Wiktor Arnoldt-Russocki

Wiktor Arnoldt-Russocki

podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	24 maja 1895 Penkiny
Data i miejsce śmierci	26 maja 1956 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	17 Pułk Ułanów Wielkopolskich
Stanowiska	zastępca dowódcy pułku dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa bitwa nad Bzurą obrona Warszawy)
Odznaczenia

Wiktor Feliks Arnoldt-Russocki (ur. 24 maja 1895 w Penkinach, zm. 26 maja 1956 w Londynie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 24 maja 1895 w Penkinach, w ówczesnym powiecie wyłkowyskim. Ukończył szkołę realną. Powołany do służby w armii rosyjskiej ukończył szkołę oficerską kawalerii. Podczas I wojny światowej służył w 5 pułku ułanów.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę został przyjęty do Wojska Polskiego. Od grudnia 1918 był żołnierzem 12 pułku ułanów, a po przekształceniu 10 pułku ułanów. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu porucznika kawalerii w szeregach 10 puł, a za swoje czynny wojenne otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[1].

Został awansowany do stopnia porucznika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[2], a następnie do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923^[3][4]. Po wojnie pozostawał oficerem 10 puł, stacjonującego w Białymstoku^[5][6][7]. Odbył kurs dowódców szwadronów organizowany w Grudziądzu, po czym pełnił stanowisko dowódcy szwadronu.

Został awansowany do stopnia majora kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931^[8]. W marcu 1931 został wyznaczony na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego 10 puł^[a]. W maju 1934 został przeniesiony do 21 pułku ułanów w Równem na stanowisko kwatermistrza^[12]. W 1936 został przeniesiony do 17 pułku ułanów w Lesznie na stanowisko zastępcy dowódcy jednostki^[13]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 9. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[14][15].

Po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowej był I zastępcą dowódcy płk. Ignacego Kowalczewskiego, a w połowie września 1939 objął dowództwo jednostki (uczestniczył w bitwie nad Bzurą), po czym pod koniec miesiąca brał udział w obronie Warszawy ponownie jako zastępca dowódcy 17 pułku ułanów. Po poddaniu stolicy został wzięty do niewoli przez Niemców i był osadzony w oflagu (m.in. Oflag VII A Murnau). Za swoje czyny podczas wojny obronnej otrzymał Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari.

Po oswobodzeniu z niewoli 26 kwietnia 1945 był oficerem Polskich Sił Zbrojnych. Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji. Zmarł 26 maja 1956 w Londynie. Został pochowany na cmentarzu Hanwell w Londynie.

Jego starszym bratem był Julian (ur. 1893), obaj razem służyli od I wojny światowej, później w 10 pułku ułanów^[16][17][18].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari (za wojnę 1939)
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3505
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[19][20]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[21]
• Medal Niepodległości (20 lipca 1932)^[22]
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[23][21]
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)^[24]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[21]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Wiktor Arnoldt-Russocki. bohaterowie1939.pl. [dostęp 2016-07-24].