Członek Rady Bezpieczeństwa Republiki Białorusi
Okres

od 5 stycznia 2007

Odznaczenia
Medal „Za zasługi w obronie granicy państwowej” Medal Jubileuszowy „80 lat Pogranicznych Wojsk Republiki Białorusi”

Wiktar Alaksandrawicz Łukaszenka (biał. Віктар Аляксандравіч Лукашэнка[a], ros. Виктор Александрович Лукашенко, Wiktor Aleksandrowicz Łukaszenko; ur. 28 listopada 1975) – białoruski polityk, doradca prezydenta ds. bezpieczeństwa narodowego, członek Rady Bezpieczeństwa Białorusi; najstarszy syn przywódcy Białorusi Alaksandra Łukaszenki.

Życiorys

Ukończył Instytut Stosunków Międzynarodowych na Białoruskim Uniwersytecie Państwowym. Służył w sztabie wojsk ochrony pogranicza w Mińsku uzyskując stopień kapitana[1][2]. Od marca 2001 roku był współpracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych Białorusi jako trzeci sekretarz i doradca ds. Europy Zachodniej. Od kwietnia 2003 roku pracował jako naczelnik oddziału kontaktów gospodarczych z zagranicą w UP „NDI środków automatyzacji” (główne przedsiębiorstwo państwowej firmy naukowo-produkcyjnej „Agat”). Od marca 2005 roku jest doradcą prezydenta ds. bezpieczeństwa narodowego. 5 stycznia 2007 roku został członkiem Rady Bezpieczeństwa Republiki Białorusi[3].

Zdaniem białoruskiego politologa Andreja Lachowicza, z inicjatywy Wiktara Łukaszenki w latach 2007–2008 nastąpiły zmiany kadrowe w otoczeniu prezydenta Łukaszenki. W ich wyniku od władzy i wpływów odsunięte zostały niektóre osoby związane z resortami siłowymi, w tym, uważany za drugą osobę w państwie, sekretarz Rady Bezpieczeństwa Wiktar Szejman. Ich miejsce zajęli protegowani młodego Łukaszenki (np. Uładzimir Makiej). Doprowadził on też do zmiany polityki Białorusi w kwestii prywatyzacji, umożliwiając w ograniczonym stopniu wykup przedsiębiorstw państwowych przez sprzyjającą mu nomenklaturę[4]. Sam prowadzi dochodowe interesy w branży budowlanej[5].

2 lutego 2011 roku znalazł się na liście pracowników organów administracji Białorusi, którzy za udział w domniemanych fałszerstwach i łamaniu praw człowieka w czasie wyborów prezydenckich w 2010 roku otrzymali zakaz wjazdu na terytorium Unii Europejskiej[6].

W 2020 r. został dodany do listy sankcyjnej UE[7], Szwajcarii[8], Wielkiej Brytanii[9] i Kanady[10].

26.02.2021 roku Wiktar Łukaszenka został szefem BKOl (Narodowy Komitet Olimpijski Republiki Białorusi)[11], Zastąpił w tej roli ojca, który pełnił ją od 1997 roku.

9 sierpnia 2021 Stany Zjednoczone, Kanada i Wielka Brytania ogłosiły nowe sankcje wobec Białorusi obejmujące między innymi BKOl w związku z brakiem ochrony protestujących sportowców oraz oskarżeniami, że kierowana przez Wiktara Łukaszenkę, instytucja służy omijaniu sankcji i praniu pieniędzy.[12]

Odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ Zapis według oficjalnego akademickiego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu przy użyciu białoruskiej łacinki: Viktar Alaksandravič Łukašenka.

Przypisy

  1. ↑ Lukashenko awarded his son a medal. Karta'97, 2001-02-28. [dostęp 2010-06-30]. (ang.).
  2. ↑ a b Ukaz Priezidienta Riespubliki Biełaruś ot 23 fiebrala 2001 g. № 105 „O nagrażdienii gruppy wojennosłużaszczich pogranicznych wojsk gosudarstwiennymi nagradami Riespubliki Biełaruś”. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2001-02-23. [dostęp 2010-07-03]. (ros.).
  3. ↑ Ukaz Priezidienta Riespubliki Biełaruś ot 5 janwaria 2007 g. № 3 „O wniesienii izmienienij i dopołnienija w Ukaz Priezidienta Riespubliki Biełaruś 23 janwaria 2004 g. № 41”. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2007-01-05. [dostęp 2010-07-03]. (ros.).
  4. ↑ Andrej Lachowicz: Białoruskie elity rządzące – gotowość do dialogu i współpracy z Unią Europejską. W: Białoruś... s. 69–75.
  5. ↑ Andrzej Brzeziecki, Małgorzata Nocuń, Łukaszenka. Niedoszły car Rosji, SIW Znak, Kraków 2014, s. 211.
  6. ↑ Pouny spis 208 biełaruskich czynounikau, jakim zabaronieny ujezd u ES. Nasza Niwa, 2011-10-11 12:05. [dostęp 2011-10-11]. (biał.).
  7. ↑ ЕС ввёл санкции против Александра Лукашенко и его сына
  8. ↑ Searching for subjects of sanctions
  9. ↑ Consolidated List of Financial Sanctions Targets in the UK
  10. ↑ Consolidated Canadian Autonomous Sanctions List
  11. ↑ Telewizja Polska S.A, Syn Łukaszenki jego następcą w roli szefa Białoruskiego Komitetu Olimpijskiego, sport.tvp.pl, 26 lutego 2021 [dostęp 2021-08-09] (pol.).
  12. ↑ Nowe sankcje wobec Białorusi. Alaksandr Łukaszenka reaguje, TVN24 [dostęp 2021-08-09] (pol.).

Bibliografia

  • Pod redakcją Mariusza Maszkiewicza: Białoruś – w stronę zjednoczonej Europy. Wrocław: Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego, 2009, s. 286. ISBN 978-83-61617-80-8.

Media użyte na tej stronie

Viktor Lukashenko in November 2019.jpg
Autor: Информационное агентство БелТА, Licencja: CC BY 3.0
На пост первого вице-президента Национального олимпийского комитета избран Виктор Лукашенко. Его кандидатура была поддержана участниками Олимпийского собрания.