Wiktor Badowski

Wiktor Tadeusz Badowski

kapitan artylerii
Data i miejsce urodzenia	20 lutego 1902 Borzęcin
Data i miejsce śmierci	16/19 kwietnia 1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1918–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	6 pułk artylerii ciężkiej, 9 dywizjon artylerii konnej, 20 pułk artylerii lekkiej, dal KOP „Czortków, 40 pułk artylerii lekkiej
Stanowiska	adiutant dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Wiktor Tadeusz Badowski (ur. 20 lutego 1902 w Borzęcinie k. Brzeska, zm. 16/19 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Stanisława i Katarzyny z Czujów^[1]. Absolwent szkoły powszechnej w Borzęcinie i gimnazjum w Tarnowie.

Uczestnik wojny 1920 r. Walczył najpierw w 6 pułku artylerii ciężkiej, następnie w 1 ochotniczej baterii 9 dywizjonu artylerii konnej^[1].

W latach 1922–1923 był uczniem Kursu Szkoły Podchorążych w Oficerskiej Szkole Piechoty w Warszawie, a w latach 1923–1925 uczniem Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu. 2 października 1925 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 87. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 20 pułku artylerii polowej w Prużanie^[2][3][4]. Awansowany do stopnia porucznika w 1927 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1927^[5]. W pułku służył jako oficer baterii, łączności, intendentury i administracji^[1]. Na stopień kapitana został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 80. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[6]. W 1939 pełnił służbę w dywizjonie artylerii lekkiej KOP „Czortków” na stanowisku adiutanta^[7].

W kampanii wrześniowej walczył w 40 pal^[8]. Pełnił funkcję adiutanta I dyonu. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Został między 16 a 19 kwietnia 1940^[9] w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 029/1 z 13 kwietnia 1940^[9].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora^[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Upamiętniony został 15 września 2005 na Pomniku Katyńskim w Jarosławiu, gdzie wyryto jego m.in. nazwisko^[11].

Miał żonę Helenę i syna Jacka.

Ordery i odznaczenia

• Srebrny Krzyż Zasługi^[6]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (1938)

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.